Lierde onder de pen

Voila de verkiezingen zijn weeral achter de rug en ondertussen kennen we ook al de uitslag.
Sommige partijen hadden ons al de schrik op het lijf gejaagd en vooral uit Wallonië kregen we berichten dat we door ons stemgedrag wel eens zouden kunnen ontwaken in een ander land.
Op zondagavond werd op een Franstalige zender zelfs aangekondigd dat er een tsunami over Vlaanderen was gespoeld en ik had in alle haasten mijn zwembandjes al opgeblazen en al mijn meubels op een verhoog gezet.
Het was vooral afwachten hoe ik de maandagmorgen zou wakker worden en in welk land ik nu feitelijk zou liggen.
In mijne peignoir was ik de straat opgelopen en de eerste tractor die passeerde had ik doen stoppen.
-Euh…de goeiendag, kunt ge mij zeggen waar we hier zijn?
-Zeg chauffeurke ge zijt gij zeker zot geworden om zo voor mijnen tracteur te springen van 's morgens vroeg.
-Jamaar, waar staan we hier nu.
-Awel in Deftinge hé kieken!
-Jamaar, in welk land ligt dat nu?
-Zeg manneken ge hebt gij zeker teveel aan de trappist gezeten gisteren, Deftinge ligt nog altijd in Lierde en dat ligt in Vlaanderen en Vlaanderen ligt nog altijd in België volgens mij.
-Oef…allé, ge zijt wreed bedankt.
Ja, moest er ooit een grens verlegd zijn dan zouden de boeren er zeker van op de hoogte zijn en dus kon ik met een gerust hart terug naar binnen.
Mijn geburen waren nog steeds dezelfde en ze spraken nog steeds op dezelfde manier in een taal die ik perfect kon verstaan.
De zon kwam nog steeds op dezelfde plaats op en een vlucht duiven die in Frankrijk waren gelost vlogen zonder omwegen naar hun kot.
Uren heb ik staan kijken naar het landschap om te zien of er iets veranderd was en ik heb niets gezien.
’t Was maar toen ik de mens in de straat ontmoette dat ze mij wisten te zeggen dat het het politieke landschap was dat wreed veranderd was.
Op alle voorpagina’s van de kranten stond hij te blinken onder de verschillende namen en titels die hem op één dag tijde waren toebedeeld.
De kanibaal, de koning van Vlaanderen en nog zoveel meer stonden voor het Bart De Wever syndroom.
In sommige kranten kon je hem bijna vergelijken met het Vrijheidsbeeld in Amerika, je hoefde de vlam maar te vervangen door een pak friet en we hadden ons eigen vrijheidsmonument.
Een monsterscore die alle andere partijen in het verlies hadden geblazen en waar voor één keer niemand durfde zeggen dat ze gewonnen hadden.
In Wallonië zaten ze met hetzelfde fenomeen maar dan in een ander kleurtje.
Wat bij ons zwart-geel gekleurd werd was over de taalgrens rood geworden met een strikje rond.
De glimlach van Di Rupo zat in de lift(ing) en ook daar stonden de andere partijen met een minteken voor hun naam.
In ons Lierde was er niet teveel van te merken en dus bakte de bakker rustig verder en ook de boeren boerden voort zoals altijd.
Het politieke landschap wordt vooral uitgebeeld in het halrond van het Parlement en daar zou er wel heel wat veranderen.
Omdat die mannen ginder redelijk veel moeten zitten krijgen ze er een zetel voor en sommigen waren gedoemd om hun zetel af te geven en voor een zeker tijd blijven recht te staan aan de zijlijn.
Nog een geluk dat ze bij de N-VA wat volk konden optrommelen want hun score was zo fenomenaal dat ze bijna meer zetels dan mensen hadden.
Ja en blijkbaar doen strikjes het goed want ook Siegfried Bracke haalde bijna 90.000 voorkeurstemmen binnen.
Och…we kunnen er eens mee lachen maar de toekomst zal moeten uitwijzen wat er nu uit de bus zal komen.
Bart was in elk geval realistisch genoeg om toe te geven dat hij het alleen niet zou aankunnen en dus is het uitkijken naar de samenwerking of tegenwerking van andere partijen.
Een verkiezing winnen is niet altijd een geschenk en de gewone mens kan zich maar vragen stellen tijdens de politieke rit wat er nu juist met zijn stem zal gebeuren.
Heeft ze tot iets geholpen voor zijn pensioen of voor de sociale zekerheid?
Heeft zijn stem banen en jobs opgeleverd?
Het zal allemaal afwachten zijn en blijkbaar heeft iedereen gestemd waarvan velen in dezelfde richting.
Links en rechts zullen naar elkaar moeten toegroeien en hopelijk staat er daar na een paar kilometers al weer geen stemkot voor onze neus.
Een orkest van 150 man kan straks in het halrond beginnen spelen en hopelijk zijn de partituren een beetje op elkaar afgestemd.
Ja, ’t is nu afwachten om te zien hoeveel noten ze op hun zang hebben en of er niet teveel valse noten worden gespeeld.
Alles zal er een beetje van afhangen wie er zal dirigeren en wie de grote trom zal bespelen.
Och…we zien wel zoals na alle andere verkiezingen en kunnen niet anders dan afwachten.
In het begin is het steeds een nieuwsgierige bedoening en ook ik moet nog afwachten wie ik in de wagen krijg.
Is het een rode of een blauwe of misschien wel een lichtgroene?
Is het een zwaargewicht of een lichtgewicht of is het een Vlaming een Waal of een Belg?
We zullen wel zien en zolang ik nog in hetzelfde land ontwaak hoef ik ook niet naar het buitenland te rijden.

Groetjes chauffeurke