Lierde onder de pen

Ja, zo vlug gaat het allemaal, Allerheiligen staat weeral voor de deur.
Niet dat ik op die dag zit te wachten want ik ga wel meer naar het kerkhof, vooral als het goed weer is en veel rustiger.
Deftinge, Sint-Martens-Lierde, Dilbeek zijn deze die ik het meest ga bezoeken, misschien wel omdat daar de meeste herinneringen begraven liggen.
Het laatst ging ik bij mijn moeder op bezoek.
Rustig stapte ik tussen de blauwe steen en de graniet over een kiezelpad waar de herfst een paar dode bladeren had gelegd, kijkend naar links en naar rechts om te zien wie er zoal was bijgekomen de laatste maand.
Buiten mijn voetstappen die de bladeren deden kraken en de kiezels deden knarsen was het er doodstil.
Op sommige graven stonden verse bloemen die er waarschijnlijk niet voor Allerheiligen zijn gezet maar omdat er ook op andere dagen aan de doden wordt gedacht.
Rond andere graven was het dan weer veel minder.
Korte teksten zijn in zilver of gouden letters in de graniet gebeiteld, een naam en twee data’s moeten ons de herinneringen van een kort of lang leven terug voor ogen brengen.
Op één van de graven stond een mandje met een paar bloemen die hun beste tijd hadden gehad en onder het mandje een plastiek mapje met een paar witte keitjes naast.
De plastieken map bevatte een blad met tekening en tekst die door het vocht werden aangetast.
Een kinderhand had hier zijn bijdrage geleverd voor een papa die veel te vroeg gestorven was.
Toen ik de druppels van het plastieken omhulsel wreef kwam ook de tekening vrij.
Onder een blauwe lucht stonden drie personen getekend zoals alleen een kind het kan tekenen.
Een ronde bol voor de hoofden en strepen om lijf, armen en benen te vormen, twee grote personen en één kind waarvan het streepje dat de arm moest uitbeelden tot aan de arm van de volwassene reek.
Kinderen zijn kunstenaars en ze weten heel goed wat ze uitbeelden of tekenen, ik had het in elk geval begrepen.
Onderaan stond nog een korte tekst “voor mijn lieve papa”.
Het was een graf tussen de honderden, maar het was waarschijnlijk de tekening die mij de krop in mijn keel deed krijgen.
Netjes en afgedroogd legde ik ze terug en stapte met vele vragen in het achterhoofd tot bij het graf van mijn moeder.
Zeven jaar scheidt ons ondertussen al van elkaar en misschien moest ik voor Mijn moeder ook maar eens een tekening of een tekst schrijven.
Ja, dat is een goed gedacht, een brief naar mijn moeder!

Moeder,


Liefste moeder, het is weeral een tijdje geleden dat ik je nog iets schreef.
Ja, de laatste zeven jaar blijven mijn brieven onbeantwoord, en toch blijf ik je schrijven.
De brieven zijn vergeeld, maar de woorden staan er nog steeds in blauwe inkt.
Het papier geurt muf, maar de waarde van de woorden is gebleven.
Vaak herlees ik mijn eigen brieven, want de postbode stuurt ze terug, wegens onbekend adres.
Iedereen weet dat je in de hemel bent, maar hij alleen kan je adres niet vinden.
Maar ik geef de hoop niet op, en zal blijven schrijven tot je mijn woorden te lezen krijgt.
Moeder, hier is alles goed.
Tim is dit weekend terug bij mij, en af en toe kijkt hij naar je foto op de kast, niet naar mijn moeder maar naar zijn oma.
Olivier is dan weer zijn eigen weg gegaan en begint op volwassen benen te staan met vrouw en kind en onze pa, dat is nog steeds dezelfde.
Veel nieuws was er niet meer na je vertrek.
Het werd stil, en het is in die stilte dat ik je nu schrijf.
Honderden brieven zou ik je kunnen schrijven, met de woorden die ik tekort schoot tijdens je levensjaren.
Brieven met dankwoorden, brieven met excuses, brieven om uit te leggen wat je voor mij betekende.
Lieve moeder, straks steek ik deze brief terug in de rode brievenbus.
Hij zal zijn weg volgen zoals alle andere brieven.
De postbode zal hem terug in mijn brievenbus deponeren, en iets later krijg ik je brief terug in handen.
Zoals gewoonlijk zal ik weer roepen zoals vroeger:

- Ma....er is post!

En jij vroeg om de post op de kast te leggen, zodat je hem 's avonds kon lezen.
Zo zal ik ook deze brief, straks bij alle andere brieven leggen in mijn kast met je handtas en je foto.
Zeven jaar lang stapelen ze zich op.
Af en toe doe ik er ééntje open, en lees hem je dan voor.
Brieven met een lach, brieven met verdriet.
Hoe meer het papier verkleurt, hoe meer kleur de inhoud krijgt.
Ooit zal ik zelf de kans hebben om je de brief te brengen.
De dag dat de wereld mij verlaat, zal ik zelf postbode spelen en met mijn post voor de hemelpoort staan.
Och nee.....ze hoeven mij niet binnen te laten, gewoon je brieven bezorgen.
Mijn plaats is in de zevende hemel, de dag dat je mijn woorden leest die ik vroeger tekort schoot.
Ooit maak ik dezelfde reis en dan …dan wil ik ook rust vinden tussen chrysanten en graniet.
Of misschien kijk ik ook wel uit naar een hemelse postbode die ons levende herinneringen brengt uit een ver verleden.


Groetjes chauffeurke