Lierde onder de pen

Ten huize chauffeurke zijn we niet zo een feestvierders, maar een dag die ik nooit liet voorbijgaan was 1 mei en Moederdag.
’t Kwam er op aan om op 1 mei in alle stilte en ongezien het huis te kunnen verlaten en ergens bij een bloemist binnen te springen achter een boeketje “muguet”.
Tegenwoordig staan ze ermee op alle kruispunten en is vergeten zelfs onmogelijk geworden.
En hoewel we zelf “muguet” in de tuin hadden staan genoot moeder van dat ogenblik waar ik fier mijn aankoop overhandigde.
’t Was de geste die telde maar moeder kreeg er steevast de tranen van in de ogen en was er telkens van aangedaan.
Ja, ma had niet veel nodig want ze was wreed emotioneel en soms vroeg ik mij af wat er door haar hoofd speelde om haar zo te ontroeren.
Was het haar zoon die daar plots met een boeket voor haar stond en uit zijn gewone doen was of speelden er andere zaken mee.
Maar ook bij de kleinkinderen pinkte ze een traan weg en steeds kregen de bloemen een ereplaats in huis.
Het ene jaar stonden ze te midden van de tafel en het andere jaar op de schouw naast het koperen kruisje.
Moeder was zeer gelovig en het leek wel dat ze sommige jaren mijn bloemen doorgaf aan de persoon bij wie ze vaak stond te bidden.
Moeder kon genieten van die simpele dingen en telkens ze voorbij het boeket liep ging ze er eens aan ruiken.
Zelfs de volgende dagen genoot ze nog met volle teugen en bevestigde dat het boeket nog schoon stond.
Op Moederdag zelf haastte ik mij terug naar de bloemist en in de winkel zocht ik naar het grootste boeket.
-En meneer wat mag het zijn?
-n’een boké bloemen alstublieft!
-En van hoeveel?
-Awel ge moet op geen bloem kijken want ’t is voor Moederdag.
Ja, en elk jaar ontving moeder de bloemen met dezelfde woorden.
-Hier zie ma, voor uwe “Moederkesdag”.
Moederdag was zo één van die dagen waar ik het moest doen met weinig woorden en ook bij moeder kwam er niet veel uit.
-Dank u jongen, maar ge moest gij dat niet gedaan hebben.
Voila, daar stond moeder dan in tranen op hare Moederdag en ik met een krop in de keel.
Al die jaren hetzelfde liedje en hoe ouder ik werd hoe meer ik besefte wat het woord moeder betekende.
Maar door de jaren kregen de bloemen een andere plaats.
In 1999 stond de vaas met bloemen naast haar ziekenbed omringd met haar pillen en de rode rozen stonden in fel contrast met haar wit gezicht.
In 2000 moest ik de bloemen zelfs niet meer overhandigen maar kon ik met mijnen “boké” naar het kerkhof lopen om ze er neer te leggen op een zerk in zwarte graniet.
Uit gewoonte gaf ik ze af met dezelfde woorden als alle andere jaren.
-Hier zie ma, voor uwe Moederkesdag.
Als enig antwoord kon ik haar naam lezen in witte letters met het jaartal van geboorte en overlijden.
Ja, ’t was aan mijnen toer om er te staan bleiten en het viel mij op dat er veel meer tranen vloeiden dan deze van moeder vroeger.
Het was een samenloop van emotie en verdriet en wat vroeger door moeders hoofd speelde kwam nu ook bij mij naar boven.
Moeder had haar laatste adem uitgeblazen en met de wind die door de bladeren blies was het alsof ik haar nog hoorde zuchten.
Ondertussen is het al tien jaar geleden dat moeder er niet meer is en dat ik er met Moederdag tegen mezelf sta te klappen.
Telkens opnieuw, met een krop in mijn keel voel ik mijn borst toetrekken terwijl ik de bloemen op de zwarte steen schik.
Meestal ga ik een paar dagen voor Moederdag al eens kijken al was het maar om de steen nog eens op te blinken of de oude bloemen te verwijderen en ook dit jaar stapte ik het kerkhof op.
Wandelend tussen zoveel moeders en vaders die hier samen liggen.
En daar stond ik dan terug in alle stilte bij moeder, er lagen geen bloemen meer en ik hoefde niets meer te doen dan een paar bladeren te verwijderen en wat zand van de zerk te vegen.
Maar plots viel het mij op dat iemand achter haar zerk een tekst had geplaatst.
Een tekst die niets had van poëzie en die ook niet in rijmvorm was geschreven en toch deed hij mij tranen in de ogen krijgen.
’t Was een bericht van de gemeente om te melden dat moeder plaats zou moeten maken vanaf 31 december 2010 en dat de concessie van haar rustplaats niet verlengbaar was.
Ja, zo vlug zijn die 10 jaar voorbij gevlogen.
10 Jaar waar ondertussen haar jongste kleinkind meerderjarig is geworden en waar haar oudste kleinkind al voor een achterkleinkind heeft gezorgd.
10 Jaar waar er zoveel gebeurd en veranderd is.
10 Jaar waar Moederdag een dag van denken in stilte was.
Ja, en volgend jaar is Moederdag weg en zal ik hier misschien met mijnen “boké” bij een onbekende staan.
Pppff…op mijn vraag waar ik volgend jaar met mijn bloemen naartoe moet heb ik nog steeds geen antwoord gekregen.
-Ja ma, Moederdag is voorgoed voorbij, maar het denken kunnen ze mij niet afnemen.
De herinneringen zullen blijven en wie weet sta ik hier uit gewoonte wel weer met mijnen “boké” bloemen.
Ik leg hem gewoon naast het koperen kruisje en wie weet fluistert er mij wel een stemmetje “chauffeurke, dat had ge echt niet moeten doen”.
Ik weet het ma, maar ’t is maar een kleine moeite als dank voor alles wat je voor mij en de kinderen hebt gedaan.
Misschien is het dit jaar wel mijn allerlaatste Moederdag aan je graf en zullen er vanaf volgend jaar er geen bloemen meer komen.
Maar zelfs dan, zal het mij niet weerhouden van je elke dag te danken voor wat je voor ons deed.
Daarom Ma dat ik je dit jaar nog eens extra in de bloemen en in de letters wil zetten.

Groetjes chauffeurke