Lierde onder de pen

Toen ik onlangs de gazet doorbladerde viel mijn oog op een artikel waarin werd geschreven dat er een rusthuis zou komen in Lierde.
Ja, ook in het “spelleke van Lierde” was er sprake van en als die mannen er over klappen dan is er al een beetje vuur waar er rook is.
Met veel aandacht nam ik het artikel door en met een foto ter illustratie kreeg ik zelfs een beeld van waar het rusthuis zou komen.
Potverdekke zeg, naast de kerk van “Marteslierde”!
De plannen moeten al gemaakt zijn want er was sprake van een gebouw in U vorm met een mooie wandeltuin en een parking voor de bezoekers.
Maar de eerste steen moet nog gelegd worden en plots begon ik zo in mijn eigen te denken dat het inderdaad een schone locatie zou zijn om rustig oud te worden onder de kerktoren.
Ik was in al mijn fantasie al wat opgeschoven in de tijd en zou het misschien ook wel zien zitten om ooit in een landelijk gelegen rusthuis oud te worden.
Rechtover de bibliotheek dat een paradijs voor de literatuur is en waar men enige ontspanning kan vinden eens men de jaren van het pensioen voorbij is in de schaduw van de kartuizerkerk.
Ja, met de naam kartuizer was ik even teruggekeerd in de tijd en begon mij de vraag te stellen of er daar vroeger al eens geen rusthuis gestaan heeft.
Naar het schijnt was er een stichting van de kartuizers in “Marteslierde” in de jaren 1329 en dit op bijna dezelfde plaats.
Kartuizers waren mensen die in eenzaamheid leefden en niet teveel uit hun kamer kwamen als het niet nodig was.
Vele ouderen in een rusthuis vertonen ook deze verschijnselen en eens de familie het laat afweten of gestorven zijn worden ze ook bestempeld als eenzaam en komen ze ook niet zoveel meer uit hun kot.
Gelukkig is er nog het personeel dat gezelschap en soelaas brengt en bij mezelf dacht ik dan aan de 90 kamers die zouden gebouwd worden en waarvoor ook heel wat werkgelegenheid vrij zou komen.
Ja, waarom onze ouderen geen rust gunnen in hun eigen dorpskern waar het sociale leven rustig verder toeft in een oase van groen.
Maar opgelet de eerste steen moet nog gelegd worden en ook daar heb ik mijn vragen bij.
Allé, stel dat ze daar na een paar kruiwagens te hebben uitgegraven op een scherf van een oude kookpot van de kartuizers stoten of op een kelk of vals gebit uit de jaren 1300 dan zullen er daar rap een paar geschiedkundigen staan om met hetzelfde truweel waar ze de putten op de autostrade E313 mee hebben opgevuld de grond mee af te graven opzoek naar resten uit vervlogen tijden.
Wie weet hoeveel geschiedenis er nog verborgen ligt onder de grond en het zou natuurlijk ook wreed spijtig zijn van een modern rusthuis te bouwen op de funderingen van onze voorouders hé.
Wie weet hoeveel antwoorden er wel niet begraven liggen op nog ongestelde vragen?
Ja, wie weet ga ik bij de eerste werken wel eens kijken al was het maar uit nieuwsgierigheid en ook een beetje om het uitzicht te bewonderen dat ik misschien later zelf voor ogen wil krijgen.
Maar zover zijn we nog niet en een rusthuis is tegenwoordig een beetje zoals een school waar men jaren op voorhand moet inschrijven wil men geen week voor de opening moeten staan kamperen om nog plaats te hebben.
In een wereld waar alles sneller en sneller gaat en waar de tijd voorbijvliegt bij elke dag dat men ouder wordt kan men niet rap genoeg zijn om op tijd te zijn en dus denk ik eraan om misschien bij de start van de werkzaamheden met het kamperen te beginnen om zeker op tijd ingeschreven te zijn.
Ja ja ik weet wel dat ik nog maar 51 jaar ben maar wie weet hoelang die werkzaamheden gaan duren en voor men het goed beseft sloft men met reuma en gewrichtspijnen door de rest van zijn leven.
Wat ik nog nergens gehoord of gelezen heb is de naam van het rusthuis en misschien is er nog wel geen.
Elk rusthuis dat ik al bezocht had een welklinkende naam die rust of energie uitstraalde en soms was de naam gelinkt aan de plaats.
Ik heb hier zelf al wat zitten denken…en ’t is potverdekke niet gemakkelijk om een naam te vinden.
Verleden week was ik nog eens ter plaatse geweest om te zien of ik de naam niet zou kunnen linken aan het zicht maar ge kunt nu toch moeilijk het rusthuis “kerkhofzicht” noemen.
Niet dat het niet klinkt maar het is een te grote stap voorwaarts terwijl onze ouderen liever wat kleinere stapjes nemen.
Nee nee, men zou het gewoon “de kartuizers”kunnen noemen of de “priorij” hoewel dat misschien te katholiek klinkt en het de socialisten zou afschrikken om hier de rust te komen opzoeken.
Hoe meer ik erover nadacht hoe moeilijker het was en misschien moet de gemeente maar een prijs uitschrijven voor deze die een gepaste naam vindt en de eerste prijs zou dan een kamer in het rusthuis kunnen zijn hé.
Het moet toch iets met Lierde te maken hebben en nu we onzeker zijn over “het spelleke van Lierde” zou ik het rusthuis wel zo durven noemen.
Rusthuis “het spelleke van Lierde” heet u van harte welkom, ja dat zou nog eens iets zijn en het zou zoals tijdens het spel zelf aanschuiven zijn.
Niet te ver zoeken zou ik zeggen, en waarom het niet gewoon houden zoals “de lierdenaar, lierderust, lierdekant”?
“Onder de toren” of verwijzend naar de kartuizerpoort “voor de poort” dat op zekere ouderdom plots verschillende betekenissen krijgt.
Maar nee ik ben weeral teveel aan het vooruitlopen en we kunnen maar beter wachten tot de eerste steen wordt gelegd en we met de bouw een beter zicht krijgen op de toekomst.
Sommigen zullen de verhuis naar een rusthuis uitstellen en anderen staan nu al te popelen om er te euh…euh…awel te rusten hé.
Ja, we kunnen in elk geval niet meer zeggen dat Lierde geen infrastructuur heeft hé.
Als ik zo door de laatste jaren blader dan hebben we bijna alles, een nieuwe school, een nieuw containerpark, weldra een nieuw sportpaleis of sportzaal en dan nu de plannen voor een nieuw rusthuis.

Sloffend gedicht

Het leven zucht
lopend
door de grote poort
wandelend
door de jaren
sloffend
tot aan het rusthuis

Groeten chauffeurke
chauffeurke@gmail.com