Lierde onder de pen

Al een paar dagen zat ik te snotteren, te niezen, te bassen, te hoesten en te “spekelen” dat de bacteriën en de microben hier tegen de muur vlogen.
Nadat ze mij al 96 keren hadden gevraagd om bij de dokter te gaan ben ik gisteren dan maar geweest om die mensen ne keer plezier te doen.
Normaal gezien begint hij de woensdag zijn spreekuur om 9 uur en als ge dan rond 8u in de wachtkamer zit om op tijd te zijn zit er meestal vijf man voor u en wilt dat zeggen dat ge daar voor de middag niet buiten zijt.
Ik denk dat sommigen daar zelfs al gaan zitten van voor ze ziek geworden zijn.
Omdat ne mens meer tijd heeft als anders als hij ziek is ben ik dan maar rond 10u30 geweest en toen ik op de deur van de wachtkamer klopte uit beleefdheid riep er niemand “Binnen”.
Er waren twee mogelijkheden, of ze hadden allemaal zodanig veel keelpijn dat ze niet luid genoeg “binnen” konden roepen of ze hadden afgesproken van niemand meer binnen te laten omdat er teveel volk zat.
Maar ziek is ziek en dus duwde ik maar de deur open en…en…potverdekke daar zat niemand!
Een lege wachtzaal, dat was pas abnormaal op dat uur van de dag.
Ja, ik zette mij daar maar op een stoel en het viel mij op hoelang een mens aan het zoeken is op welke stoel hij gaat zitten als er zoveel keuze is.
Maar de eerste minuten begon ik mij wreed ongerust te maken omdat ik begon te denken dat er geen zitdag was.
In het begin probeert ge daar wat te fluiten van zenuwachtigheid maar dan vliegen er nog meer microben naar buiten hé.
Ik was ondertussen op alles aan het letten wat er rond mij gebeurde en er was niet alleen geen volk, het licht was ook niet aangestoken en ook de muziek speelde niet.
Potverdekke ’t zou toch geen waar zijn zekerst dat ik met al mijn bacteriën van Deftinge naar Brakel zou gereden zijn voor niks.
De wachtkamer is gescheiden van het dokterkabinet met de gang langs waar men binnenkomt en na een paar minuten vond ik het zo vreemd dat ik daar gans alleen zat dat ik mij heb rechtgezet en tot aan de deur van het kabinet ben gegaan.
Ja, omdat mijne kop verstopt zat hoorde ik niet al te best en om goed te horen wat er aan de andere kant wordt gezegd of gedaan hadden ze mij altijd gezegd dat ik mijn oor tegen de deur moest houden terwijl ge een vinger in het andere oor steekt om daar geen geluiden mee op te vangen.
Dus buk ik mij een beetje en leg mijn oor tegen de deur om te zien of er daar wel iemand was en…ja ’t wou weer lukken dat het mij overkwam.
Zwiert die deur van de gang daar open en staat er daar een madam voor mijne neus.
-Euh…dag madam.
-Ja dag…
-Euh…’t is niet wat ge denk hoor ik was juist aan het kijken of er iemand was want ik hoorde niks en ik zit daar alleen in de wachtzaal en ik…
Ik ben dan maar terug in de wachtzaal gaan zitten en dat mens heeft mij daar tien minuten vies zitten bekijken.
Gelukkig kwam de dokter mij daar na tien minuten verlossen en kon hij met mijn genezingsproces beginnen.
-En chauffeurke, zeg het eens, wat scheelt er?
-Euh…awel meneer aaaatsjiiiee, snot, snif hoest bas kuch, ik denk dat ik aatsjiiiieee.
-Ja, ’t is al goed ge zijt precies een beetje verkouden.
Dat is ne zeer goede dokter waar ik bij ga want dienen mens weet al wat ge hebt zonder dat ge het moet zeggen.
-En chauffeurke hebt ge pijn aan uw keel?
-Ja
-En hebt ge ook hoofdpijn?
-Ja
- En hebt ge ook pijn aan uw sinussen?
