Lierde onder de pen

De eerste verkiezingsborden stonden nog maar in het straatbeeld, dat ook de affiches volgden.
Meestal rij ik ze dan vlug voorbij want ik zie die mannen toch elke dag op het werk, maar nu was er wel een affiche die enorm opviel.
Een affiche met een foto van een jonge gast en met de tekst “stem Dean”.
Maar wat eigenaardig was er stond geen partij of lijstnummer op.
Mijn buren die hadden zelfs zo’n affiche op hun raam geplakt en de mannen en vrouwen des huize liepen er zelfs met een T-shirt van hunne favoriet aan.
Ook op vele wagens die voorbij reden zag ik zijne foto plakken en ik begon mij serieus vragen te stellen voor welke partij die jonge gast wel zou opkomen.
Ik was dan maar eens gaan aankloppen bij de “tjeeven” bij de “blauge” en bij de “ruuië” maar niemand die hem op hun lijst had staan.
In feite kreeg ik mijn antwoord toen ik uitgenodigd was bij de onthulling van het zoveelste kostuumpje van Manneken-Pis.
Ja, daar wisten ze mij te zeggen dat het helemaal geen politieker was maar een kandidaat voor idool 2007.
Ik dacht eerst dat ik er mij ook had kunnen voor inschrijven, maar toen ik hoorde dat het om een zangwedstrijd ging was ik al veel minder enthousiast.
Awel, omdat het iemand uit de streek was ben ik dan ook maar beginnen kijken!
Potverdekke dienen gast kon nog zingen ook!
Hij had zelfs een promoteam achter hem die mij kon overhalen om voor hem te supporteren.
Geen probleem ik had nog een sjaal van F.C Bonanza in mijn kast liggen en dus heb ik zo een week met dat spel aan mijn antenne rondgereden.
Ik moet zeggen dat het promoteam wreed in de weer was en dat ge er zeker niet kon naast kijken.
Maar in feite was het nog het spannendste de dag van de finale zelf.
Ja, hij zat in de finale met een zekere Esther en ik moet zeggen dat ze alle twee wreed goed konden zingen.
Natuurlijk is een mens verplicht om het voor zijn streek op te nemen en dus kon ik niet anders dan voor onze streekgenoot te blijven supporteren hé.
Ik had gelezen dat hij zich eerst zou komen laten zien op de markt van Geraardsbergen en dus was ik de dag van de finale met mijne velo naar ’t stad gereden.
Ik moet zeggen dat ik daar wreed onnozel stond met mijne velo terwijl den Dean met een helikopter kwam aangevlogen, temeer dat er op de markt zelfs geen plaats meer was om mijne velo te parkeren.
Volk, volk en nog eens volk!
Volgens de statistieken van ’t Manneken-Pis is er nooit eerder zoveel volk geweest op de markt van Geraardsbergen en dat is dan toch al sinds 1459 hé.
Na enig getrek en geduw stond ik daar op de trappen van de kerk met zicht op het podium.
Voor mij lag de markt en op elke kassei stonden twee voeten om maar de massa volk te beschrijven.
Terwijl het Manneken-Pis met hetzelfde ritme als anders verder plaste, liep het bier tegen hoger tempo door de pompen.
Een groot scherm bracht een goed beeld voor deze die achteraan stonden en naarmate de tijd vorderde werd de menigte nerveuzer dan ooit.
Naast mij een oudere dame die mijn arm als steunbalk gebruikte en aan de andere kant een meute van die giromeisjes die in Dean het perfecte lief zagen.
Jawadde zeg daar moet ge eens tussen staan!
Mijn korte mouwen waren na een half uur verlengd tot polsbandjes en mijn twee armen waren blauw geknepen want zowel oud als jong had zijn reden om uit de bol te gaan telkens ze de naam “Dean” door de micro schreeuwden.
En dan is daar het moment dat het idool het podium betreed!
Applaus en geschreeuw en terwijl Dean de massa toesprak nam ik even de tijd om rechts en links van mij te kijken.
