Lierde onder de pen

Af en toe schrijf ik een verhaaltje uit medeleven en dit hier is er ook zo eentje.
Ja, ik heb wreed afgezien in ’t school en buiten mijn hersenbreuk en mijn verstandverrekking had ik er ook nog een trauma en een allergie aan overhouden.
Na een heerlijke schoolvakantie komt de school terug in zicht.
De universitaire kleuterschool van Gemeldorp staat nog wel wat weggestoken, maar de grotere scholen kunt ge al van verre zien staan.
Stil maar zeker stevent men af naar de septembermaand en dan weet iedere leerling dat de lessenaar lonkt.
Natuurlijk loopt niet iedereen een trauma op en dat is nog een geluk.
Het begin van het schooljaar is ook een beetje winkelen en soms wordt het schoolmateriaal elk jaar opnieuw vernieuwd.
De boekentassen in ezelsleder zijn verleden tijd en tegenwoordig stappen ze modieus de schoolpoort binnen.
Een rugzak waar het merk zeer goed te lezen is of beter nog een kleine valies op wieltjes.
Ja, nog niet zolang geleden zag ik een leerlinge de school verlaten met zo een valies op wieltjes.
Ofwel had ze enorm veel materiaal mee of anders had ze al gepakt voor haar vakantie.
Ja, ik moet zeggen dat bepaalde winkels er gretig op inspelen om elk jaar opnieuw het schoolmateriaal aan te prijzen.
Kleuren en vormen zijn er om de keuze wat moeilijker te maken om dan nog maar te zwijgen van de thema’s die aangeschreven worden.
Jurasik park was nog maar uitgestorven dat de simpsons daar al op alle kaften afgebeeld staan.
Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er mee naar ’t school.
In mijnen tijd bestond dat niet, hoewel ik ook graag nonkel Bob en tante Terry op mijn kaft had zien staan.
Het is een zeer eigenaardig fenomeen, hoe iedereen de rekken afschuimt op zoek naar de schoolmode van dat jaar.
Ja, of het nu goede of slechte leerlingen zijn het speelt geen rol, iedereen wil er eerst en vooral goed voorkomen.
Boekentas moet geassorteerd zijn met de pennendoos en ook de schriften moeten herkenbare punten dragen van buiten de schoolpoort.
Persoonlijk heb ik het nooit gekend, want mijn materiaal was nooit echt versleten op een paar uitzonderingen na.
Ja, ik was voorzichtig met mijn schoolgerief en na een paar jaar leek het nog als nieuw.
Natuurlijk werd mij ook de vraag gesteld of ik niets nodig had voor ’t school en dan moest ik ook antwoorden dat ik bepaalde zaken nodig had omdat het zo in het budget van de familie voorzien was hé.
Ik kocht mij dan een nieuwe gom omdat ik de andere naar de ene of de andere had gesmeten en hem nooit teruggekregen had.
Nieuwe potloden kocht ik ook omdat ze bijna allemaal opgepeuzeld waren tijdens het nadenken.
En elk jaar kocht ik meestal ook een nieuwe lat.
Ja, ik kocht elk jaar een langere omdat ik elk jaar leerde van langere strepen te trekken hé.
Op den duur stapte ik met een T lat de schoolpoort binnen terwijl mijn schrift geen centimeter gegroeid was.
Nee, ik kan zeggen dat ik een zeer goedkope student was en dat het enige wat ik echt versleten heb in ’t school mijn broek was.
Daarom dat ze mij lang in korte broek naar de klas lieten gaan.
Vaak zit ik zo aan de details te denken en dan denk ik dat de jeugd van tegenwoordig zoveel nostalgie moet missen.
Het inktpotje en pen en al dat moois waar ik nooit veel gebruik heb van gemaakt maar dat zo leuk stond in de klas.
Vandaag wordt de vulpen met vulling behuisd en vaak wordt ze zelfs niet meer gebruikt omdat het modernisme ook daar zijn intrede gedaan heeft.
Wie weet stapt de leerling binnen een paar jaar wel met een laptop de klas binnen en zijn alle accessoires wel verleden tijd, zoals er ook voor de oudere generatie al veel naar het verleden is verwezen.
Och…of ik nu uitgedost was met de allernieuwste snufjes of zonder iets de school binnenstapte het heeft nooit mijn studies beïnvloed.
Nee, ik ben met dezelfde bagage buitengekomen dan dat ik was binnengestapt en dat was met veel fantasie en volgeschreven strafbladen.
Natuurlijk mag dit cursiefje de vlijtige student niet beïnvloeden want de tijden zijn veranderd hé.
Vandaag is het nodig van een diploma te halen, ook al hebt ge later geen goesting om te werken.
Vandaag praten we over een A1 of een A2 diploma, terwijl ik moet zeggen dat ik zelfs geen A4 kan voorleggen, maar anderzijds toch met de A1 mocht rijden.
Ja, zo ziet ge maar hoe men ons kan tegenkomen hé.
Sommigen zullen zich wel afvragen hoe het mogelijk is dat chauffeurke zo een trauma heeft overgehouden aan zijn studiejaren maar dat is een verhaal dat veel langer dan dit cursiefje zou zijn.
Maar zoals de leraar vroeger zei, het zal wel tussen mijn oren gezeten hebben.
In feite was het contrast te groot om de blauwe hemel van Deftinge te moeten wisselen voor een zwart bord.
De goudgele en groene velden staken dan weer fel af tegen de grijze koer waar het spelen was in gesloten vrijheid.
Om nog maar te zwijgen dat ik bij mijnen bompa de korsten van mijnen boterham mocht aan de kiekens geven en dat ik ze in ’t school zelf moest opeten ppfff.
Ja, de school heeft mij totaal veranderd!
En zeggen dat als ik naar de foto’s kijk van voor mijn schoolperiode dat ik een schone jongen was.
Tijdens mijn schoolperiode ben ik fysiek veel veranderd?
Ja, ge kunt er mee lachen maar mijn oren zijn groter geworden en staan van mijne kop doordat er aan getrokken werd en ook mijn haar werd langer getrokken dan dat het normaal gezien moest zijn.
Ja ja, hoe slechter ik studeerde hoe meer ik bij de coiffeur moest!
Vandaag zijn het andere tijden en zie ik de meeste jeugd met een lachend gezicht naar de schoolpoort fietsen.
In feite zou ik nog eens ergens een klas willen binnen stappen om te vergelijken.
Mij tussen die jonge snotters zetten om ze eens in de gaten te houden en te zien hoe de tijden verschillen.
Maar ja, stel u voor dat de juffrouw mij daar plots naar het schoolbord roept en mij daar een vraag stelt…
Oei e oei ik mag er niet aan denken dat ik niet zou weten of Deftinge nu de hoofdstad van Lierde is of dat in Geraardsbergen het oudste Manneken-Pis staat.
Stel u voor dat die klein mannen dat wel zouden weten en mij daar staan uitlachen.
Of erger nog dat ik in mijn vroegere gewoonten zou hervallen en daar met een pak straf naar huis zou komen.
Nee, ik blijf in mijn kot, ik heb hier al schrijfwerk genoeg.
Maar straks kijk ik toch even door het raam, al was het maar om de schoolgaande jeugd naar de schoolpoort te zien stappen waar ook van mij nog herinneringen liggen.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online