Lierde onder de pen

Omdat ik de sneeuwtoestanden hier meer dan moe was ben ik maar een week op vakantie vertrokken en het enige wat ik nog kon boeken was een skivakantie in Frankrijk.
Ginder hadden ze blijkbaar de sneeuw opgespaard want alles lag rustig onder een wit sneeuwtapijt.
Och…in feite was deze wintervakantie niet anders dan de andere jaren waar ik de latten aan mijn voeten bond en waar ik genoot van een week rust.
Met de hoop dat mijnen dokter niet meeleest mag ik zelfs zeggen dat ik ook weer genoot van de lokale specialiteiten en recepten die de barometer van mijne cholesterol naar het hoge druk gebied brachten.
De smeuďge gesmolten kazen en de tientallen verschillende saucissons waar niemand bij stilstaat hoeveel vetgehalte ze wel bevatten en die gretig doorgespoeld worden met een paar glazen witte wijn uit de streek.
Maar hoewel een mens op vakantie is denkt hij toch vaak aan het thuisland en probeert hij hier of daar wel een moment in te lassen om wat nieuws op te vangen van het thuisfront.
In het appartement hadden we het geluk van over een televisietoestel te beschikken hoewel er maar juist de Franse posten op te verkrijgen waren.
Op een avond waren we aan het zappen van TF1 naar A2 toen we daar plots de treinramp in Halle voor ogen kregen.
Zelfs op 900km van huis werden we er stil van.
Twee maal per week reis ik er zelf langs als ik niet over de wagen van het werk beschik en het bericht hulde de kamer in stilzwijgen en ongeloof.
Twee dagen na elkaar kregen we een korte nieuwsflits te zien met telkens het beeld van verwrongen staal en menselijke leed.
Omdat de Belgische kranten met een dag vertraging aankomen in Frankrijk kregen we de geschreven berichten een dag later te lezen.
Ver van huis ga je dan plots nog meer denken aan het drama en krijgt een witte sneeuwvakantie plots een zwarte kant.
Hoe kon dit gebeuren?
Waren er soms kennissen bij?
Is het een technische of menselijke fout?
En hoe is het mogelijk dat er geen automatisch stopsysteem bestaat op een doodgewone trein terwijl we het land zijn waar we al drie keer iemand naar de maan stuurden?
Ja, zelfs tijdens het skiën werd erover gesproken en leek het verlof plots een andere wending te krijgen.
De euforie en de rust werden plots omgezet in ongeloof en medeleven.
Nee het is niet de eerste keer dat we een ramp voor ogen krijgen maar het is eigenaardig hoe groot de invloed is als men kilometers van huis zit.
Dagelijks liepen we naar de krantenwinkel en probeerden we ons in te leven in het leed en het verdriet van de betrokkenen dat niet te overschatten is.
En of het nog niet erg genoeg was kregen we een paar dagen ook nog eens het overlijdensbericht van “nonkel Bob” voor ogen.
Ja, “nonkel Bob" dat was pas een echte nonkel!
In feite kwam hij meer langs dan al mijn andere nonkels in de familie.
Elke woensdag was hij daar met “tante Terry” en zat ik als klein klein kleuterke in de zetel geboeid te kijken en te luisteren.
Ik had wel een paar nonkels en tantes die een rol hebben gespeeld in mijn jong leven en die zeker herinneringen hebben nagelaten maar “nonkel Bob en tante Terry” dat was toch nog iets anders.
Toen ik het overlijdensbericht las schoten plots de herinneringen als tranen in mijn ogen.
Potverdekke, ik kreeg zelfs een krop in mijn keel bij het verlies van die mooie periode.
De feuilletons als, “De kat, Keromar, Johan en de Alverman” en zeker “Kapitein Zeppos’ Stamden ook uit die periode en leken plots voorgoed verdwenen.
De dood van iemand brengt vaak zoveel herinneringen naar boven en het lijkt wel of alles met elkaar verbonden is.
Een ramp of de dood van iemand doet me telkens nadenken en stilstaan bij het leven.
Of je nu in de eerste of laatste wagon zit of in eerste of tweede klas het leed en het verdriet zal niet minder erg zijn.
Rijk of arm krijgt hier plots dezelfde waarde van het verdriet voor ogen.
Een waarde die niet meer dan het leven is en dat niet te betalen is met geld.
Ja, nonkel Bob had wel al een gezegende leeftijd en het moest er ooit wel eens van komen maar toch is het verschieten als iemand een plaats in je leven had.
Ik mag eerlijk zeggen dat de twee berichten een domper hebben gezet op wat een plezante vakantie moest zijn.
Misschien denk ik wel teveel en kan ik niet genoeg zaken van mij afzetten.
Vooral in mijn binnenste krioelt het dan van vragen en ben ik dan verplicht van me telkens van mijn eigen antwoorden te voorzien.
Veel zaken kan ik nog van mij afschrijven en anderen blijven eeuwig hangen in een wir war van hersenkronkels die nooit te ontwarren zijn.
Het is dan af en toe eens nodig om te ontspannen en eens op verlof te trekken zodat een mens zijn gedachten kan verzetten.
Maar ja, ook in het buitenland wordt de mens geconfronteerd met de thuishaven en zwalpen zijn gedachten als een losgeslagen schip dat blij is dat het terug kan aanmeren.
En ja ik denk ook aan mijn Lierde en al zijn inwoners die deel uitmaken van mijn leven en denken.
Hoe zou het met mijn buurvrouw zijn die zwaar gevallen was voor we op verlof vertrokken?
Hoe zou het met de bakker zijn en met de beenhouwer?
Hoe zou het met het gemeentebestuur zijn en met het spelleke?
Hoe zou het zijn met de pastoor en met de kloosterzusters?
Ja, hoe zou het zijn met de gewone mens in de straat die deel uitmaakt van leven en dood?
Geen nieuws is goed nieuws zegt het gezegde en misschien is dit ook wel zo maar ge kunt niet geloven hoe ongerust een mens zich maakt als er geen nieuws is om nog maar te zwijgen dat hij sommige nieuwsberichten liever niet leest.

Groetjes chauffeurke