Lierde onder de pen

Bijna dagelijks noteer ik iets op mijne almanak om het later zeker niet te vergeten maar hoe eigenaardig ook, meestal herlees ik het bericht als de gebeurtenis al een paar dagen achter de rug is.
Op den duur was ik begonnen met knopen in mijn kousen te leggen bij speciale gebeurtenissen en als het iets heel speciaal was kwam de knoop in mijn onderbroek te liggen.
Het zijn manieren om zich bepaalde dingen te herinneren hoewel ik al jaren met het ouderdomsverschijnsel van het vergeten zit.
Ja, sinds mijn schooljaren had ik er mee te kampen en op de dag van vandaag is het nog niet gebeterd.
Den dokter zei ooit dat er teveel in mijne kleine kop zat dat er normaal niet zou moeten inzitten en dat ik maar eens orde moest hebben tussen mijn twee oren.
Ik had dan maar een annonce geplaatst om een secretaresse te zoeken die alles eens op orde zou zetten tussen mijn twee oren en het was potverdekke nog erger!
Hoe vaak zat ik niet te denken van, dat mag ik zeker niet vergeten, terwijl het juist dan was dat ik het wel vergat.
Er was wel één datum dat ik nooit vergat en dat was de verjaardag van mijn moeder.
De 25ste januari was een dag dat in mijn geheugen gegrift was en waar ik bijna dagelijks aan dacht om hem zeker niet te vergeten, misschien wel ten nadele van alle andere data’s.
Och…ik moet zeggen dat verjaardagen ten huize chauffeurke zelden of nooit gevierd werden.
Gevierd is dan nog een groot woord want een feest met taart daar waren we al jaren van afgestapt.
Persoonlijk moet ik zeggen dat ik er niet van wakker lig en dat ik zelfs een hekel heb aan bepaalde dagen zoals mijn eigen verjaardag, kerstmis en nieuwjaar.
Ja, het kan raar klinken maar in feite heb ik een hekel aan geschenken krijgen en daarvoor je longen te moeten vullen om die kaarsen op de taart uit te blazen.
In feite is het met de mens een beetje lachen, want hoe ouder men wordt hoe meer zaken men zelf aanschaft en hoe minder adem men heeft om elk jaar een kaars meer uit te blazen.
Natuurlijk is er de traditie, maar deze hebben we nooit in ere gehouden en dus doe ik er ook niet meer aan mee.
Voor mijn moeder kocht ik ook geen taart, maar elk jaar een prachtige bos bloemen met een paar woorden op papier.
Het kon een kleine tekst zijn of gewoon een gedicht.
Mijn moeder hield van bloemen en ook van die paar woorden die ik telkens heel zorgvuldig koos eer ik ze in blauwe inkt op doodgewoon papier zette.
Ja, een verjaardagskaart kreeg iedereen maar mijn moeder hield van eenvoud waar ze elke dag opnieuw haar rijkdom uit putte.
De verjaardagskaarten vlogen na zekere tijd de vuilbak in en ook mijn bloemen volgden dezelfde weg als ze uitgebloemd waren nadat moeke ze tot op het laatste moment verzorgd en herschikt had.
Maar mijn schrijfsels bond ze samen met een rekkertje waarna ze zeer zorgvuldig op haar geheime plaats kwamen te liggen om ze later nog eens te herlezen.
Voor de rest waren alle verjaardagen dezelfde en maakten we daar niet teveel tijd en woorden voor vrij.
Moeder wees er soms mijne pa op dat het mijne varjaardag was en dan riep hij van achter de kassa in de winkel;
-Ne gelukkige verjaardag hé!
-Euh…ha bedankt.
Meer was er daar niet aan en ook omgekeerd was het zo.
Ik probeerde van de verjaardag niet te vergeten en als ik er aan dacht belde ik naar mijne pa;
-Pa…ne gelukkige verjaardag hé
-Ha…bedankt.
Er was een tijd dat ik in het stramien gevallen was van de verplichte geschenken, maar na de 45ste “Plastrong” vond ik het welletjes.
Vaak bleven de hemden en de dassen ingepakt of werden ze in de kast gelegd als surplus bij alle kledij die toch bijna nooit gedragen werd.
Soms moeten we voor onszelf de vraag stellen van hoe oud we nu juist zijn en zelfs ik was onlangs 1 jaar mis toen iemand mijn ouderdom vroeg.
Bij mijne pa is het nog erger want als ze hem vragen hoe oud hij is durft hij wel eens te antwoorden dat hij het zelf niet weet.
Een paar jaar geleden was hij rond de 70 en de jaren die volgden bleef het getal hetzelfde.
Toen ze mij dan de vraag stelden van hoe oud mijne pa juist was, vertelde ik dat hij rond de 70 moest zijn en ondertussen is hij al een paar jaar rond de zeventig.
Onlangs dacht ik nog dat ik misschien eens een foto in de beiaard zou laten zetten voor zijn verjaardag als surprise maar dan moest ik zijne juiste leeftijd kennen en dus ook het geboortejaar.
Ja, ik wou het risico niet lopen van hem daar ineens een paar jaar ouder te maken.
Naar het schijnt zou mijne pa ongeveer dezelfde ouderdom hebben van onze koning hoewel ik het moeilijk kan geloven, want hij bibbert en mankt minder.
Ik kon altijd een foto plaatsen en zeggen dat hij op 8 oktober verjaart maar ook met de foto’s was er een probleem!
Ja, ik vond wel foto’s maar ze dateerden al van enige tijd geleden en hij moest toch herkenbaar zijn hé.
De eerste foto’s die ik in handen kreeg dateerden nog van de zwart-wit periode en daar stond hij nog op met zwart haar, terwijl hij vandaag op kleurenfoto’s doorzichtig haar heeft en dus bijna onherkenbaar.
Anderzijds vind ik dat ge op een foto voor de beiaard toch een beetje deftig moet gekleed staan en op de foto’s van de laatste jaren staat hij meestal in overall met een schop in zijn handen of duwt hij een kruiwagen voor zich uit.
Ja, ik heb nog wel een paar foto’s van als hij op jacht gaat omdat het nu eenmaal zijn jarenlange hobby is, maar ook deze ga ik niet in de beiaard plaatsen om weer geen verjaardagskaart van Gaia te krijgen om naar hun eting te gaan.
Weet ge wat, ik ga er zoals elk jaar niet teveel chi chi aan maken en mijne pa via deze weg een gelukkige verjaardag wensen en hem dus als verjaardagsgeschenk “De beiaard” kopen!

Gelukkige verjaardag Pa,



Ergens in deze periode
rimpelt je voorhoofd
boven je slechte bril
verziend naar het leven


terwijl je haren vallen
in de herfst van je leven
blaas je geen kaarsjes
besparend verder zwoegend



timmeren harken snoeien
op weg door jezelf
naar de toekomst
wens ik je nog vele jaren


Groetjes chauffeurke

 

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online