Lierde onder de pen

Toen ik als vrijgezel door het leven ging was valentijn een periode waar ik kon sparen en waar ik niet hoefde na te denken.
Toen dit jaar de 14e februari terug op de almanak verscheen moest ik mij daar plots haasten om tussen de verliefde koppels te gaan aanschuiven om ook nog iets te vinden voor mijn lief.
Ik dacht aan bloemen, maar dat geef ik al een gans jaar door en dan komt dit zo dagelijks over hé.
Hoewel, als ge uw lief graag ziet dan moet dat toch niet juist op Valentijn zijn volgens mij.
Maar allé ik zou opzoek gaan naar iets anders.
Parfum had ik met nieuwjaar gekocht en die zes flacons waren nog niet leeg om nu al terug een doos van zes te kopen.
Cd’s kopen in een periode waar ge alles van het Internet haalt is ook niet meer nodig en al vlug ondervond ik dat het niet zo simpel was om het perfecte geschenk te vinden voor je geliefde.
Ik schuimde de winkelvitrines af en hoe verder ik wandelde met al mijn verliefdheid hoe moeilijker het werd.
En toch dachten ze het ons makkelijk te maken door in elke etalage de nadruk te leggen met rode hartjes om duidelijk te maken dat het artikel in aanmerking kwam voor Valentijn.
Van cosmeticaproducten tot patisserie en van boeken tot kledingzaken.
Allen hadden ze de verliefdheid in rode verf gezet.
Op één van de vitrines hadden ze zelfs een tekst gehangen die de wandelaar niet ongelezen voorbijliep.
“Zoekt ge iets voor uw lief dan vind ge hier uw gerief”.
Uit gemakzucht was ik de winkel binnen gestapt en sta ik daar toch wel in een lingeriewinkel zekerst!
-Dag meneer kan ik u helpen?
De jongedame was wreed beleefd en waarschijnlijk zal ze wel meer onwennige klanten in die periode over de vloer krijgen.
-Euh…awel ’t is niet voor mij maar ik kom in feite…
-Meneer komt achter iets voor zijn geliefde voor Valentijn?
-Euh…ja…ha gij weet dat?
-Ja’ t is de periode hé en had meneer al iets in gedachten?
-Euh…nee niet echt…misschien een onderlijveke of een paar kousen.
-Zal ik eens iets laten zien meneer?
-Euh…awel als het niet geneert!
Haar woorden deden mij blozen en vol verwachting van beschaamdheid stond ik daar voor de toonbank.
Iets later kwam ze terug en haalde ze een paar kleine stukjes stof in verschillende kleuren uit een paar doosjes.
-Schoon hé meneer?
-Euh…ja…wreed schoon en wanneer kan ze dat aandoen?
-Dat is om elke dag te dragen hoor.
Amai, volgens de grootte van de stof zou mijn lief binnen de kortste keren een valling opscheren.
Het was precies Brugse kant maar dan in ’t zwart.
-Kent u de maten van uw lief meneer?
-Euh…ik ken wel een paar van haar vrienden ja.
-Nee nee ik bedoel haar lichaamsmaat hé!
-Euh…oei die…awel dat zal vanonder zo iets zijn en van boven zoiets denk ik.
Meer dan de grootte met mijn handen wijzen kon ik niet.
-In feite hoeft u het niet te weten want u mag altijd komen omwisselen hoor.
Omdat ik nooit durf nee te zeggen stapte ik iets later buiten met een paar dozen onderkleding die waarschijnlijk aangepast werden aan de opwarming van onze aarde.
Buiten het geschenk wou ik er nog een romantische avond van maken en mij hadden ze gezegd dat ge dat best kunt doen met een dinér bij kaarslicht.
Omdat ik haar voor langer dan één dag graag wil zien ben ik dus maar achter kaarsen gaan zoeken die wat langer branden en zo kwam ik thuis met vier noveenkaarsen die negen dagen aan een stuk zouden branden tussen onze kasserollen.
‘Voor ’s avonds had ik een mooie tafel gezet en met mijn kookkunst toverde ik een romantisch gerecht op tafel in de vorm van “stoemp met spruiten”.
Het mocht iets speciaals zijn en dus was ik een fles wijn uit mijne pa zijne kelder gaan halen waar wreed veel stof op lag.
De fles lag er al jaren onaangeroerd en zelfs twee spinnen hadden er al Valentijn gevierd rond het stopsel.
Voor de wijnkenners wil ik even het etiket vertalen.
Een “nieuw kasteel van poepa van 1964” ja, in het Frans klinkt dat gans anders en is dat een chateauneuf du Pape hé.
En daar zaten we dan ’s avonds aan tafel in de schaduw van het kaarslicht die de schaduw van Onze Lieve Vrouw op de muur deed dansen.
We keken elkaar diep in de ogen en af en toe trokken we een raar gezicht naar elkaar.
Niet dat het bij Valentijn hoorde maar waarschijnlijk was de vervaldatum van de wijn een paar jaar overschreden.
Nadat we de ganse kom Valentijnse spruiten hadden naar binnengewerkt was het tijd om de geschenken uit te wisselen.
Blijkbaar passen we goed samen want de geschenken leken erg veel op elkaar.
Hoewel, bij mij was er geen bovenstuk bij en dus kreeg ik twee onderbroeken waar het ook al wreed zou moeten voor zomeren.
Er was maar één probleem, we hadden die ganse kom spruiten niet moeten opeten want nu waren we alle twee aangewezen om de geschenken te gaan omwisselen naar een gepaste maat.
Och…het is de geste die telt en misschien kan ik het via dit cursiefje eens openbaar maken dat ik mijn lief graag zie zo weet ze dat ook als ze het van een lezer hoort zeggen hé.

Groetjes chauffeurke