Lierde onder de pen

Gisteren was ik in mijn fantasie verdwaald geraakt in mijn eigen boerendorp om zo in de virtuele wereld van het seniorennet terecht te komen.
En als de fantasie mij geen parten speelt dan zijn het mijn dromen.
Toen ik gisteren vermoeid van een lange wandeling en van het grasmaaien in mijn bed kroop, had ik nooit gedacht dat de nacht mij zou doen reizen in mijn dromen.
Ik kan mij niet meer herinneren hoe ik mijn ogen sloot, maar plots zat ik in een andere wereld.
Achter gesloten oogkassen speelde zich een raar verhaal af.
Ik ontwaakte in een droom en lag half op het strand en half in het water.
Het was alsof ik ergens was aangespoeld en toen ik in mijn droom mijn ogen opende kon ik mij niet herinneren dat ik ergens schipbreuk had geleden.
Het laatste waar ik volgens mij mee op gang was, was mijn grasmachine en daar zou ik zeker geen oceanen mee bevaren.
Maar toch lag ik daar en het was precies echt.
Ik voelde het water over mijn voeten klotsen en dat had mij waarschijnlijk in die droom doen ontwaken.
Maar anders dan in de realiteit voelde ik niet of het koud of warm was.
Vaak probeer ik in mijn fantasie op stap te gaan naar onbewoonde eilanden, en dat had ik waarschijnlijk meegenomen in mijn droom.
Toen ik voor mij uitkeek zag ik een lichthellend strand waar hier en daar een grote schelp te bespeuren was en op nog geen 50 meter ging het strand over in een bos van overhellende palmbomen.
Het was echt zoals ik het in mijn fantasie vaak had gezien.
Achter mij de grote oceaan met telkens die ene golf die op het strand te pletter sloeg.
Voor de rest niets dan water met in de verte de horizon waar elke schipbreukeling zou naar turen op zoek naar dat ene schip die de redding zou brengen om hem terug naar de bewoonde wereld te brengen.
Ook in mijn droom zou ik naar de horizon turen achter dat ene schip of wat dan ook om mij uit die droom te verlossen en terug te brengen naar mijn thuishaven Lierde.
Op een onbewoond eiland is het niet de schoonheid van moeder natuur die vlug tegensteekt maar wel de eenzaamheid.
Er is al zo vaak over geschreven en ook in een droom draag je het vaak mee als je er in de realiteit mee te maken hebt.
Terwijl ieder van ons wel eens droomt van wuivende palmbomen en witte stranden zit je daar dan maar gans alleen met al dat moois.
Geen mens om te vertellen hoe mooi het is.
Niemand die luistert naar je avontuurlijke verhalen.
Geen stemmen op de achtergrond of iemand die je naroept.
Niemand die de kreten van je hulpgeroep aanhoort.
Ik had mijn voeten uit het water getrokken want je weet maar nooit dat ook in je dromen haaien zwemmen of gevaarlijk vissoorten hun ronde doen.
Hoelang mijn droom mij zou vasthouden op dit onbewoonde eiland was niet geweten.
En omdat op dromen niet echt een tijd staat besloot ik dan maar op verkenning te gaan.
Het warme zand kroop tussen mijn tenen en via het lichthellende strand liep ik naar nergens.
Waar moet een mens in godsnaam heenlopen als je er nog nooit geweest bent.
Uit mijn fantasie wist ik dat er wel altijd iets te beleven viel, ook al was het eiland onbewoond.
In mijn droom liep ik een ganse tijd de kustlijn af, zonder dat ik enig zicht kreeg hoe groot het eiland wel was.
In feite, hoe eenzamer de mens hoe groter het eiland!
Maar nu ik er toch was begon ik meer en meer naar details te kijken.
De schelpen lagen hier in hun natuurlijke vormen en ongepollierd kregen ze plots een andere waarde.
Hier en daar een stuk hout dat was aangespoeld van wie weet waar en in de ongerepte schoonheid zag ik zelfs een stuk plastiek liggen dat hier al helemaal niet thuishoorde.
Ja, ook in mijn dromen werd ik plots milieubewust
Achter mij vulde de wind mijn voetsporen met duizenden witte zandkorrels en moest ik in mijn dromen ooit het leven laten zou zelfs niemand een spoor van mij terugvinden.
In grote letters HELP schrijven in het zand zou mij niets helpen want binnen de kortste keren zouden mijn letters gewist zijn.
Zelfs de verhalen die ik ooit al dromen in mijn fantasie geschreven heb zouden geen sporen nalaten.
Volgens de droomtijd was ik al uren op de kustlijn aan het wandelen en alles leek zo op elkaar.
