Lierde onder de pen

Zoals vaak al geschreven hoeven we maar onze neus buiten te steken om het één of het ander mee te maken en als het al geen echte avonturen zijn dan zijn het de dag dagelijkse dingen die plots in de schijnwerper komen te staan.
Na een dagje Hasselt waren we de zondag klaar om terug naar huis te vertrekken toen mijn lief daar plots begon te klappen over krieken en confituur.
-Zeg brollie zouden we onderweg nergens krieken kunnen kopen om confituur van te maken.
-Euh…op de autostrade naar huis heb ik nog geen kraampjes gezien maar misschien hebben we wel het geluk dat er daar ne camion zijn lading verloren heeft hé.
-Maar Limburg is toch de fruitstreek?
-Ja ja, maar is dat niet eerder naar Sint-Truiden toe?
Allé, we zijn daar beginnen rijden van Hasselt naar Sint-Truiden en geloof het of niet maar we hebben daar geen kraam gezien.
Natuurlijk was het nog eens zondag en dus waarschijnlijk ook rustdag voor de kriekentrekkers.
Maar als mijn lief iets in haar hoofd heeft dan is dat geen lachen en in dit geval was het kriekenconfituur.
Toen we onderweg in een boerengat gestopt waren om iets te eten vroeg mijn lief of ze daar nergens iemand wisten die krieken verkocht en die madam stuurde ons naar een ander dorp waar ik de naam ondertussen al van vergeten ben.
Een grote boerderij rechtover een kapel die eerder een bedevaartsplaats leek en er stapte al evenveel volk binnen op de boerderij als in de kapel en dus waren de twee perfect op elkaar afgestemd.
Maar in de boerderij verkochten ze wel kersen en siroop van peren en appels maar geen krieken.
Maar de personen die er verkochten konden ons wel een adres geven waar we krieken konden vinden.
We kregen niet alleen het dorp maar ook de straat en het nummer en dus konden we onze zoektocht verder zetten.
Twee dorpen verder kwamen we in de aangegeven straat en aan een groot huis zagen we op een binnenkoer grote fruitbakken staan en dus zou het hier wel zijn.
We stapten naar binnen en op het einde van de koer stonden moeder en dochter bezig met kersen te sorteren.
Een familiebedrijf waar niet alleen moeder en dochter aan het werk waren maar ook de rest van de familie.
We waren al wat beschaamd om daar op ne zondag binnen te vallen maar omdat we ze daar nu toch bezig zagen konden we niet anders dan vragen of ze krieken hadden.
-Euh…verkopen jullie ook aan particulieren?
-Ja hoor.
-Verkopen jullie ook krieken?
Wat een domme vraag, we stonden daar bijna temidden van de kriekelaars en het was een verkoper dis ons tot hier had gestuurd.
-Ja hoor we verkopen ook krieken maar momenteel hebben we er hier geen meer.
-Oei…
-Hadden jullie er gewild?
-Euh…Awel ’t is te zeggen we komen uit Deftinge en we hadden graag een paar potten confituur gemaakt.
-Deftinge…waar ligt dat?
-Euh…awel als ge hier de poort buiten komt dan naar links en nog 150km verder.
-Komen jullie van zo ver achter krieken?
-Euh…ja.
-Maar dat is geen probleem hoor ik zal direct iemand roepen om jullie een paar kilo te gaan trekken.
-Oei…maar we willen niet storen hoor en juist op ne zondag, anders komen we volgend jaar wel ne keer terug.
-Nee nee dat is helemaal geen moeite als jullie 20 minuten tijd hebben.
De dochter des huiszes roept daar twee man die met elk een emmer naar de kriekenplantage vertrokken.
Ondertussen stonden we daar met onze mond vol …euh…vol kersen want terwijl we stonden te wachten hadden ze ons daar een bakje kersen in onze handen gestopt om ondertussen eens te proeven van de Limburgse gastvrijheid.
Het was interessant om te zien hoe vlug ze die kisten met kersen sorteerden en dat terwijl men moet weten dat de kersen in bakjes liggen volgens grootte en dat ze er een speciaal systeem met gaten hadden om de kersen te meten.
Ja, we stonden daar nu toch en zo geraakten we aan de klap.
Wij stelden vragen over het fruit en zij over onze streek.
1500 a 2000 kg Per dag wordt er daar getrokken en dan hebben we het alleen over de kersen.
Ze worden gesorteerd en dan naar de veiling gebracht en als je weet dat ze daar hun topcategorie verkopen aan 4€ de kilo en dat we hier laatst in een grootwarenhuis 9€ de kilo hebben betaald voor wat zij een mindere klasse noemen dan smaakt de kers al totaal anders hé.
De krieken stonden aan 1,50€ de kilo en als de smaak verbonden wordt met de prijs smaken ze al heel wat zoeter hé.
Het strafste van al was dat ze ons nog vroegen of we ze getrokken wilden met het steeltje of zonder.
Persoonlijk eten we liever confituur zonder steeltjes en dat was helemaal geen probleem en zo kregen we ze ook geleverd.
Ja, ik had beter gevraagd of ze er ook de pitten konden uitdoen want die hadden we nu wel voor onze rekening.
Ik denk dat we daar een klein uurtje zijn gebleven en die mensen waren zo vriendelijk en gedienstig dat we ons enerzijds beschaamd waren ze te hebben gestoord en anderzijds voelden we er al zeer vlug thuis tussen het interessante gesprek.
Op die korte tijd hebben we alvast heel wat opgestoken en bijgeleerd en weten we pas echt hoeveel werk er aan vooraf gaat eer we een kers tussen de lippen steken.
Met iets meer dan vijf kilo krieken trokken we huiswaarts en zo kon ik iets later beginnen met de krieken te ontpitten.
Ik weet niet of iemand al eens vijf kilo krieken heeft ontpit maar ik kan u verzekeren dat het geen zottigheid is en dat ge mij vandaag over geen krieken meer moet komen klappen.
Ja, en ne mens doet dan de zotste dingen om de tijd te verdrijven tijdens het ontpitten en zo had ik het leuke gedacht van ze te tellen.
Geloof het of niet maar volgens de laatste telling heb ik er 1124 ontpit en had ik er 6 slechte tussen zitten.
Waar ik dus niet alleen het netto gewicht van 4,447 kilo kan vermelden op mijn potten confituur maar ook uit hoeveel fruit ze echt bestaan.
Ja dat is wat anders dan in de winkel hé.
Wat ik wel moet zeggen voor de mensen die het wel willen proberen is zeker geen witte broek of onderlijveke aan te hebben want als er daar van die rode sproeten op uw broek springen en ge wilt dat daar afwrijven met uw gekleurde pollen dan krijgt uw madam bijna een atack van ’t verschieten.
Ja, ik heb nu alvast een broek die ik nog uitsluitend ga gebruiken voor het kriekenontpitten.
Och…’t is een verhaal uit het dagelijkse leven waar ik niet anders kan dan hier nog eens te vermelden dat Limburgers zeker wereldburgers zijn en dat we hebben genoten van de vriendelijkheid en de gastvrijheid die onze confituur nog zoeter zal doen smaken.

Groetjes chauffeurke