Lierde onder de pen

De lente is naar het schijnt al in het land en zelfs zonder opeenvolgende zonnige dagen hebben sommige vogels hun eitjes al uitgebroed.
De blauwe regen draagt terug zijn trossen en de Japanse esdoorn staat volop in blad.
Daar waar de boer nog niet heeft gezaaid is hij toch al aan het hooien en ook zijn koeien en kalveren huppelen in de weide rond.
Niks anders dan de andere jaren en ook hier gaat alles zijn gewone gang.
Op het raam zitten de eerste vliegen en soms stel ik mij de vraag hoe die beesten hier nu binnenkomen.
Elk jaar opnieuw is de jacht dan geopend en sluip ik met mijn jongste zoon als volwaardige jager door het huis.
Gewapend met vliegenmepper of opgerolde krant proberen we dan zoveel mogelijk van die gevleugelde beesten neer te meppen volgens de regels van het spel.
Opgelet, jagen is een dure sport en ook voor de vliegenjacht is dat niet anders.
Buiten de vliegen sneuvelt er wel een glas of een vaas en zelfs aan het “postuurke” op de schouw ontbreekt al een arm en een oor.
Na één of andere slag wiebelen de kaders heen en weer en op de vensterbank krijgen de bloempotten met “Kattetongen” uit de helaasheid der dingen het zwaar te verduren.
Ja, en dan spreek ik nog niet van al die plekken die achterblijven op het behang of de geverfde muur.
’t Is elk jaar hetzelfde liedje en eens het vliegenseizoen is gedaan zitten we hier telkens met serieuze kosten.
Gelukkig zijn er nog de rommelmarkten die met het betere weer ook terug de kop opsteken en waar men de rommel van een ander kan kopen.
In feite staat onze zolder vol met antieke en moderne brol dat zich door de jaren heeft opgestapeld en steeds stel ik mij de vraag waarom ik soms nog de brol van een ander koop.
Onlangs ben ik nog eens op de zolder gekropen en ’t is telkens weer graven in de herinneringen.
Dozen staan er gevuld met van alles en nog wat en op de meeste staat er zelfs op wat het is.
Keukengerief, potten en pannen, glazen, kaders, boeken en varia.
In de dozen met varia ligt er niks gesorteerd en is het telkens een ontdekking van zaken waar we al jaren niet meer achter zochten.
Maar ook de rest ligt onder het stof en is niet meer dan het materialisme uit vervlogen tijden.
Bij elke verhuis gaan er wel dozen op zolder die nooit meer leeggemaakt worden en eens men ze na jaren terug ontdekt ziet men dan ook dat men ondertussen al vijf keer hetzelfde gekocht heeft.
Een doos met foto’s had te lijden onder de warmte en het vocht en daardoor trekken we er rare gezichten op.
Aan het plafond hangen dan mijn verzameling ijsschaatsen en in feite kan ik er een museum mee openen.
Maar wat steeds opvalt op zolder zijn de twee ingekaderde foto’s die er hangen.
Mijnen bompa aan de ene kant en een foto van toen ik mijn plechtige communie heb gedaan.
Jaren hebben ze in de woonkamer gehangen maar blijkbaar waren sommigen ze beu en dus zijn we nu op zolder beland.
Bompa zoals ik hem altijd gekend heb maar dan met een schoon kostuum aan.
De foto is er gekomen als aandenken toen hij gestorven is en ik stel mij vaak de vraag wat bompa vandaag zou vertellen moest hij onze wereld zien.
Zijn oude schrijnwerkerij is door de jaren verkocht met het boerenhof en ’t wil lukken maar voor het moment staat het huis dat een mooie villa is geworden terug te koop.
Ja, en dan is er nog mijne foto waar ik wreed heilig opsta met een lang wit kleed en een houten kruis op mijnen buik.
Mijn haar schoon gekamd en gewassen achter mijn oren.
’t Is niet te geloven hoe een mens kan veranderen hé.
Euh…opgelet niet dat ik mijn haar niet meer kam of dat ik mij niet meer was achter mijn oren maar al de rest hé.
Vandaag doen ze hun communie met schone moderne kledij aan maar ’t is ooit anders geweest.
Maar allé ik ben gezegend en gezalfd in een schoon kleed en ’t zal wel op niet veel getrokken hebben want ik heb nooit de pastoor tot mijn lieven mogen rekenen.
Bij mijn verdere zoektocht vind ik zelfs in een zak nog mijn legerkostuum terug.
Potverdekke zeg, de motten en de muizen hebben er al mijn strepen van afgebeten en in de broek zitten er gaten en scheuren alsof ik er tegen de poort van de minister van landsverdediging mee ben gereden.
Ja, ik denk dat ik ook eens een paar rommelmarkten ga mogen doen om van al dienen brol vanaf te geraken.
Maar ja, een mens houdt soms vast aan sommige zaken en telkens stelt hij de verkoop van zijn herinneringen uit.
Zo heb ik terug het zolderluik gesloten en “t zal er wel eens van komen of wacht ik beter nog om eerst het gesneuvelde huisgerief te vervangen dat tijdens mijn vliegenjacht aan diggelen vloog.
Ja, in feite houden we al onze brol bij uit schrik dat onze herinneringen ooit zouden verdwijnen hoewel ik mijn twijfels heb dat er ooit iemand mijne foto in lang wit kleed aan zijne muur zou willen.

Groetjes chauffeurke