Lierde onder de pen

Kerst is zo een periode waar ik afstand van gedaan heb en meestal probeer ik rond die datum dan ook elders te zijn dan rond mijne kerststal.
Ja, ’t was de perfecte uitvlucht om mijn lief uit te nodigen en te vertrekken naar…
Via het internet vlogen ondertussen de mails binnen over “last-minute reizen” en met een paar klikken met mijn muis had ik daar binnen de kortste keren gereserveerd voor een paar dagen Parijs.
Omdat ik sinds mijn schooljaren het probleem heb van alles maar voor de helft te lezen was ik nu niet zeker of Parijs omschreven werd als “lichtstad” of als “ligstad”.
Het zou alvast terug een avontuur worden want omdat we een appartement verkozen in plaats van een hotelkamer wisten we totaal niet waar we zouden terechtkomen.
In feite hadden we het niet beter kunnen treffen want we vonden zelfs een parkeerplaats juist voor de deur van het mooie gebouw dat in witte Franse steen opgetrokken was.
Om geen tijd te verliezen begonnen we na aankomst direct aan onze eerste wandeling en omdat ik dan steeds begin te vergelijken kon ik al direct vaststellen dat er in Parijs geen boerderijen waren en dat de wegen er een stuk breder waren dan bij ons.
Na nog geen tien minuutjes stappen stonden we voor de “Galerie lafayette” dat we in feite maar kenden van horen zeggen en het zou de eerste maar niet de laatste keer zijn dat onze mond zou openvallen van verbazing.
Een prachtig gebouw waar elke vitrine naar een thema gemaakt is en sommigen zelfs met bewegende beelden waar het drummen is om een blik op te vangen.
Woorden schieten mij zelfs tekort om de binnenkant te beschrijven waar meer dan 75.000 verschillende merken aan de man worden gebracht in de verschillende galerijen die onder een enorme koepel ondergebracht zijn.
Maar met zoveel chique dinges is ne mens best van daar niet te lang met zijn lief blijven rond te lopen wilt ge daar niet telkens vapeurs beginnen krijgen als ze een “sacoche” of wat parfum in haar handen neemt.
Om wat af te koelen trokken we dus verder en iets later stonden we op de “Place de la Concorde” waar de welbekende “Champs elysees” begint.
Langs weerszijden hadden ze over de ganse lengte houten chalets gezet om er de kerstsfeer te promoten en als ge te voet zijt kunt ge u niet voorstellen hoe lang die straten wel zijn.
Potverdekke zeg mijn kloefen waren daar al afgesleten dat de splinters door mijn kousen zaten ppfff.
Nee, we zijn zelfs niet tot aan de “arc de triomphe” gestapt want anders konden we eerst op zoek naar een paar nieuwe schoenen.
We besloten op ons gemak terug te keren naar het appartement en ’s avonds nog een avondwandeling te doen.
Wat ons ondertussen was opgevallen waren de vele daklozen en dan heb ik het niet over de georganiseerde bedelarij of de asielzoekers maar de echte daklozen die zelfs de moeite niet meer doen om te bedelen en hun lot aanvaarden in weer en wind.
Zowel mijn lief als mij hebben ze nooit onverschillig gelaten en dus zouden ze een rode draad door ons verblijf worden.
Toen we ’s avonds nog een wandeling wilden maken begon het te druppelen en het zou mijn lief niet weerhouden om onder moeders paraplu Parijs bij nacht onder de druppels te ontdekken.
Toen we ter hoogte van de “trocadéro” stonden hadden we een prachtig zicht op de Eiffeltoren waarvan de top in de mist gehuld was en waar wij meer en meer op twee waterkiekens begonnen te lijken.
Mijn kousen zwommen in mijn schoenen en het onderste van mijn broek kon je tot aan mijne broeksriem uitwringen.
We besloten dan maar om iets te zoeken waar we wat konden opwarmen door iets te eten en te drinken maar ook in Parijs behouden ze hun traditie en sluiten de zaken op 24 december vanaf een zeker uur.
Potverdekke nu stonden we daar schoon.
Maar na een beetje zoeken zagen we toch nog een zaak waar er volk te bespeuren was.
“Chez Carette” stond er op de lichtreclame en al druppend baanden we ons een weg tussen de “fourure frakken” tot aan een tafeltje waar alle ogen op ons gericht waren.
Ja, blijkbaar kwamen er daar niet teveel van Lierde over de vloer of zou het aan mijn schoenen gelegen hebben die bij elke stap een raar geluid maakten omdat er water instond.
Och…niks van aantrekken.
-Garcon!
-Oui monsieur.
-Deux vin blanc svp.
Iets later stonden er twee schoon glazen witte wijn op tafel en toen we toasten op onze gezondheid had ik mij daar bijna verslikt.
Ja, in Frankrijk moet ge zien van nooit de rekening om te draaien terwijl ge aan het drinken zijt want dat is wreed gevaarlijk.
Het was al laat op de avond toen we terug in ons appartement waren en eindelijk konden we aan ons kerstmenu beginnen om van onze eerste ervaringen te bekomen.
-En bolleke wat staat er op het kerstmenu?
-Awel een geluk dat we een brood gekocht hebben in de lekkerbek en ik heb ook dat pak kaas en hesp mee dat nog open was.
Voila daar zaten we dan “christmas in Paris” met in de ene hand een boterham met kaas en achter mij mijn kousen die aan het dampen waren op de verwarming met de hoop dat ook mijn schoenen zouden droog zijn voor kerstdag zelf.
Toen we op 25 december de rolluiken optrokken keken we eerst naar het weer en dat zag er al veel beter uit.
