Lierde onder de pen

Wat is er nu leuker dan een dagboek bij te houden.
In feite kan het ook een onderdeel van een cursiefje worden hé.
Zoals elk jaar schreef ik mij een week verlof voor om even tot rust te komen in één van de winterlandschappen in Frankrijk.
Rust is in feite veel gezegd want als ge op wintersport gaat en ge hebt een gans jaar niet gesport dan kan dat wreed vermoeiend zijn.
Het begon de vrijdag waar we de grens van de werkweek naar deze van het verlof verlegden.
Meestal reserveer je de reis lang op voorhand en plots staat de vertrekdag voor de deur en moet het inpakken beginnen.
Na een dag laden en sleuren stonden we eindelijk klaar om te vertrekken.
De lijst in de hand om voor de zoveelste maal te checken of we niets vergeten waren, hoewel we dat toch maar ter plaatse ontdekken.
Vrijdag 1 februari:
Vertrek uit Deftinge om 18u00 voor een rit van ongeveer 950km naar de Franse alpen.
In de Ardennen zien we de eerste sneeuw liggen en stellen ons de vraag of het wel nodig is om nog verder te rijden.
Na een tankbeurt in Luxemburg rijden we verder tot de omgeving van Vesoul waar we onder de kerktoren even tot rust komen.
Ik zeg wel even want om het uur sloegen de klokken tweemaal het uur.
Om vijf voor drie slaan ze drie maal en om zeker te zijn sloegen ze om drie uur nog eens drie maal.
Na ongeveer drie uur met drie personen te hebben uitgerust in de wagen stap ik even uit om te zien hoe het voelt geradbraakt te zijn van achter je stuur te slapen.
Na een paar strekoefeningen in de donkere en koude nacht rijden we verder tot Albertville.
Zaterdag:
Het is al lang zaterdag als we Albertville bereiken en we beslissen er even een halt te houden alvorens naar onze eindbestemming te rijden.
We hebben geluk, het is rustig in de stad en kunnen dus rustig flaneren tussen de winkels die allemaal gesloten zijn onder de middag.
Ja, in Frankrijk moet je tussen 12u en 14u geen boodschappen gaan doen want alles is er dicht.
Zelfs voor het raam van een voedingszaak waar de gevulde broodjes achter de vitrine liggen blijven we op onze honger zitten.
Na een goedkope stop rijden we verder naar onze verblijfplaats en ook daar is het nog siëstatijd.
De ene mag al wat langer slapen dan de andere en dus gaat de receptie van het appartementencomplex maar om 16u open.
Een massa volk staat er al te wachten, vooral jeugd die waarschijnlijk met bussen zijn aangekomen.
We besluiten dan maar een wandeling te maken ondertussen en achter onze skipassen te gaan.
Zo nemen we ook voor de eerste keer dit jaar de “telecabine” naar het centrum van Meribel.
Het valt op dat er veel meer sneeuw ligt dan de andere jaren en dat kan alleen maar een goede zaak zijn om straks op de latten te staan.
Na een wandeling en een lange dag vinden we ’s avonds eindelijk rust in één van de appartementen waar we binnen de kortste keren aan een snurkconcert beginnen.
Zondag:
Een prachtige dag kondigt zich aan met de bergtoppen in de schijnwerpers te zetten.
De skipakken worden uit de zakken gehaald en zoals elk jaar is het even wringen om de overtollige kilo’s tussen de bretellen te krijgen.
Nog even checken voor de spiegel en we kunnen vertrekken.
Tijdens onze tocht naar de skipistes genieten we van het landschap dat er maagdelijk wit bijligt.
Wat ons opvalt, is dat er precies minder volk is dan andere jaren, waarschijnlijk omdat het krokusverlof voor ons Belgen in een andere periode valt.
Het is even wennen om terug de ski’s aan te binden en tot aan de skilift te glijden, maar iets later zitten we te bengelen aan één van de kabels waar de stoeltjesliften aanhangen.
Zes plaatsen naast elkaar met een debiet van 3000 personen per uur.
Naast ons een persoon waar ons kiekenvel in fel contrast staat tegen zijn bruingebrande huid.
Aangekomen boven halen we eens diep adem omdat we toch ook voor de goede lucht gekomen zijn en na een “ok” duiken we de diepte in op een rode piste.
De kleuren geven de moeilijkheidsgraad aan hoewel ik daar na meer dan twintig jaar niet meer naar kijk.
Sommige zwarte pistes laat ik wel links liggen om het voor mijn zoon niet als een sleur te laten overkomen maar van de andere kleuren genieten we ten volle.
