Lierde onder de pen

Is het u al opgevallen hoe vaak de mannen over hun legerdienst spreken als ze ergens herinneringen boven halen?
Onlangs zat ik zo met een paar mannen aan tafel en pint na pint gingen we een stap terug in het verleden.
Ja, waar is de tijd dat men nog opgeroepen werd voor de legerdienst?
Als men de oudgedienden hoort praten dan zijn er twee categorieën, deze die op hun lui gat gezeten hebben of de kans hadden “gepistoneerd” te zijn en deze die wreed afgezien hebben.
Ja, ik kon mij vinden in de laatste categorie en tussen al die wilde verhalen bracht ik ook even mijn verhaal.
Het begon allemaal toen mijne pa mij een brief van ’t leger onder mijne neus duwde en mijn moeder vertelde dat ik nu eindelijk een echte man zou worden.
Awel daar zat ik nu echt op te wachten zie!
Ik moest naar het klein kasteeltje om mijn drie dagen te doen, maar daarvan hadden ze er al twee van afgeschaft en dus stond ik ’s avonds terug thuis.
Ik had mij eerst goed laten opstoken door mijn vrienden die zelf niet meer afwisten van het leger dan de loden soldaatjes die in hun speelgoedkist lagen.
Het kwam er vooral op aan zich te laten afkeuren en als dat niet lukte een indruk van zelfvertrouwen achter te laten.
Voor de doktor was ik geslaagd met grote onderscheiding en toen ik bij ene met strepen moest passeren werden mij de moeilijkste vragen gesteld.
Vooral de vraag over wat ik wou worden of doen bij het leger leek mij de moeilijkste.
Je mag nog zelfvertrouwen tonen maar daar direct zeggen dat ge generaal wilt worden is ook niet goed.
Ik had dan maar geantwoord zoals ik thuis altijd deed met de woorden “ik weet het niet”.
Het was een vriendelijke mens achter het tafeltje en hij nam mijn medisch dossier ter hand om mij een beetje te helpen.
-Wel chauffeurke, wat zou je denken van “paracommando”?
-Euh…oei..ik denk dat mijn moeder dat niet graag heeft.
Met een grijns op zijn gezicht keek hij mij aan en dat boezemde mij niet teveel vertrouwen in.
-Euh…meneer de sergeant commandant luitegeneraal hebt ge zo niks als barman of chauffeur of tuinier?
-Dat zijn plaatsen die allemaal al ingenomen zijn, maar ik denk dat ik hier nog iets heb voor u als ge van de buitenlucht houd.
-Ha ja ik ben wreed graag buiten, daar bij ons in lierde kan ik uren genieten van het landschap.
-Wat zou je denken van “stormfuselier” te worden?
-Euh…stormdinges ja dat klinkt wel goed.
Ge kunt niet op alles nee zeggen en dus nam ik dat maar aan met het gedacht dat het soldaten waren die maar juist buiten kwamen met stormweer om de boeren wat te helpen op het land.
We hadden al een paar warme zomers achter de rug en dus zou het allemaal wel meevallen.
Op een dag lag er terug een brief in de bus met alle gegevens op om de locatie te vinden waar ik echt man kon worden.
Mijne pa had altijd gesproken van een opleiding maar daar stond in de brief niks van vermeld.
Ik moest naar Turnhout en waar anderen normaal gezien één of twee maand verbleven als opleiding kreeg ik er juist mijn kleren in ontvangst en reden we in grote vrachtwagens na vier dagen terug naar Brussel-Noord om er de trein te nemen naar Duitsland, meer bepaald “Soest”.
Awel ik moet zeggen dat ze u waar voor uw geld geven, meer dan zes uren trein op houten banken.
Een compartiment vol met trieste ogen die aan hun familie waren onttrokken om het land te dienen en geen van allen die wist wat nu juist een stormfuselier was.
In Soest kropen we terug de vrachtwagen op en iets later reden we onze kazerne binnen.
“Kazerne steenstraete” we waren nog niet goed uitgestapt dat er ons daar ene kwam toespreken die dacht dat we doof waren.
Zo een geste manneke met een “stokske” onder zijnen arm die dacht dat hij daar alles te zeggen had.
Euh…later bleek dat dienen daar inderdaad alles te zeggen had!
Hij riep uw naam af en de kamer waar ge uw legerdienst zou doorbrengen.
Chauffeurke kamer 64.
Van nu af was ik niet alleen stormfuselier maar ook grenadier in de 1e compagnie grenadiers te soest.
Het was om fier over te zijn en dat riepen ze elke dag in uw rechteroor “eens grenadier steeds grenadier”!
Al vlug hadden we verstaan dat het iets speciaal was en dat we niet alleen met storm naar buiten kwamen maar ook als het goed weer was.
Ik moet zeggen dat het echt iets is als ge van wandelen houd!
Ja, terwijl die anderen dik werden achter het stuur van een camion ,jeep of tank mochten wij gaan wandelen in velden die nog veel weidser en groter waren dan deze van Lierde en omgeving.
Hoewel ik mijn legerdienst vervulde in 1978 dienden we volgens sommigen nog steeds op ons hoede te zijn voor de vijand en dus hadden ze ons allemaal een geweer meegegeven.
Ik denk niet dat er in Lierde door de jagers al zoveel is geschoten zonder dat ze wild zagen dan dat wij schoten hebben gelost zonder de vijand te zien ppfff.
Af en toe mochten we dan toch eens tegen de vijand vechten door een lijf aan lijfgevecht aan te gaan hoewel dat dan nog meestal ene was van de kamer naast u.
Bont en blauw sloegen we elkaar want het moest echt lijken en ’s avonds gingen de gesprekken in bed dan vaak over de grote oorlog die we weer hadden meegemaakt.
Om de maand of zelfs iets langer mochten we naar huis en we konden niet anders dan de vragen van moeder te beantwoorden.
-En jongen valt het ginder wat mee en is het niet te zwaar?
-Och ma…’t is er elke dag oorlog maar we slaan er ons wel door.
-En hoe is het eten ginder?
-Soms is de vijand met ons eten weg en dan moeten we gaan vissen of stropen.
Mijne pa lachte af en toe want blijkbaar leek hij ook zijn legerdienst te herkennen hoewel hij het volgens mij een stuk makkelijker had.
Wat zeer eigenaardig was, ik was tegen mijn goesting binnen gegaan om het land te dienen, maar eens ik er was wou ik bijna niet meer terug.
Ik heb mij dan wreed moeten inhouden om niet voor een paar jaar bij te tekenen en zo waren er nog.
Och ja, dan zijn er nog van die wilde verhalen van; bij het leger leert ge roken en drinken.
Wel ik kan zeggen dat het niet waar is want ik rookte en dronk al toen ik naar ’t school ging om zo tijdens mijn opleiding niet teveel tijd te verliezen hé.
Nee, ik vond het een prachtige tijd;
In feite zou ik er uren kunnen over schrijven en wie weet schrijf ik er ooit wel een vervolg over.
Maar eerst ga ik eens naar het nieuws kijken, want blijkbaar heeft elke soldaat niet evenveel geluk als ik om in velden zonder vijanden te sluipen.

Groetjes chauffeurke