Lierde onder de pen

Toen ik verleden week mijn boodschappen ging doen stond ik daar plots in een lange file.
Ik dacht eerst nog dat de saucissen of de wijn van zuster Godelieve in reclame stonden, maar het viel mij op hoeveel jonge snotters er daar in die file stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie…de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, toen het in mijn gedacht kwam dat ik er verleden jaar al één geschreven had en er geen antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al meer dan 40j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee…ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn pieten hunne lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een zak met knikkers?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op een of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met erin een virtuele wortel of raap.
Ja, waar is de tijd dat bompa mij het veld instuurde om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoongeschreven brief in mijn stinkende schoenen gelegd en raar maar waar, ’s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon naar het schijnt wreed braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd wreed nerveus in mijn bed en aandachtig lag ik te luisteren of ik de Sint of zijn pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden liep opzoek naar mijne schoen.
En daar stonden dan mijn schoenen bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van bompa die glimlachend knikte naar de nieuwsgierige toeschouwers.
Het was alsof hij de Sint in hoogsteigen persoon kende en hij de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde.
Het speelgoed lag op de grond zoals de pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lag de snoep uitgespreid en de zakjes met karamellen waren uitgegoten omdat het zo meer zou lijken.
De Sint wist wel hoe hij de kinderen kon bekoren in die tijd en wist vooral hoe eenvoudige dingen voor ogen moesten gebracht worden.
In een rieten mandje lagen wat mandarijntjes en het leken wel dezelfde als deze die oma twee dagen eerder had gekocht bij de kruidenier.
Een stuk marsepein en een grote zak “nic-nacjes” lagen er bij een paar repen chocolade waar niet alleen de kinderen van aten maar waar gans de familie zat van te smullen ’s avonds.
Een paar strips van Suske en Wiske en Jommeke maakte het lijstje kompleet.
Als ik nu naar het lijstje van mijn kinderen kijk was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
Het strafste is dat ze mij komen vertellen dat ze niet meer in de Sint geloven hoewel ze mij toch hun lijstje in mijn handen duwen om als tussenpersoon hun schoenen te vullen.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om een computer in de schoenen te krijgen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd.
Af en toe vraag ik nog eens om te lachen wat ze willen voor hun Sinterklaas en meestal is een kleine enveloppe genoeg als hij genoeg gevuld is.
Ze nemen zelfs de moeite niet meer om hun keuze te maken in de verschillende catalogussen en als ze dan al ene in handen nemen gaat het over computers, draagbare telefoons en nog zoveel zaken die vroeger ongekend waren voor de Sint.
Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële, om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mens er nog aan uitgeraakt om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine snotters aan hun hand lopen tussen de rekken.
Ik herinner mij nog hoeveel waarde beide mannen hadden en hoe ze mijn bompa konden manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan bompa vertelde dat beide mannen niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek hij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had hij door de jaren de reactie wel verwacht en diende hij mij vlug van antwoord.
-Chauffeurke, de Sint en de kerstman bestaan echt en als ge er niet meer in geloofd zullen ze ook niet meer komen!
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Awel ge gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken tegenover mijn vrienden vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in beide mannen nog terug te winnen door mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Bompa had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och…voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zou Sinterklaas willen vragen mijn schoenen te vullen voor mijn kleinkind zodat ik hem straks ook het veld kan insturen achter een schone raap.
Ja, hoe schoon moet het zijn de oogjes te zien blinken van het prille geluk als een gewone raap en wortel nog wat waarde in hun leven kunnen brengen.
Dit jaar ben ik er zeker van!
Hij komt…hij komt…hij komt de lieve Sint!

Groetjes chauffeurke