Lierde onder de pen

De winterperiode houdt de mens wat vaker binnenkamers en één van de redenen zal dan wel het weer zijn.
Ter verstrooiing grijpt de mens op donkere avonden al wat vlugger naar de afstandsbediening om op wandel te gaan door het medialandschap achter gesloten rolluiken.
Maar de winterperiode brengt ons veel meer dan het televisietoestel.
Het is ook de periode waar de poppen terug aan het dansen gaan of het doek van de toneelvoorstellingen terug naar boven getrokken wordt.
Anderen stappen dan weer naar de cinema om er een film mee te pikken en zo zijn winteravond of dag door te brengen.
Een film kan leuk klinken en het toneel klinkt dan weer chic terwijl de poppenkast dan weer naar de kinderen wordt verwezen;
Ik zat zo eens te denken en in feite kijk ik hier in ons Lierde al zo graag naar de poppenkast van “ ’t spelleke van Lierde” of naar een toneelstuk van het “Simali” gezelschap waar mensen van bij ons hun rollen verdelen.
En ja ook in de cinema kan men soms een film gaan bekijken waar mensen uit onze contreien hun verhaal kwijt kunnen.
Toen ik als kleine snotter “Tarzan” zag zwieren van liaan naar liaan was ik natuurlijk in de wolken en eens terug thuis hing ik daar vlug een paar koorden aan de perenbomen om na te bootsen wat ik in de cinema had gezien terwijl ik daar met een mond vol popcorn zat.
Later kreeg ik te horen dat de echte “Tarzan” in feite in onze streek woonde en dat de lianen gewoon de afspanning waren van de boksring waar hij ook vaak bokste op leven en dood.
Ook onze poppenkast ziet er anders uit en brengt een beeld van en over mensen van bij ons.
Geen roodkapje met een boze wolf in Lierde of assepoester in een gouden koets, maar een blozende boerin en een stelende vos of de gewone man in limousine.
Ja, zelfs de poppen zijn herkenbaar in doen en laten en brengen een beeld van de mens in het straatbeeld van Lierde.
Ons Lierde is in feite een prachtig décor waar meer dan zesduizend hoofdrolspelers elke dag hun levensverhaal brengen.
“De witte, wij heren van Zichem, de vlasschaard” en zoveel andere producties hadden zeker hun personages bij ons kunnen vinden.
De pastoor, de nonnen (zusters), de bakker, de beenhouwer, de smid figureren hier al jaren op de filmset die deze van ons Lierde is.
Van burgemeester tot herenboer over zachtaardige boerin, stroper en champetter tot het cafévolk dat af en toe aan de toog hangt met al hun verhalen, allen zijn ze hier te vinden.
Er moet geen casting uitgeschreven worden voor één of andere rol daar ze deze al jaren uit vrije wil spelen in de legenden, verhalen en andere anekdotes dat het leven van de mens is in ons straatbeeld.
Elke dag staan ze hier gratis op de planken of loopt hun leven als een film voor ogen van de figuranten die kort of lang in onze streek vertoeven.
Elke persoon speelt zijn rol in daden zonder dat er echt een script geschreven is en niemand hoeft hun in te fluisteren welke woorden ze moeten vertalen in een stuk waar niets ondertiteld is.
Alles speelt zich in het echt af en elke dag is een film of toneelstuk waar emotie, lach, verdriet, leven en dood pure realiteit zijn.
Er is geen tijdspanne als er hier iemand op zijne vinger klopt en het geroep waar in een film eerst de geluidsman het startsein moet geven.
Geen valse grimassen voor ingebeelde pijn maar alles echter dan echt.
Ja, de hoofdrolspelers in ons Lierde faken niets!
Als ze zingen, roepen, vloeken, zuchten, lachen, wenen of zelfs zat zijn dan is dat ook zo.
Op het einde van het jaar zijn we vaak vergeten wat er zoal gebeurd is in onze levensfilm of op de planken van het gezinstoneel.
Onze grote poppenkast van “ ’t spelleke van Lierde” brengt ons dan ook elk jaar opnieuw een overzicht van hoe goed of slecht we onze rol wel gespeeld hebben.
Een satirische kijk op ons eigen in onze eigen wereld waar de grenzen van Lierde ons dagelijkse leven omarmen.
En hoe ongelooflijk het kan lijken, ook de poppen hebben hier hun leven.
Het zijn niet zomaar een paar poppen met een houten kop maar mensen van bij ons die elke pop op handen dragen om ze met herkenbare stem tot leven te wekken.
Het publiek gaat niet op zoek naar bekende filmsterren of toneelspelers maar wel naar herkenbare personen uit zijn omgeving.
Ja, sommige zitten dan weer met een ei in hun broek dat ze zelf wel eens op het toneel zouden kunnen verschijnen tot groot jolijt van anderen.
Ik moet zeggen dat ik geniet als het gordijn opengaat van poppenkast of toneel.
Vroeger moest ik naar Brussel of Antwerpen om een toneelstuk te bekijken want dat klonk wreed chic.
Van op een schoon balkon zonder bloembakken volledig in rode ribstof kreeg ik dan een stuk van ene “scheeke spier” voor ogen.
Het was nog niet erg genoeg dat ik er stil moest zitten, ik had dan op het einde nog niks begrepen van wat er daar op de planken gebeurd was.
Nee, geef mij dan maar het “Simali” gezelschap waar ik eens goed kan lachen.
Mensen van bij ons die in rollen kruipen zoals ze voor de aller grootste zijn geschreven en waar ik kan plaatsnemen op een stoel zonder chi chi terwijl ik eens tegen mijne buurman zijne arm kan stoten om te zeggen hoe goed we het vinden.
Geef mij maar de gewone zaal met gewone mensen waar ik tijdens de pauze een pint kan drinken en praten over zaken van bij ons in de taal van bij ons.
Maar opgelet, door de jaren zijn het succesformules geworden omdat mens en speler zeer dicht bij elkaar staan.
Grote mensen met schone verhalen in kleine zalen om de warmte te behouden.
Ik kan dan ook niet anders dan aanraden van in januari de televisie eens uit te zetten en eens naar de poppenkast van “‘t spelleke van Lierde” te gaan of eens te genieten en te lachen van een leuk toneelstuk.
Euh…potverdekke, ik zit er hier ondertussen aan te denken dat ik zelf nog geen kaarten heb!

Groetjes chauffeurke