Lierde onder de pen

Toen verleden week mijnen boekhouder mijn boeken terugbracht sloeg hij even de beiaard open die op mijn salontafel lag.
Meestal leg ik zo een paar gazetten in huis voor als er eens volk komt en dat we niets te zeggen hebben tegen elkaar.
Ja, zo kunnen ze toch wat nieuws rapen uit de geschreven pers hé.
De Beiaard leg ik altijd bovenaan omdat als ze dan toch beginnen te tetteren het meestal over onze streek zou gaan.
Maar toen mijn boekhouder daar plots het blad opensloeg en bij mijn cursiefje terechtkwam zag ik hem mijn richting uitkijken.
-Zeg chauffeurke, hoeveel cursiefjes heb jij zo ondertussen al geschreven?
-Euh…hoe kan ik dat nu weten, die staan niet genummerd in de beiaard hé!
-Jamaar ’t zou toch eens leuk zijn te weten hoeveel ge er al geschreven hebt om later in de statistieken te zetten.
-Euh…awel ik zal ze eens tellen om u een plezier te doen.
Toen hij de beiaard had uitgelezen en mijn fles jenever had uitgedronken was hij ribbedebie en ging ik uit curiositeit de cursiefjes tellen.
Opgelet dat is een gans werk want sinds ik in de beiaard verschijn heb ik ze allemaal bijgehouden en moest ik dus alles opnieuw lezen om te weten hoeveel er onder mijne naam instonden hé.
Ik dacht het mij eerst nog gemakkelijk te maken door naar de “online site” van Lierde te gaan omdat ze daar ook verschijnen nadat ze in de beiaard hebben gestaan, maar de webmaster was ze toch wel vergeten te nummeren zekerst.
Zestien keren heb ik moeten hertellen!
Awel potverdekke ge gaat mij niet geloven maar ik telde er 99.
Dat wil nu toch wel lukken dat ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben zekerst!
Ze hadden mij altijd gezegd dat 100 iets speciaal was en dat zal ook wel zo zijn als ik rond mij kijk.
Een honderdjarige staat dan meestal met zijne foto in de gazet of komt zelfs op tv om daar buiten asem al die kaarsen uit te blazen.
Toen ik in de tijd mijn honderdste blad straf kreeg in ’t school werd dat ook gevierd en kreeg er dan nog direct een paar bij.
Maar nu ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben stel ik mij de vraag wie dat allemaal bijhoud en wie er aan uw deur komt bellen om u dat te zeggen.
Normaal gezien komt de burgemeester of de schepenen met hunne tricolore sjaal aan uw deur met een “boké” bloemen hoewel dat in mijn geval een vulpen of een potlood van de gemeente mag zijn.
Awel ik heb deze week niemand gezien.
Op den duur begon ik te twijfelen want als ge zo maar tot uw 15e naar ’t school geweest zijt kan men er een paar cijfers naast zijn.
Maar om zeker te zijn had ik mijne zoon nog eens laten hertellen en hij kwam ook op 99 uit.
-Ziet ge wel dat ik juist geteld heb!
-Maar pa uw rekening kan toch niet kloppen want ge schrijft toch ook nog verhaaltjes en cursiefjes op het internet.
-Euh…potverdekke die heb ik niet meegeteld, wacht ik zal rap eens tellen.
Natuurlijk moest ik even teruggaan in de tijd van toen ik mij een computer had aangeschaft en daar opnieuw beginnen tellen.
Ik beperkte mij door mij uitsluitend aan de cursiefjes en de kortverhalen te houden en na een periode van zes jaar blijkt de teller hier over de 2000 te staan.
Het was serieus verschieten want daar zijn de cursiefjes van de beiaard, het Manneken-Pis en de schamele dichtwerken niet bijgeteld.
Daar stond ik nu met mijn 100ste cursiefje voor de beiaard dat in het niets leek te verdwijnen bij de massa schrijfsels die door de jaren mijn verstand gebroken hadden.
En toch is een cursiefje in de beiaard iets speciaal!
Het wordt niet gelezen in een virtuele wereld, maar het wordt nog doorbladerd door mensenhanden.
Nadat men het laatste blad terug heeft dichtgeslagen laat de inkt soms zijn zwarte sporen na op onze handen en prent men het regionale nieuws in ons geheugen.
Vroeger was de vrijdag voor mij visdag maar de laatste jaren is de vrijdag “beiaarddag”.
De voorpagina wordt meestal gelezen tussen twee beten in mijne boterham bij het ontbijt en daarna neem ik het nieuws mee naar het werk waar ik hem verder koester.
Tussen twee ritten neem ik het regionale nieuws door en op het toilet vul ik het kruiswoordraadsel in.
Op de trein neem ik de achtergronden door en deze worden vaak verder gelezen tijdens het avondeten.
Och…ik hoor u al zeggen dat lezen tijdens het eten ongezond zou zijn, maar ik heb nog nergens gelezen dat de beiaard lezen schadelijk zou zijn voor onze gezondheid.
Elke rubriek is door een mens geschreven en hoopt zo zijn weg te vinden naar het lezersoog.
Elke pen heeft zijn of haar manier van vloeien en zo zal ook elk schrijfsel verschillend zijn.
Nieuws,educatief,geschiedenis,editoriaal,gedichten,cursiefjes of mijne zever liggen er voor evenveel verschillende lezers.
En of het nu het 100ste of het 1000ste schrijfsel is elke schrijver probeert iets te brengen op zijn manier.
Soms omkaderd de fantasie de realiteit en moet de lezer even moeite doen om ook tussen de regels te lezen.
Onlangs vroeg iemand waar ik de inspiratie bleef halen.
Ik ben vlug gaan kijken in het woordenboek wat het woord “inspiratie” wou zeggen en ze verklaarden het als “ingeving of inblazing”.
Ik kon dus met een gerust geweten vertellen dat ik niets meer schreef dan wat mij ingeblazen werd en voor de rest moest ik maar gewoon rond mij kijken.
De inspiratie loopt hier in mensenvorm voorbij mijn deur maar groeit hier ook in alle hoeken van onze dorpen(gemeente).
Ze stroomt door de beken en bloeit in de velden.
En af en toe graaf ik diep door de jaren om zelfs daar de inspiratie te delven en naar boven te halen.
Natuurlijk ga ik ze ook af en toe wat verder zoeken al was het maar om te vergelijken.
Maar vandaag zit ik hier nu met mijn 100ste cursiefje en stel mij de vraag over wat ik nu in feite ga schrijven.
In feite had ik ze beter niet geteld en dan had ik ook mijne kop niet moeten breken.
Weldra komt de schoolperiode er terug aan en had ik daar iets kunnen over schrijven.
Natuurlijk zijn de cursiefjes een paar dagen voor de publicatie geschreven en wie weet komt het gemeentebestuur hier toch nog met de fanfare van “sesjans”.
Dat zal dan in elk geval voor het 101ste cursiefje zijn want nu ga ik eerst op zoek naar wat inspiratie.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online