Een blauwe lucht trok over de wel zeer rustige straat en qua logement hadden we het zeker getroffen.
In Saint-Germain-des-prés was het leuk flaneren in de kleine straatjes waar het bruist van het leven en het was een massa volk die ons op het volledige parcours zou vergezellen.Van de “Notre Dame” tot aan het “Hotel de ville”.
Ook daar viel onze mond twee keer open want een vergelijk met het gemeentehuis van Lierde was hier een onmogelijke zaak.
Maar het is op zo een momenten dat ik geniet van de kunst en de pracht maar dat mijn hartje heimwee heeft naar het rustige Deftinge.
De tijd vloog er alvast voorbij en na een wandeling van meer dan 7uur kropen we moe terug onder de Franse lakens.
Voor de zaterdag hadden we een parcours uitgestippeld langs “Montmartre” en toen we er enige tijd geleden waren hadden we al gezegd dat we daar zeker terug zouden komen.
Iets verder dan de “Sacré Coeur” komt men dan in de artiestenwijk waar schilders en tekenaars hun beste penseel voorzetten en om de zoveel stappen wordt ne mens wel aangeklampt om een portret te laten maken.
Ja, waarom niet…ook wij gingen er op in en daar zaten we dan als twee modellen uit Lierde om vereeuwigd te worden.
Curieus kwamen de mensen kijken en hoe meer volk er kwam hoe nieuwsgieriger ook wij werden.
Meer dan 15 minuten heeft het niet geduurd om ons daar op papier te zetten en ik moet zeggen dat het al bij al meeviel terwijl mijn lief vond dat we er niet op trokken.
In feite heeft dienen mens ons daar jonger opgezet dan dat we zijn en dus kan die tekening langer mee.
Ook hier wilden we wel iets eten om te bekomen en mijn lief had al enige tijd goesting op een ajuinsoep en blijkbaar was dat hier hun specialiteit.
Aan een klein bistrotafeltje bestelden we dus een ajuinsoep en een witte wijn.
Als ge weet dat die ajuinsoepen gegratineerd zijn met kaas moet ik u zeker niet vertellen wat voor een spel dat het daar geweest is eer mijn lief daar die slierten rond hare lepel gedraaid had.
Ik was in feite blij dat ik mij een witte wijn besteld had tot als ik de rekening kreeg.
25€ voor een soep en een witte wijn dan vraagt ne mens zich af of ge soms dienen soepkom in porselein niet bijgekocht hebt hé.
Nee nee, ’t lag aan de wijn…14€ voor een glas c’est cher la vie d’artiste.
Och…ne mens leeft maar ene keer denk ik dan en vergeleken met andere prijzen in de duurdere straten viel dat zeer goed mee.
Zo stapten we uit nieuwsgierigheid ook eens naar de Rue de Rivoli en het is best van eerst u kloefen af te kuisen voor ge daar over het voetpad stapt.
Wat dacht je van 520€ voor 50gr kaviaar of een stuk kieken uit “Bresse” voor 190€ per persoon.
’t Is om de poten van dat kieken mee op te eten zeg ik dan.
7000€ voor een gsm was hier blijkbaar een normale prijs om eens naar huis te bellen en toen ik een foto wou nemen van een horloge die in de vitrine van “Rolex” te koop was voor de ronde prijs van 52.000€ stond het den dienen in de winkel precies niet neig aan.
Ja, en dan zie je in de weerspiegeling van de vitrine de armoede liggen.
De daklozen waar de menigte bijna overstapt en waarvan ik me bij sommigen de vraag stelde of ze nog wel in leven waren.
In de schaduw van de duurste hotels en restaurants schuimen ze de vuilbakken af op zoek naar…
Ja, op zoek naar wat, misschien naar den overschot van wat wij niet meer opkregen en met volle buiken wegwierpen.
Groter kon het contrast op sommige momenten niet zijn en we besloten om wat geld in onze zakken te steken om een geste te doen want veel meer is dat niet.
Op zekere momenten kregen we de krop in de keel en stelden we ons de vraag of we wel naar anno 2010 gaan.
Parijs is een prachtige stad maar heeft zoals elke stad ook zijn minpunten en zijn contrasten zoals elke grootstad.
Och…we konden met goede herinneringen terug naar huis vertrekken en het deed ons wel iets toen we alles terug in de wagen moesten laden om het drukke verkeer te trotseren om Parijs buiten te rijden.
Na iets minder dan drie uur reden we terug de grens van ons rustige Lierde over en konden we terug beginnen uitpakken.
Ik draag dan alles binnen terwijl mijn lief alles op zijn plaats zet.
-Zeg bolleke waar zijn onze schoenen?
-Welke schoenen?
-Awel mijn nieuwe botten en uw bottines en mijn schoenen waar ik ginder mee ben gaan wandelen.
-Ha, in één van die zakken zekerst.
-Maar nee gij ik heb die schoenen allemaal bij elkaar gestoken in een vuilzak om minder plaats te nemen.
Toen het woord vuilzak viel begon ook mijnen Euro te vallen.
-Euh…maar toch niet dienen vuilzak die aan de deur stond.
-Ja den dienen!
-Euh…awel ik dacht nog ik ga den dienen direct bij het vuil smijten dat we er vanaf zijn en dus...
-Wablieft ge hebt ons schoenen toch niet op straat gezet bij het vuil?
-Jamaar ik dacht dat…
-Potrverdekke en nu?
-Ja, er zal wel een dakloze mee gelukkig zijn als het zijn maat is.
Allé, ik ga alvast eens kijken of ik niets in Italië kan reserveren voor de komende weken om achter nieuwe schoenen te gaan.

Groeten chauffeurke