-Euh..aan mijn watte?
-Aan uw sinussen!
-Ha ja daar ook.
-En zit ge met slijmen?
-Buiten deze die in de wachtzaal liggen heb ik er nog een paar ja.
-Ok…doe uw bovenkleren eens uit.
-Oei…ga ik dan gene kou opdoen?
-’t Zal daar niet meer op aankomen.
Als ik ziek ben is dat een groot werk want tegen dat ik mijn zes pull-overs en vijf “onderlijvekes” heb uitgetrokken zit dienen mens daar al tien minuten met zijne stethoscoop op tafel te tikken van zenuwachtigheid.
-Ik zal eerst even naar uw longen luisteren.
-Euh…en moeten die iets zeggen?
-Adem gewoon diep in langs uwe mond.
Ja..ik zou echt niet geweten hebben langs waar ik anders zou moeten inademen hebben met mijn neusgaten die verstopt waren.
Met zo’n klein ijzeren plaatje zoals er onder de poten van mijn kast ook staan, verbonden met twee darmpjes die naar zijn oor gingen taste hij mijn gespierd lijf af.
-Ok, ik ga nog even in uwe neus en in uw oren kijken…even niet ademen als ik in uwe neus kijk.
Gelukkig heeft hij mij gezegd dat ik na het onderzoek terug mocht ademen want ik begon daar al wreed blauw uit te slaan.
-Ik ga nog even uw bloeddruk meten.
’t Is ongelooflijk hoe ze met zo een klein pompje zo vlug dienen band rond uwe arm kunnen oppompen hé.
-Euh…meneer doktoor mag ik ne keer iets vragen?
-Ja chauffeurke.
-Die pomp waar ge mijne arm mee oppompt waar verkopen ze dadde?
-Bij de apotheker kan je dat bestellen…waarom?
-Awel ik heb thuis een pomp liggen maar ik krijg daar geen ene band mee opgepompt.
Aan zijn reactie te zie was dienen mens wreed bezig hem te concentreren op mijn geval en gaf hij liever geen verder commentaar.
-Chauffeurke, het is momenteel een slechte periode en ik vrees dat ge met een bacterie zit die ge van iemand opgeraapt hebt want die zetten zich nogal vlug over van mens naar mens.
-Euh…awel nu ge het zegt Meneer De Croo heeft daar ook zitten bassen in mijnen auto dat de slijmen tegen mijnen achteruitkijkspiegel vlogen en dienen mens geraakt er ook niet vanaf.
-Awel ge moet niet verder gaan zoeken, ik zal u hier een paar medicamenten voorschrijven en ik ga u twee dagen ziekenverlof geven.
-Euh…jamaar wacht ne keer, mag ik die dagen zelf kiezen?
-Ba nee gij, vanaf nu tot volgende maandag zijt ge thuis.
-Oei maar den donderdag is altijd de plezantste dag op het werk want dan eten we taart en kaarten we een uur.
-Ja, wat die taart betreft ik heb hier nog eens naar uw vorig bloedonderzoek gekeken en uwe cholesterol is terug omhoog gegaan zelfs met uw pillen.
-Oei, dat zullen zeker geen goei pillen zijn.
-Toch wel…ge moet meer opletten wat ge eet of drinkt.
Nadat hij mij daar een gans sermoen had gegeven kreeg ik een lijst met geneesmiddelen, een papier voor de ziekenkas en het papier voor de werkgever.
-Voila dat is dan 23€ chauffeurke.
Eens terug thuis zou ik kunnen beginnen aan het genezingsproces en had ik ook wat tijd om te schrijven.
Mijne neus opgevuld met “vicks”, twee vetkaarsen in mijn oren en met een half opengesneden ajuin op de kast probeer ik nu de microben te verjagen.
Die vetkaarsen geven nog een schoon sfeerverlichting ook om te schrijven.
Ja, naar het schijnt is het op grootmoederwijze nog de beste manier.
Misschien is het wel best dat elke lezer een mondmasker voor ogen houd om niet besmet te raken hé.

Groetjes chauffeurke