Lierde onder de pen

Toen ik verleden week in mijne hof stond was het weer tijd om even na te denken.
Ja, versta mij niet verkeerd, ik werk niet in de tuin dat doet mijne pa.
Ik neem gewoon een schop en zet ze op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ga op leunen.
Ja, we hebben ooit nog zo een schilderij aan de muur gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft.
Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurd of juist niet meer gebeurd.
De meimaand is dan nog juist een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé.
Een koolmeesje logeert er in een nestkastje in de appelaar.
Ze zeggen wel “in mei leggen alle vogels een ei” maar mijn kanaries hebben weer niet kunnen wachten.
Met het warme weer hebben ze in april hun eieren gelegd en zitten ze nu al met jongen in het nest.
Maar terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn schop te leunen dacht ik plots aan vroeger.
Potverdekke, ’t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren.
Mijnen bompa die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”.
Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever zitten.
Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan.
Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar bompa stelde mij gerust.
Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijne poot en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel.
De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken.
Maar mijn moeder vond het maar niks dat de meikever onze zware stoelen moest verhuizen en dus moest bompa hem terug losmaken om hem terug op te bergen in het doosje.
En ik…ik mocht de meikever eten geven!
Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken.
’s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep.
In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje.
’s Anderdaags vergezelde hij mij in mijn broekzak en aan al mijn vrienden liet ik zien dat wij thuis een echte meikever hadden.
Maar die mannen waren groen van jaloezie en kwamen mij vertellen dat ik de meikever beter losliet want dat hij zeker zou sterven.
Och…ik liet ze maar zeggen, het was mijne meikever en hij zou in dat doosje blijven zolang als…
Ja…in feite niet te lang want tegen de avond had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn “stekkendooske”.
Met tranen in de ogen liep ik dan bij bompa met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen.
Maar sinds de dood van mijn bompa heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien.
Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs.
Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken.
Het zou ook kunnen dat zoals vele zaken de meikever ook aan het uitsterven is.
Ja, als ik hier aan het sproeien ben tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking.
Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé.
Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Allé neem nu onze meikever!
Toen de meikevers niet meer te vinden waren, hebben ze daar aan den Dender toch ook het “stekskesfabriek” gesloten hé.
Ja, als je geen meikevers meer hebt moet ge ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken.
Ondertussen is ook mijnen bompa, mijn grootmoeder en mijn moeder terug naar de aarde gekeerd.
Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is het steeds een gemis.
En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb.
Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat.
Af en toe voel ik mij dan schuldig over het verdwijnen van de meikever omdat ook ik er heb aan meegedaan.
Maar ik ben de enige niet hoor, in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond.
Jawadde, dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen hé.
Terwijl ik daar op mijn schop sta te leunen en mijn gedachten in het verleden laat dwalen ben ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan.
Och…we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen dat het diertje met zich meedroeg.
Alles is veranderd, en wij zullen ons moeten aanpassen.
Ook de maanden lijken verandert!
April nog met zomerse temperaturen en de aprilse grillen zijn dan maar verhuisd naar mei.
De communiekanten kunnen terug hun winterkleren uit de kast halen en poseren in 2007 met sjaal en skimuts om de opwarming van de aarde in beeld te brengen.
En ik…ik sta in mei met een anorak op mijn schop te leunen terwijl ik in gedachten kan terugkeren naar een betere maand mei die ik uit mijn herinneringen pluk.
’t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben.
Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop leunen en terugkeren in hun herinneringen.
Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn…hoewel er wel andere in de plaats komen.
Ja, elk leven heeft zijn herinneringen zoals ik ook deze aan de meikever had.
Vandaag hoor ik de kreet van de meikever!
De kreet dat herinneringen niet zouden uitsterven.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online