Lierde onder de pen

Af en toe maken ze hier op het werk de brug en dat wil dan zeggen dat ze even stoppen met werken.
Ik dacht dat eens men op pensioen was geen brug meer kon maken en dus verplicht was van altijd te werken maar blijkbaar is dit niet zo.
Nee, mijne pa zijn hart heeft onlangs ook de brug gemaakt.
Ja, het is even gestopt met werken en dus kon mijne pa niet anders dan ook even te stoppen.
Potverdekke was dat verschieten!
Men hoort het wel van anderen en zolang de gezondheidsproblemen zich elders voordoen kan men niet anders dan meeleven en een paar wensen van beterschap sturen.
Als het in uwe eigen hof gebeurt, krijgt men wel een andere kijk op sommige dingen.
Het was één van die mooie dagen in februari waar er geen vuiltje aan de lucht was, er was zelfs geen smog te bespeuren.
Terwijl de kanaries een vervroegde lenteserenade floten trok pa zijn botten aan en reed de kruiwagen uit de pitstop.
Als een boom van een vent geplant in 1932 snoeide hij de notelaar kort en knipte hij het kapsel van de siergrassen bij.
Ondertussen stond de schop te blinken in de zon en wou de riek zijn tanden zetten in de rest van de hoop compost die lag te dampen in de lentezon.
Onder een blauwe hemel begon pa plots wat bleekjes uit te slaan en het is niet van zijn gewoonte in wit contrast te staan met het donkergroene gras.
(Natuurlijk kan ik dit cursiefje nu terug een ludiek tintje geven omdat bij het schrijven van deze woorden alles terug in orde is met pa)
Allé, om verder te vertellen, mijne pa belde naar mijn lief om te zeggen dat hij zich niet al te best voelde en daarna moet hij waarschijnlijk van zijn zelve gedraaid zijn.
Zelfs op die momenten denkt pa er aan om het ons niet te moeilijk te maken en hij was toch wel in zijne kruiwagen gevallen zekerst!
In feite was dat een stuk makkelijker om ermee tot aan de kliniek te geraken, maar dan kwam de vraag of het hygiënisch wel verantwoordt was.
Maar terwijl pa nog in alle haasten riep dat er geen haast bij was klom hij moeizaam in de wagen.
Zo ging het richting Zottegem en daar werd pa dan opgenomen.
Toen ik enige tijd later ook arriveerde op de spoed hadden ze hem bij zijn groene botten al een schoon groen hemd aangetrokken om wat “assorti” te liggen .
Stil lag hij te slapen, verbonden aan de apparatuur van de intensieve zorgen.
Het was pas na enige tijd dat hij zijn ogen opende maar de trekken op zijn gezicht lieten verstaan dat hij nog pijn had in de borststreek.
Als daar plots iemand ligt die nooit ziek geweest is en je daar hulpeloos aan de bedrand zit schieten ook woorden tekort.
Toen ik ging informeren bij de dokter wat mijn vader nu juist was overkomen kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk een hartinfarct was maar dat de onderzoeken uitsluitsel zouden brengen.
Toen ik ’s avonds naar huis reed versperde de kruiwagen de oprit, precies of hij stond te wachten op de terugkeer van pa.
Een opvolging van onderzoeken lieten verstaan dat hij drie overbruggingen zou krijgen en tijdens de operatie bleek ook het herstellen van een hartklep nodig.
Maar de week voor de operatie voelde pa zich weeral beter en toen we op bezoek gingen ging het dan meestal over zijne kruiwagen en zijn schop die daar nu moederziel alleen stond.
-Jamaar pa…ge gaat u wat mogen kalmeren want al dat werk op uwe ouderd…
-Zeg manneken, den dokter heeft gezegd dat het niets met werken te zien heeft.
-Ja, maar ge kunt het toch wat kalmer aan doen.
-Ik doe het kalm aan want ik snoei in de voormiddag juist de notenlaar en als ik moe ben van op die ladder te staan leun ik af en toe op mijn schop tijdens het omspitten van de “lochtink” (groententuin).De windwijzer en de brievenbus ophangen is geen werk en in de namiddag rust ik een beetje uit tijdens het kuisen van de verandaramen.
En ’s avonds ruim ik juist een beetje de zolder op omdat ik toch een verdiep lager moet zijn om te slapen.
Ja, voor sommige gepensioneerden is werken blijkbaar een deel van hun rust.
Na een week verhuisde pa naar Gent voor de operatie en het was thuis bang afwachten wat het resultaat zou zijn.
Toen ik ’s avonds naar de dokter belde kreeg ik te horen dat alles zeer goed was verlopen en zonder iets te dragen was het toch een last die van mijn schouders viel.
Vader herstelde goed en keek vol verwachting uit naar zijn thuiskomst.
Volgens de dokter zou hij zelfs beter zijn dan voordien en dat boezemde mij juist schrik in.
In een warenhuis stonden de kruiwagens in reclame en deze folder had ik alvast weggestoken.
De dokter liet ook nog weten dat hij een beetje op zijn voeding zou moeten letten en dat het in plaats van vier witte of zwarte trippen de helft mag zijn.
Het dik gesneden spek gebakken in “goei boter” zal nu in olijfolie moeten gebakken worden.
Waarschijnlijk zal hij ook zijn fles Bordeaux een beetje moeten aanlengen met water en de suikerwaren moeten minderen met Pasen.
Ja, het schrikkeljaar heeft ons echt doen schrikken en misschien is het wel goed om ons af en toe terug te brengen met beide voeten op de grond.
Ik ben alvast tot het besef gekomen dat niet alles op een ander gebeurt maar dat alle onderdelen van het leven ook aan onze deur komen kloppen.
Ondertussen klopt mijne pa zijn hart terug normaal en gaat het leven zijn gewone weg verder.
En morgen….ja, morgen zal de kruiwagen misschien terug baantjes rijden al mag hij dan half geladen zijn.
Pa, welkom thuis en ge moet ons niet elk schrikkeljaar zo doen verschieten!

Groetjes chauffeurke