De oudere dame wreef een paar tranen weg en aan de andere kant was het niet veel beter want die giechel…euh…meisjes stonden op het punt om van hun zelve te vallen.
’t Was potverdekke precies het beeld van toen de Beatels in Londen kwamen optreden.
Toen hij de micro aan de lippen zette en zijn stem over de markt liet galmen, betrapte ik er mij op dat er ook een traan over mijn wangen liep.
Niet omdat die van de giro daar op mijn voeten aan het springen waren maar echt van emotie.
Het was lang geleden dat iemand mij zo had ontroerd en ik probeerde mij even in plaats te stellen van ons jong zangtalent.
Niet alleen onder het oog van een massa volk, maar ook het gemeentebestuur en zelfs de eerste burger van het land stonden naar hun idool te kijken.
Deze laatste had zelfs zijn eigen T-shirt voor de verkiezingscampagne geruild voor dat van ons idool.
Op zeker moment vertrok Dean naar de studio’s van VTM en bleven wij achter met de beelden op het grote scherm.
Op zeker moment zag ik ze daar allemaal telefoneren en één van de giromeisjes vroeg of ik ook niet zou smsen om te stemmen.
-Euh…en hoe doet ge dat?
-Wacht meneer, geef mij uwe telefoon eventjes ik zal het u eens tonen
Azo vriendelijk dat ze was…hoewel ik denk dat mijn factuur niet klopt want naar het schijnt zou ik 84 keer naar hetzelfde nummer gebeld hebben.
Hoe meer de finale naar zijn eindpunt ging hoe meer volk er nog toekwam op de markt.
Toen het moment van de waarheid aangebroken was stond iedereen met dezelfde hoop te trillen.
Alle gevoelens zetten zich om in emotie en ik moet zeggen dat het een raar gevoel is in een menselijk lichaam.
De krop in mijn keel, het verhoogde hartslagritme, trillende benen en de bruine bonen die lagen te pruttelen in mijnen buik.
En dan is het zover…Idool 2007 is….”DEAN”!
Alle emotie ontsnapt dan wild uit je lijf en gillend als het oude dametje omdat haar tanden in de massa waren terechtgekomen enerzijds en de flauwvallende giromeisjes anderzijds stond ik daar ook te tieren als een puber.
Vuurwerk kleurde de hemel en de massa ging uit de bol.
Zijne pa had het nog gezegd, “we hadden al een tarzan in de familie maar misschien hebben we er nu wel een kleine tarzan bij”.
Awel pa, ge hebt er een grote tarzan bij die zich zeker door de muziekwereld zal boksen.
Dean, je hebt alle verwachtingen van Geraardsbergen en omstreken ingevuld.
Terwijl ons idool aan een nieuw leven was begonnen, begon in Geraardsbergen pas echt het feest.
De terrasjes zaten overladen vol en de nachtelijke uren tikten sneller weg dan het naar huiswaarts kerende publiek.
Na het feesten waren sommigen gewoon van etablissement veranderd om het ontbijt te nemen terwijl men de prestatie van ons idool 2007 nog eens op tv kon nakijken om zeker te zijn dat het geen droom was.
Of juist wel, want ieder van ons droomde er wel van dat het idool in onze streek zou vertoeven.
Bij het krieken van de dag reed ik met mijne velo terug de grens van ons landelijk dorp over en kwam er terug in de stilte en de rust terecht.
’t Stad lag nu achter het nog groene korenveld en over de laagstaande maïs keek ik nog even naar de oudenberg.
In de verte hoor ik nog de echo van het idool 2OO7 terwijl ik neuriënd op de trappers duwde.
Dean, of je nu een nieuwe “tarzan” bent of de “nieuwe voice van Giesbaargen”, weet dat ook de rustige dorpjes uit je omgeving aan je voeten liggen.
Ik heb oor naar jou terwijl anderen misschien wel aan je lippen hangen.
Ik wil je alvast proficiat wensen en geniet van je toekomst waar velen voor duimen.

Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online