Lierde onder de pen

We zitten al half maart en zoals elk jaar begint het bij de sporters terug te kriebelen om naar buiten te komen.
Ook het wielerpeloton trekt zich terug op gang en straks malen de blinkende spaken terug hun kilometers in onze contreien.
Ja, het is een terugkerend fenomeen hoe de fietsen van de haak worden genomen en hoe die sportievelingen hun in het zweet rijden.
Sommigen zitten elke zondag in het zadel en anderen smeren de benen meermaals per week in om naar buiten te komen.
Je hoort ze niet, maar je kunt ze van ver ruiken omdat die mannen van die speciale zalf hebben om hun kuiten in te smeren hé.
Sommigen rijden hun kilometers alleen maar anderen verkiezen om als wielertoerist zo dicht mogelijk aan te sluiten bij het professionele peloton.
Ja, je moet ze dan maar juist voor jou rijden hebben als je op zondagvoormiddag bij de bakker moet of als je een uitstap gepland had.
De kleurrijke truitjes met reclame allerhande laveren naast en achter elkaar en jij zit er dan achter met je boterkoeken die aan het afkoelen zijn van bij de warme bakker.
Och…ik kan er mij al eens druk in maken en dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf geen sport meer doe.
Als kleine snotter was ik ooit zelf wielerterrorist bij “ sport en nering” en elke zondag maalde mijne pa met zijn vrienden hun kilometers en moesten mijn kleine beentjes proberen te volgen zonder dat mijn tong tussen mijn wielen draaide.
Maar dat is verleden tijd, vandaag beperk ik mij door naar de sport te kijken.
Allé, dat was zo tot ik mijn lief leerde kennen want die was wel wreed sportief.
Als man wilt ge natuurlijk niet onderdoen en probeert ge u van uwe sportiefste kant te laten zien hé.
Maar mijn lief had haar conditie onderhouden terwijl mijn peil al ver onder het zadel gezakt was.
Op een dag werd het stalen ros toch buiten gehaald en smeerde ik mijn benen in met olijfolie om alles een beetje echt te laten lijken.
Mijn lief wist een tof parcours en dus reden we van Deftinge naar Geraardsbergen waar ze gelukkig de muur links liet liggen en waar we het platte gedeelte namen langs de Dender.
Ik moet zeggen dat het leuk en gezellig rijden was onder een stralende zon.
De vogeltjes floten boven onze kop en het groene water kabbelde rustig tussen de oevers met af en toe een dode vis op het wateroppervlak.
Omdat ik nooit ver van huis ga had ik ook geen drinkbus meegenomen en na een paar kilometer was mijne mond aan het plakken en kreeg ik de vliegen nog moeilijk doorgeslikt die we waren tegengekomen.
Maar geen nood mijn lief wist een tof terrasje iets verder en daar zouden we even stoppen.
Dat “iets” verder zijn termen van mensen die regelmatig trainen en zo stonden we daar na enige tijd op de markt van Ath!
Ik had altijd horen zeggen dat de echte coureurs een trappist achterover sloegen om op krachten te komen en dus had ik er mij daar ook ene besteld.
Mijn kuiten stonden wreed gespannen en zagen zwart van het ongedierte dat in die olijfolie was blijven plakken maar de trappist maakte veel goed zolang ik aan het tafeltje zat.
Wat een mens vaak vergeet is dat hij de gereden kilometers naar een punt ook nog moet afleggen in de andere richting.
Awel, wat ze vertellen over dienen trappist dat zal waarschijnlijk maar tellen als je echt beroepsrenner bent want bij mij had dat precies een averechts effect!
Toen ik terug op de fiets stapte kon ik bijna niet meer neer zitten van de zeer aan mijn gat en mijn benen die voelden als lood op pedalen die waarschijnlijk niet genoeg gesmeerd waren om nog soepel rond te draaien.
Met vierkante bewegingen probeerde ik de trappers rond te krijgen en al vlug borrelde de trappist op mijn voorhoofd in dikke druppels.
Zonder echt te demarreren reed mijn lief al vlug een paar honderd meters voorop en telkens nam ik als uitvlucht dat ik van het landschap genoot en dat ik niet gehaast was.
Natuurlijk laat ge als man niet zien dat uw pijp uit is en eens thuisgekomen spreekt ge vol lof over uw uitstap en over het mooie landschap die ik in de laatste kilometers troebel voor ogen zag.
Maar in feite zou ne mens beter zwijgen want met al mijnen uitleg had mijn lief verstaan dat ik ervan genoten had en dus namen we de volgende week terug de fiets van stal.
Eerst sprak ik mezelf nog wat moed in door te denken dat met de training van de week voordien alles beter zou draaien maar blijkbaar moesten mijn benen meer dan een week in de olijfolie marineren!
Omdat dienen trappist niet het nodige effect had gehad waren we nu Ath voorbijgereden en mijn lief zou mij het mooie landschap van onze Waalse buren laten ontdekken.
We reden en reden en er kwam daar geen einde aan dat Waalse landschap ppffff.
Op zeker moment zagen we een bord staan met in grote letters “Beloeil vous souhaite la bienvenue”, wat niet meer wil zeggen als Beloeil heet u welkom.
Plots kwam het in mij op dat we ook deze afgelegde kilometers in tegenovergestelde richting zouden moeten afleggen en begon ik de kleuren van een echte wereldkampioen te krijgen.
Ja,ge kent dat wel, wit met alle kleuren van de regenboog!
Omdat zo een fietstocht toch ook een beetje genieten moet zijn stopten we nog even eer we de terugweg gingen aanvatten om even op krachten te komen.
Ze zouden mij zeker niet meer liggen hebben met die verhaaltjes uit het peloton over trappisten en dus koos ik maar voor een “Duvel” die vlot naar binnen liep.
Omdat mijn lief geen gierige is wou ze ook eens trakteren en om zeker niet te mengelen bestelde ik nog eens hetzelfde.
De terugweg ga ik hier niet beschrijven om de zondagse fietsers niet te ontmoedigen maar naar het schijnt kan ik wreed goed “surplaccen” en het scheelde ook niet veel of ze konden mij daar van tussen die dode vissen komen halen in den Dender ppfff!
Een geluk dat het in de zomer langer klaar is en dat we zo nog voor het donker thuis waren hoewel voor mij het licht toch al een tijdje uit was.
Zoals ik al schreef, het stalen ros wordt terug van stal gehaald en verleden week had mijn lief het waarschijnlijk ook gemerkt.
-Zeg chauffeurke, ge ziet terug al meer vélos in ’t straat hé.
-Euh…ja veel te veel.
-Weet ge nog onze uitstappen met de fiets verleden jaar dat was nogal eens plezant hé.
-Euh…ja ja.
-Awel ik ga mij dit jaar eens een nieuwe fiets aanschaffen zo ene met "vitessen" om wat sneller te kunnen rijden.
Amai mijne frak ze ziet het precies goed zitten terwijl ik al zeer aan mijn gat krijg van eraan te denken.
Ik denk dat ik best eens een bezoekje breng aan de dierenarts om te zien of hij voor mij geen middeltje heeft die beter werkt dan die trappisten!

Groetjes chauffeurke