De eerste afdalingen laten mijn beenspieren zich al voelen.
Een manifest van een jaar niets doen trekt samen in mijn bovendij en af en toe moet ik op mijne kleine roepen van het wat kalmer aan te doen omdat ik geen twintig meer ben en omdat hij dat ook nog moet worden.
Af en toe probeer ik het landschap te vergelijken met dit van ons Lierde, maar zelfs in Geraardsbergen of de Vlaamse Ardennen zijn onze toppen te klein om een vergelijk te vinden.
De prijzen kan ik wel vergelijken en een pint in “Café molenhof” is er de helft tot een derde van de prijzen hier.
“Aprés ski” is er vandaag ook niet bij want moe en uitgeput vallen we ’s avonds op ons bed.
Maandag:
Het was aangekondigd en meestal hebben ze hier gelijk in de streek als ze het over het weer hebben.
Een dag met sneeuw en dus vallen de vlokken ook met pakken uit de lucht.
De wegen zijn op sommige plaatsen bedekt met een dik sneeuwtapijt en we besluiten maar om er een wandeldag van te maken.
Van Meribel centrum naar Le mottaret.
Een afstand van 4km en dat is niet meer dan even rond de Gavers te lopen.
Hoewel…het is 4km klimmen en dit op een weg waar we soms tot boven de enkels in de sneeuw staan.
Na 500m moest ik mij even aan een boom vasthouden om mijn longen te vullen en mijn hartslag wat te doen dalen.
Ja, wandelen is gezond!
Ook hier vielen we ’s avonds als gestelde lichamen in dromenland.
Dinsdag:
de zon is terug van de partij en we binden terug de latten aan om op avontuur te vertrekken.
Af en toe een stop om wat foto’s te nemen en ik denk dat ik per dag zo’n drie kilo foto’s trok.
Af en toe houden we ook een pitstop op een terras en ik moet zeggen dat ge na een paar witte wijntjes veel beter kunt slalommen.
Het valt ook op hoeveel de spieren te verduren krijgen als ze een gans jaar in rust achter het stuur of in de zetel gezeten hebben.
De competitiedrang bekruipt ons maar heel af en toe en we doen het vooral kalm aan om te genieten van het landschap.
Hoe eigenaardig het ook is, plots staan we daar op een hoogte van 2495m en begin ik toch wel aan mijn Lierde te denken zekerst.
Nee, niet onmiddellijk heimwee omdat ik toch weet dat ik na een week terug thuis sta, maar meestal even vergelijken.
Woensdag:
Het weer is terug wat minder en we besluiten van te gaan wandelen naar Pralognan een dorpje dat gelegen is in niemandsland.
Het lijkt er wel het einde van de wereld.
Maar we misrekenen ons wat en eens boven staan we met de wielen in de sneeuw.
Af en toe laat ik de wagen even slippen om mijn stuurkunst wat te testen maar mijn lief stuurt mij met een kwade en bleke blik terug bij om de wagen gedeisd te houden.
We besluiten er niet te lang te blijven en onze wandeling te verleggen naar Moutiers in het dal waar de wegen goed berijdbaar zijn.
Donderdag:
Een prachtige dag die we indelen met ski en wandelplezier.
De wandeling gaat deze maal rond “Le lac de Tuada” een bergmeertje waar ook de langlaufers rondjes trekken.
Het meer zelf is verdwenen onder een dik pak sneeuw en het zal waarschijnlijk maar na april zijn dat er terug water zal te zien zijn.
Misschien komen we in de zomer wel eens terug om het verschil van winter en zomerlandschap te bekijken.
Vrijdag:
’s Morgens kwam het al in ons op dat het onze laatste dag is!
We skiën naar een paar ongekende pistes en halen onze laatste capriolen uit.
Na een terrasje trekken we in de namiddag de skibotten uit om terug de wandelschoenen aan te trekken naar “l’ altiport” van Meribel.
In de bossen rond het kleine vliegveldje dat op de skipiste gelegen is, is het heerlijk wandelen.
De laatste stappen van een heerlijke vakantie die veel tekort was.
En op de rand van de bergflank zien we het dal liggen dat ons morgen terug richting Lierde brengt.
Zo vlug staan we terug in het kleine Deftinge waar we het dagelijkse ritme hervatten.
Aan de horizon van mijn gedachten zie ik de wit besneeuwde bergtoppen terwijl mijn hart verder klopt op het ritme van onze kleine dorpen.


Groetjes chauffeurke