Lierde onder de pen

Ijzig en besneeuwd trekken de maanden voorbij.
December met al zijn feestdagen ligt al ver achter ons en ook januari sloot de deur.
Och…en februari telt zo al een paar dagen minder en dus zal ook deze maand vlug verleden tijd zijn.
De kinderen vliegen van kerstverlof naar krokusvakantie en ’t is al ferm als iedereen het ritme kan volgen.
Waar is de tijd dat ik tijdens winterdagen mijn zweetkousen tegen de Leuvense stoof drukte en rustig verzonk in al mijn fantasie tot de hitte door mijn kousen brandde.
’t Is misschien omdat alles zo vlug gaat dat ze de Leuvense stoof weggehaald hebben, geen tijd meer om de kolen op te scheppen in een wereld waar alles nog vlugger kan met een draai aan de knop van de centrale verwarming.
We kijken vooruit zonder ons om te draaien en terwijl het “Spelleke van Lierde” op volle toeren draait kondigen ze in de verte de lente aan met “De krakelingen” en de 1e toog in Geraardsbergen.
Voeg daar nog Carnaval en Valentijn aan toe en ge zult zien dat we met al die overbruggingen rap in maart zullen zitten.
’t Leven gaat potverdekke zo rap voorbij dat ne mens niet meer de tijd heeft om nog iets deftigs te organiseren.
Verleden jaar vroeg er mij iemand of ik interesse had om deel te nemen aan het wereldkampioenschap wielrennen voor journalisten en om te lachen had ik maar ja gezegd omdat ik niet echt aan journalistiek doe.
Ik dacht eerst nog dat het de bedoeling was om over het wereldkampioenschap dat in Lierde zou doorgaan iets te schrijven en ik zag mij al zitten met micro en fototoestel vanachter op de motor zoals Karl Vannieuwkerke om verslag uit te brengen en mijn eerste stappen in de sportjournalistiek te zetten.
Blijkbaar gaan zelfs de berichten sneller dan dat ik ze zelf kan volgen en blijkt nu dat ik volgens sommige bronnen zou deelnemen.
Jawadde, ik heb meer dan 20j niet meer deftig op een fiets gezeten of het zouden die twee keer moeten geweest zijn dat ik van Deftinge naar Lessen reed langs het Denderpad en waar ik heen en terug bijna een ganse dag nodig had en nog eens twee dagen om te recupereren.
Ja, in kleine dorpen hebben ze soms grote verwachtingen en omdat de tijd zo snel vliegt ben ik er voor mezelf eens beginnen over nadenken.
’t Zou misschien tijd zijn dat ik begin te trainen want zover ligt september ook niet van februari als ge geen fysiek meer hebt.
Straffer nog, ik heb zelfs nog geen koersfiets laat staan dat ik een koersbroek of koerstrui heb.
Ik zal bij “De Beiaard” eens moeten gaan aankloppen om te zien of die mannen mijne sponsor niet kunnen zijn voor een broek en een trui.
Ja, en een coureur zonder vélo is ook geen zicht en ik zal ook nog eens bij Ludwig D’Hose moeten gaan bellen of hij mij geen fiets koersfiets kan lenen voor één dag.
Een “drinkpulle” heb ik nog op mijne zolder liggen van in de tijd dat Peter van Petegem nog reed maar dan moet ik toch nog een trainer en een verzorger vinden en liefst ook nog een paar supporters die de andere mannen wat kunnen hinderen.
Ja, ’t zal niet gemakkelijk worden!
Ik had om mijne fysiek eens te testen de hometrainer van onder het stof gehaald en na tien minuten had ik niet alleen zeer aan mijn gat maar had ik door recht te staan op de pedalen een stuik gepakt tussen het bed en de kleerkast.
Ja, zelfs op een vélo waar ge ter plaatse blijft trappen is het in mijn geval nodig om een valhelm te dragen.
Ppfff…ondertussen zie ik september naderen en weet totaal niet wat ik nu ga doen.
Ik ga alvast eens kijken op de almanak van den boerenbond om te zien of in september de maïs al redelijk hoog staat en wie weet kan ik mij daar op het parcours een paar ronden wegsteken.
Maar ja, hoewel de tijd vliegt, we zijn er nog niet en wie weet wat er ondertussen allemaal gebeurt.
Ik moet deze week eerst nog naar de begrafenis gaan van ‘Tiste” en “Fluite” en die mannen hadden waarschijnlijk ook verwacht van op het appel te zijn maar ’t is ondertussen anders uitgedraaid.
Als ik alles zo eens goed overweeg is het misschien toch beter van niet teveel fysieke inspanningen te doen en van mij bij mijn pen te houden want zelfs daarvoor is het moeilijk tijd vinden.
Onlangs nog vroeg er iemand of ik iets had geschreven voor de dag van de poëzie en ik heb die persoon wreed moeten teleurstellen.
Geen tijd, luidde het.
Misschien moet ik er maar eens aan denken van af en toe eens aan die parlementairen te vragen of ze niet eens het stuur willen overnemen voor een uur of twee zodat ik mijn huiswerk kan maken in de wagen.
Ondertussen staat er terug een vakantie voor de deur en zou ik ook nog verslag willen uitbrengen over de begrafenis van “Tiste” en “Fluite”.
Ja, en dan is er nog Valentijn want stel dat ik zou vergeten van daar over te schrijven dan ben ik minstens verplicht van een cadeau te kopen voor mijn lief.
Och…we zien wel, ik ga eerst en vooral het rouwregister tekenen voor “Tiste” en “Fluite” want dat is ook een beetje schrijven hé.

Groetjes chauffeurke