Lierde onder de pen

Ik schreef al dat “De beiaard” veel meer is dan een gazet en elke week opnieuw blijkt dit te kloppen.
Zoals elke week verschenen ook verleden week de rubrieken van Geboorten, verjaardagen, bruiloften en andere familieberichten.
Zo blader ik door bekende en onbekende gezichten en heel af en toe staat er dan iemand in van wie ik mag zeggen, die heb ik nu zelf goed gekend.
Meestal moet ik dan terug het verleden induiken en daar sta ik dan zoals vaak met mijn neus in de herinneringen.
Het was op blz. 22 van de beiaard van verleden week dat ik daar plots twee bekende gezichten zag staan.
Onder de titel “Gouden jubileum Lierde, paar De Smet viert”.
In volle glorie stonden ze daar in kostuum en tenue de soiree in de raadzaal van het gemeentehuis.
Potverdekke, ’t waren Tuur en Simmone die daar stonden te poseren!
Ik liep rap achter mijn leesbril want ook op de achtergrond van de foto stonden nog een paar bekende gezichten uit vervlogen tijden.
Marleen, Alain en de kleinkinderen die ondertussen al groot geworden zijn.
En achter de familie stonden er bijna zoveel mannen en vrouwen van het gemeentebestuur als op een zitting waar het oliefonds op het programma staat.
De burgemeester en de schepenen hadden daar ook allemaal hun schoonste kostuum aangetrokken om Tuur en Simmone in de bloemetjes te zetten.
Soms zie je de gezichten en dan kijk je naar vervlogen jaren waar de personen in feite niet veel veranderd zijn.
Ja, de ouderdom nemen ze wel mee maar ik bedoel dan van gezicht hé.
Hoewel, nu ik mijne goede vriend Alain in de beiaard zag staan viel het mij op hoeveel hij op zijne pa was gaan trekken.
Zelfs zijn haar was bijna hetzelfde op de foto en dus zal dat in het echte leven ook zo wel zijn.
Er staan wel wekelijks bruiloften en jubilea in de beiaard maar niet over allemaal kan er geschreven worden als men de personen niet kent.
Vele mensen zijn mij onbekend hoewel ik weet dat levenswijzen vaak gelijk lopen.
Ja, waar is de tijd dat ik als kleine snotter ten huize Tuur en Simmone kwam!
Van Deftinge reed ik met mijne kleine fiets en mijn korte beentjes naar “ Martens-Lierde” en daar smeet ik mijne fiets tegen de muur van het huis aan de oprit.
Ik moest niet aan de voordeur bellen maar mocht via het achterpoortje naar binnen.
Links het huis en rechts stond een chalet waar ik mijn wildste fantasieën in losliet.
Ja, een oudere man waar ik toen nog niet veel over wist woonde er in een leuk interieur waar mij vooral de koolmijnlamp en een lederen helm is bijgebleven.
“Loarkieze charel” was niet alleen een volksschrijver maar kon ook wreed vertellen.
Elk verhaal uit zijn mond kreeg voor een jonge snotter een andere dimensie.
Hoe ongelooflijk het verhaal ook was, het kon niet anders dan dat hij alles zelf had meegemaakt of toch zo liet overkomen.
Hij was op rust en dus kreeg ik vaak de raad mee van thuis dat we wel mochten spelen maar dat we “Charel” niet teveel moesten gaan lastig vallen.
Bij Tuur en Simmone zelf was het dan weer “ in de welkom” waar mijn ma en mijne pa een vriendschapsband van jaren hadden opgebouwd.
Als Tuur en mijne pa samen waren ging het vaak over de koers want Tuur was met een vélo aan zijn gat geboren.
Simmone en mijn ma hadden het dan weer over vrouwenzaken waar we als kleine snotters geen verstand van hadden.
Meestal stapte ik binnen met steeds dezelfde vraag.
-Is Alain thuis?
