Lierde onder de pen

1 september doet de schoolbel terug rinkelen en dus kan ik niet anders dan mijn medeleven terug te beschrijven voor de schoolgaande jeugd.
Vooral die eerste keer dat ge als kleine snotter moeders rok moet loslaten en de grote koer opstappen achter het ijzeren schoolhek.
Maar de ene school is de andere niet en daarom kom ik regelmatig terug bij de universitaire kleuterschool van Gemeldorp.
In feite een doodgewone kleuterschool en dat universitaire hebben ze er maar in de volksmond aan toegevoegd.
Hoewel, eens men er is naar ’t school gegaan is men fier te kunnen zeggen dat het in de kleuterschool van Gemeldorp was zoals anderen dan Oxford of Cambridge in de mond zouden nemen.
Regelmatig passeer ik er nog eens met de fiets of te voet en nog steeds is er die nostalgie van vroeger.
Al een ganse tijd denk ik eraan om nog eens juffrouw Magda op te zoeken en haar te vragen of ze niet eens met mij op de foto wil op de plaats waar we zo’n mooie tijden hebben gekend.
Vroeger stond men er niet bij stil en vaak stond men daar als kleine snotter verdrietig aan de poort op weg naar een nieuw leven.
Waterlanders stroomden over de wangen en vloeiden naar de bijgelegen beek en de enige persoon die er was om troost te brengen was juffrouw Magda.
Zij zou ons opvangen en ons begeleiden bij onze eerste stappen in de nieuwe wereld achter de schoolpoort.
Het zou een dagelijks ritueel worden dat waarschijnlijk vandaag nog herkenbaar is voor velen.
Kleuren brachten rust en troost en daarom hadden ze mij bij “Jef bazaar” een schoon gekleurde boekentas gekocht.
’t Was eerder om er mij aan te laten wennen voor later want zoveel zat er daar nu ook weer niet in.
Een gekleurde brooddoos met een halve boterham met “gekapt” en een banaan.
Ja, zelfs schoon en proper leren eten stond op het programma en ook de wetenschappelijke lessen over hoe gezond fruit eten wel was.
Persoonlijk was ik geen fruiteter en had ik die banaan veel liever vervangen gezien door een witte of zwarte trip maar naar het schijnt was fruit veel gezonder.
Omdat in die tijd iedereen meer respect had voor traag verkeer aan de schoolpoorten was het volledig normaal dat men te voet of met de fiets van en naar de school ging.
Achteraan in een kinderstoeltje en oma of bompa die tegen de wind in op de trappers duwden.
Onderweg zwaaiden we eens naar nonkels en tantes die op het traject woonden en in de namiddag keerden we vaak op dezelfde manier terug naar huis.
Niet teveel complimenten makend aan de schoolpoort, een zoen op de wang en vooral de goede raad van “ziet dat ge braaf zijt en dat ik geen klachten hoor” en “toon ne keer aan de anderen dat gij ne grote jongen zijt”.
Ne grote jongen, ik was potverdekke de kleinste van de hoop kadees die daar rondliepen.
Uren aan een stuk hield juffrouw Magda ons bezig en probeerde ze op een leerzame en speelse manier ons iets bij te brengen.
De eenvoudige dingen van het leven, vooral samen dingen leren doen, zingen, spelen, praten en luisteren naar de verhalen die ze vertelde.
Een klein schooltje in het kleine Gemeldorp dat straalde onder een mooie Vlaamse hemel.
Een zandbak en een kleine koer, meer hadden we niet nodig om op te groeien.
Heel af en toe mochten we van thuis ook eens iets meebrengen om over te vertellen maar dat lag bij mij nogal moeilijk.
We hadden thuis een hond en een paar kiekens maar dat waren nu juist de dieren waar ge niet mee op een kleuterschool toekomt.
Ja, ik kon ook moeilijk de Vlaamse reus van de buren gaan halen of bij nonkel Raymond gaan vragen of we zijn paard eens mochten lenen en dus moest ik maar luisteren naar wat anderen te vertellen hadden over hun huisgenoten.
In elk geval straalde het schooltje veel rust uit.
Gemeldorp op zich straalde al veel rust uit en het moest al Meiboomplanting zijn wilde er eens een pak volk in ’t straat te zien zijn.
Juffrouw Magda sprak ons over de natuur en over hoe schoon het leven wel was en als we eens op uitstap mochten liepen we met twee naast elkaar en keken we naar de eenvoudige dingen zonder er echt de waarde van de kennen.
Madeliefjes in de grasberm en boterbloemen in de weide en als we terug in ’t school waren mochten we papieren bloemen tekenen en ze uitsnijden met een kleine schaar.
Tekenen, knippen en plakken waren de eerste lessen naar wat voor sommigen een administratieve toekomst zou worden.
Soms werden de stoelen achter elkaar gezet en speelden we alsof het een treintje of een auto was en mochten we zingen en dat was meer iets voor mij.
Ja, ik twijfelde er niet aan dat ik later chauffeur zou worden en ’t kwam er dus op aan van daar goed mijn best te doen.
Zelfs Sinterklaas vond de weg naar Gemeldorp waar hij voor die paar snotters even halt hield.
Op de speelplaats mochten we choco drinken met een rietje en tijdens de speeltijd zwaaiden we vanachter het hek naar de voorbijgangers.
De seizoenen dreven over en in de winter dekte de sneeuw de kleine speelplaats toe waar er zelfs geen sneeuw genoeg lag om elk een sneeuwman te gunnen.
Sommige grootouders kwamen de kleinkinderen ophalen met de slee en Gemeldorp leek wel een postkaart van Anton Piek.
Maar de tijd slijt en laat zijn sporen na!
Buiten juffrouw Magda kan ik mij niet meer herinneren met wie ik daar de schoolbanken deelde en wie weet moet ik daar vroeg of laat eens een klaasreünie organiseren voor alle universitaire kleuters die naar de universitaire kleuterschool van Gemeldorp zijn geweest.
Het is ondertussen lang geleden maar vaak denk ik eraan terug, zeker rond 1 september.
Denkend aan de herinneringen van al die kleine beentjes in korte broeken die er over de koer liepen.
Denkend aan dat kleine schooltje dat nog steeds bestaat en waar de kinderen van deze die er vroeger kleuterschool liepen nu ook de echte schooltijd tegemoet stappen.
Wie weet loop ik er in september ook nog eens langs om een paar foto’s te nemen van de kinderen van nu in het schooltje van vroeger.
De universitaire kleuterschool van Gemeldorp waar het leven verder gaat in een tijd dat soms lijkt stil te staan.

Groeten chauffeurke