Maar ook in je dromen kan de zon branden en waarschijnlijk lag ik nat in het zweet op mijn hoofdkussen.
Ja, het goede weer behoort nu eenmaal tot die dromen over onbewoonde eilanden omdat we ze zo vaak voorgeschoteld krijgen in boeken of films.
Ik besloot dan maar mijn wandeling verder te zetten tussen de palmbomen en hoewel alles zo rustig en stil leek was er toch die wind die steeds door de bladeren ruiste.
Een geluid dat tot de natuur behoort maar je in eenzaamheid soms onrustig maakt.
Soms was het zo hevig dat ik dacht geen andere geluiden te kunnen onderscheiden op mijn wandeling.
Hoe gevaarlijk zou het niet zijn als de wind harder ruiste dan een giftige slang die daar zou liggen sissen aan mijn voeten.
Zelfs in mijn dromen zou ik ze dan niet kunnen ontwijken en eenzaam zou ik dan op hulp liggen te roepen zonder dat iemand mij zou horen.
Een droom zou een nachtmerrie worden en eenzaam zou ik ook deze moeten ondergaan.
Ik baande mij een weg tussen het groen en hoog boven mijn hoofd wuifden de palmen heen en weer.
En hoewel men in dromen niet vaak ontwaakt van honger, dacht ik plots toch aan eten.
De bekommernis van elk aangespoeld lichaam waar nog leven inzit, is ook te overleven door te eten.
Zelfs mijn droom kon daar niets aan veranderen en ook hier was ik aangewezen op mezelf.
Met de voeten in het brandende zand dacht ik wel aan de heerlijke mattentaarten en aan de witte en zwarte trippen die een delicatesse zijn in mijn streek, maar waar ik nu zover van verwijderd was.
Alles wat mijn fantasie mij ooit had voorgeschoteld kwam nu tot leven in mijn droom.
En hoewel ik in mijn droom bij dag was aangespoeld op het eiland dacht ik plots dat ik ook hier zou moeten overnachten.
Ik moest opzoek gaan naar een veilige schuilplaats die mij beschutting bood.
Maar de krachten ontbraken!
Waarschijnlijk was de wandeling en het grasmaaien te vermoeiend geweest voor ik in mijn droom verzeilde.
Als je dan nog eens in diezelfde droom kilometers aan een kustlijn wandelt en op avontuur trekt tussen de palmbomen is het lichaam er niet meer tegen opgewassen.
Uitgeput was ik terug op het strand gaan zitten en keek naar die prachtige zonsondergang zoals ook die vaak beschreven wordt op eenzame en onbewoonde eilanden.
Toen in mijn droom de nacht begon te vallen had ik nog de kans van de duizenden glinsterende sterren te zien flikkeren boven de gitzwarte oceaan.
Op mijn rug lag ik in een bed van zand en dat was totaal anders dan die paar korreltjes die ik soms meedroeg tussen de lakens als ik moe in bed kroop na een wandeling aan onze Belgische kust.
Het ruisen van het water wiegde mij in slaap en na het dichtvallen van mijn oogleden stapte ik in een droom.
Ik droomde dat ik wakker werd voor mijn computer en dat ik een verhaal aan het schrijven was over een droom.
Een droom die mij naar een onbewoond eiland had gebracht zoals ze alleen maar in mijn fantasie konden ontstaan.
Maar toen ik op het onbewoonde eiland in mijn droom voor de computer zat wist ik de dromen niet meer te onderscheiden.Welke was nu echt?
Of zat ik gewoon in twee dromen en was de droom over de computer er gewoon gekomen om uit de eenzaamheid te verdwijnen?
Jarenlang schreef ik verhaaltjes voor seniorennet en voor de beiaard en daar kon ik aan de eenzaamheid ontsnappen omdat elk verhaal en thuishaven vond bij een of andere lezer.
Maar nu ik in twee dromen zat was het moeilijk kiezen in welke ik zou wakker worden.
Zolang een mens niet dood is ontwaakt hij vroeg of laat toch uit die droom en zo ontwaakte ik ook uit de mijne.
Zeer eigenaardig was dat ik bij het wakker worden op de plaats zat waar mijn droom mij had gebracht.
Ja, ik werd wakker voor mijn computer met mijn hoofd op het klavier.
Het was alsof ik aangespoeld was in een virtuele wereld en straffer nog op mijn scherm stond mijn droomverhaal.
Fantasie of dromen, soms denk ik dat ze deel uitmaken van mijn dagelijkse realiteit.
Het zal zo wel zijn, maar ik kon het niet mooier dromen terug te ontwaken in mijn landelijke Deftinge waar ik straks de beiaard lees bij een ondergaande zon.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online