-Joi, go mor ne kir zien ij za we were op zen koamer zitte
De afstand tussen Deftinge en Martens-Lierde was wel niet zo groot maar zelfs een dorpsgrens kon een ander dialect brengen waar ik al mijn geleerdheid naar boven moest halen om het te verstaan.
’t Was er altijd wreed proper bij Simmone en dus moest ik een beetje opletten dat ik daar met niet teveel slijk aan mijn sandalen naar boven stapte.
Stilletjes stapte ik de trap op om telkens het verrassingseffect te hebben van Alain te doen verschieten.
Soms keek ik ook even de kamer van Marleen binnen maar dat was dan met een vlugge blik omdat mijn beschaamdheid mijn benen rapper deed stappen dan mijn ogen kijken konden.
Ik denk niet dat we anders waren dan andere jongens en dus zaten we soms een ganse tijd op mijne vriend zijn bed om tot een beslissing te komen van wat we gingen doen of uitsteken.
Vaak reden we met de fiets het avontuur tegemoet en als er dan al eens vrouwvolk in de buurt was lieten we onze spieren rollen en staken we onze kiekenborst vooruit.
Af en toe moesten we ook eens testen wie de sterkste was en dan lagen we daar te vechten en te rollen zonder dat het echt vechten was.
Soms waren we ganse dagen samen en als Simmone dan vroeg of ik een boterham wou eten moest ik altijd zeggen dat we thuis ook eten hadden.
Maar ik zei het steeds op een toon dat Simmone en Tuur wel wisten dat op een ander eten veel lekkerder was.
Met grote haast om verder het avontuur in te stappen beten we grote stukken uit de grote boterhammen en wisselden af met een beet uit een witte of zwarte trip.
Af en toe stak Alain zijn tong uit naar zijn zuster of trok hij eens aan haar haar om te tonen wie er daar nu eigenlijk baas was in huis en met vrienden is het zo dat ge dan maar een kant moet kiezen hé.
Ik stak dan ook maar af en toe mijn tong uit en besef vandaag dat het niet al te smakelijk is aan tafel als ge zo een zwarte trip tussen uw bovenste en onderste tanden hangen hebt.
Het was altijd ten huize Tuur en Simmone dat we samen kwamen en vaak wist ik niet meer welke raad ik moest opvolgen.
Ooit lag er een nest honden bij de buurman en hoewel ik wist dat ze bij ons geen hond in huis wilden, wist Tuur of Simmone mij toch te overhalen dat het vreselijk zou zijn die beestjes aan hun lot over te laten.
Het was de periode waar de film “Mira” werd gespeeld en zo keerde ik naar huis met mijn hond Mira.
Jawadde zeg, was dat daar een spel als ik met dienen bol haar ben thuisgekomen.
Ja, Tuur en Simmone konden zich uitleven in elke situatie en zo heb ik ze nog weten supporteren toen mijn hond in zijn puberteitsjaren zat.
Een wereld van eenvoudige dingen waar de waarde van de mens vaak in beeld kwam door de vriendschap als de deur werd geopend.
Vervlogen tijden waar het telkens deugd doet door de herinneringen te bladeren.
De vakanties, de hobby’s en vooral de vriendschap werden gedeeld.
Vandaag bekroond met een gouden jubileum waar ik mijn gouden jaren kan in terugvinden.
Tuur en Simmone, het is misschien ook het moment om jullie te danken voor de vriendschap die jullie uitdeelden.
Voor de speelkameraad die jullie voor mij met liefde hebben gemaakt.
Voor jullie dochter waar ik in haar poëzieboekje heb mogen schrijven.
Voor de warmte die ik kreeg telkens ik het poortje opende.
Voor de boterhammen en de karamellen.
Simmone en Tuur, ik wil niet achterblijven en wens jullie een prachtig gouden jubileumjaar.
Maar vooral wil ik jullie danken voor het gouden hart dat jullie dragen en dat nog steeds schittert in mijn herinneringen.

Groetjes chauffeurke