Lierde
onder de pen
Lang heb ik zitten twijfelen of ik “Vlaanderen mooiste”
zou meerijden, maar ’t is niet omdat ne mens een maand per fiets rijd dat
hij er klaar voor is hé.
Nee, ik heb mij niet per fiets in de grote massa gestort en heb het avontuur
gelaten aan deze die er wel klaar voor waren.
Alhoewel, er waren er volgens mij die niet meer getraind waren dan mezelf.
Op zaterdag was het de ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen en zoals
elk jaar ben ik de sfeer gaan opsnuiven op een paar cruciale punten op het
parcours.
Bij de start staan ze nog allemaal te lachen en krijgt het blinkend ros een
inschrijvingsnummer.
De drinkbussen worden opgevuld en een paar voedingsrepen worden in de
achterzak gestoken vooraleer men afscheid neemt van moeder de vrouw en
kinderen die iets verder op het parcours zullen gaan staan om te
supporteren.
Ze klikken hun schoenen vast in de pedalen en weg zijn ze.
Binnen een paar kilometers veranderen ze van identiteit en zullen ze in hun
binnenste een Van Petegem, Museeuw of zelfs Merckx worden.
De meesten hebben wel hun kilometers in de benen maar ’t zijn vooral die
kuitenbijters die het parcours zo mooi maken.
Namen als de Koppenberg, Paterberg, Berendries, De muur, en de Bosberg
moeten overwonnen worden.
Ja, ook dit jaar zagen we de mens de grenzen overschrijden om onze Vlaamse
Ardennen te komen opzoeken.
Limburgers, Antwerpenaars, Brusselaars en zelfs uit het Franstalige gedeelte
wilden ze Vlaanderen voor één dag komen temmen op de fiets.
Ja, zelfs Hollanders lieten hun mooie vlakke land en brede fietspaden voor
wat ze waren om hier de smalle en hobbelige wegen te komen opzoeken.
Italianen wisselden de spaghetti voor een vettige hamburger, Fransen de
“Beaujolais nouveau” voor een trappist en de Amerikanen hun Vrijheidsbeeld
voor de kapel op de muur.
Ja, dit jaar waren er zelfs een paar uit Mexico afgezakt en één van hen gaf
zelfs toe dat hij nog nooit een kassei had gezien.
Eens de benen aan het draaien gaan is de mens niet meer te houden en wordt
de uitdaging waar hij al maanden mee in het hoofd zit aangegaan.
Allen willen ze voor één dag “Flandriën” worden en daar hangt natuurlijk een
prijskaartje aan vast.
Geen prijs in centen maar een prijs dat het lichaam moet betalen en geloof
me vrij dat ook hier de ene al meer betaald dan de andere.
Ik was tijdens de dag afgezakt naar de muur en met trosjes reden de
strijders die richting uit.
De meeste hellingen hadden ze al achter de rug en nog juist De muur en de
Bosberg moesten ze overwinnen alvorens ze hun avonturen hijgend konden
vertellen aan vriend en tegenstander.
Alles was aanwezig om ook de wielertoeristen een echte Ronde van Vlaanderen
voor te schotelen.
De hamburgerkramen draaien op volle toeren en de tapkranen lopen tot het vat
leeg is.
Aan de kant staan dan de vele supporters waarvan sommigen hier al een paar
dagen in de streek vertoeven en anderen die gewoon zijn komen opdagen om hun
familielid een drinkbus onder de riem te steken.
Ja, en ook dit jaar was het niet anders!
Alhoewel, het weer zou de muur iets natter leggen en met de mountainbikes
die de modder op de kasseien van zich afschudden werd het een totaal
spektakel.
De supporters riepen, tierden en zwaaiden de duizenden Museeuws en van
Petegems naar boven.
Tussen twee grijze wolken door flitsten de fototoestellen en werd het afzien
op de gevoelige plaat gelegd.
En de fietsers zelf…die kreunden, zuchten, hijgen, vloeken, stappen en
vallen onder het goedkeurende oog van de supporter die niet anders had
verwacht.
Afzien is hier de boodschap en daarom zijn de duizenden wielerfanaten er ook
aan begonnen.
Iedereen weet het voor de start dat het afzien zou worden en toch leven ze
er steeds met dezelfde motivatie naartoe.
Toen ik daar boven op de muur iemand gebogen over zijn stuur zag hangen met
de twee voeten op de grond vroeg ik aan dienen mens waarom hij hier aan
meedeed.
Lijkbleek, uitgeput antwoordde hij mij tussen het hijgen en hoesten
door…”voor mijn plezier”.
Hij moest er zelf mee lachen en ik vond het persoonlijk een schoon antwoord
want iedereen die hier passeerde deed het voor zijn plezier.
Van jong tot oud trapten ze de pedalen rond en bij sommige leeftijden vroeg
ik me zelfs af of het wel toegelaten was en of dat er soms geen
leeftijdsgrens voor moest opgelegd worden.
Jonge snotters die zelfs nog niet wisten wat de puberteit was trapten
gezwind naar boven en kregen een ovatie en gejuich te horen waar ze in al
hun fantasie later zeker voor wielrenner zouden kiezen.
Ja, en dan waren er deze die de puberteit al meer dan 60 jaar voorbij waren
en de tijd van Briek Schotte nog eens wilden naar boven halen.
Ieder klom met zijn verhaal naar boven en soms vroeg ik me af of hun hart nu
sneller ging slaan van de inspanning of van de emotie.
Het volk maakte van iedere onbekende een “Flandriën” voor één dag en dat
hielp zeker bij de beklimming.
Ja, en dan waren er nog deze die zoals ook in de echte ronde met pech te
maken kregen.
Voor de ogen van honderden moeten afstappen of vallen is een grote
teleurstelling.
Soms zijn ze met zoveel dat ze elkaar hinderen.
Fietsen haken in elkaar, voeten schieten uit de pedalen, lichamen vallen ten
gronde en de droom van velen wordt zo doorprikt.
Een oooch of een aaach stijgt op uit het publiek telkens een lijf tegen de
grond gaat met de hoop dat het niet erg is terwijl ze nog niet half beseffen
hoe erg het wel is voor de deelnemer zelf.
Helpers schieten de handen uit de mouwen en helpen de rijders recht en
sommigen helpen ze zelfs terug in het zadel om hun terug naar boven te duwen
alsof het van moeten is.
Het volk juicht en de coureur vloekt en verwenst.
Naarmate de dag vordert en het bier vloeit neemt ook de sfeer toe.
Vlaanderen mooiste is een contrast van sport, feest, plezier en afzien.
Feest en plezier rond het parcours en sport en afzien op het parcours.
Maar iedereen heeft er voor gekozen, elk jaar opnieuw gaan ze de uitdaging
aan en steeds willen ze hun grenzen verleggen.
Nee, het zijn geen één dagrijders meer, sommigen trainen weken op voorhand
om daarna te beseffen dat het maanden hadden moeten zijn.
Het materiaal moet niet onderdoen voor de profs en sommigen hebben zelfs een
ganse fanclub klaarstaan aan start en meet.
De Ronde van Vlaanderen is veel meer dan de billen op het zadel zetten en
met gespierde kuiten rondjes draaien.
De Ronde is een evenement, een uitdaging, een belevenis.
Ja, de Ronde is van ons!
Wie weet gooi ik me volgend jaar ook wel voor de Vlaamse leeuwen om het
tandwiel stuk te bijten op de kasseien en Vlaamse hellingen.
Want ja, wat is er nu mooier dan af te zien in Vlaanderen hé.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|