Lierde onder de pen

Onlangs was ik op mijne wandel (25 april 2007) om voor de zoveelste keer op rij van een zomerdag te genieten in de lente.
Ik geniet dan vooral van de rust in de kleine veldwegen en slenter langs bos, weide of veld waar het leven der natuur zijn gangen gaat.
Het was nog maar april en de vogels zaten al op nest en sloegen hun vleugels uit, zoals ik ooit mijn vleugels uitsloeg om van huis weg te vliegen.
Twee konijnen huppelden er achter elkaar en dat deed mij direct denken aan de tijd waar ik voor den eerste keer achter mijn lief huppelde.
De haan kraaide en sloeg met zijn vleugels op zijn kiekenborst zoals ik vroeger ook met veel lawaai indruk probeerde te maken op ’t schoon vrouwvolk.
Met het zomerse weer leek het of alles veel vroeger zijn draai kon vinden.
En ik vond zelfs dat de dieren vroeger begonnen te kweken, of was dat nu een gedacht?
Op mijn wandeling kwam ik aan een veld waar het hooi al lag te drogen daar waar het vroeger onder de aprilse grillen zeker geen waar zou geweest zijn.
Ik zag in feite mijn kinderjaren terug voor ogen, waar ik met bompa in het veld liep.
Ja, ik herinner het mij nog goed!
Mijnen bompa trok steeds een rietje uit één of andere berm langs de weg en daar kon hij dan uren op sabbelen terwijl hij mij de voornaamste dingen van het leven bijbracht.
Zo trok ik ook een rietje uit de berm en stak het tussen de lippen terwijl ik in het hooi ging liggen.
Met de hemel als plafond en de zon als grote luster boven mijne kop voelde ik mij een beetje de Pallieter van Lierde.
Ik sabbelde op mijn rietje met gesloten ogen en voelde de zon op mijn plattekaasvel branden.
Het zijn zo van die momenten waar ik kan van genieten en waar ik vooral denk aan vroeger en hoe het allemaal begon.
Ja, zonder mijn moeder zou het hier nooit begonnen zijn voor mij en dus dacht ik plots aan moeder.
Eigenaardig dat ik juist op een 25ste april aan haar lig te denken, terwijl het ook een 25ste was dat mijn moeder geboren werd en dat het nog eens een 25ste was dat ze overleed.
Ja, van verschillende maanden weliswaar maar toch.
Ja, waar is den tijd dat moeder mij rondreed in een kinderkoets die meer op een “Chevrolet” leek.
Ik sabbelde op mijn rietje door de herinneringen en dacht er plots aan dat ik ook al twee zonen had.
Zij zijn opgegroeid in de grootstad en hebben nog nooit een hooiveld als bed gehad.
Het modernisme gebied ons vaak dat we zelfs naast onze kinderen lopen en omgekeerd.
Haast, werk en geen tijd doen onze wegen elkaar kruisen zonder er echt bij stil te staan dat mijn oudste zoon ondertussen ook naar zijn 25 jaren groeit.
Het is vaak tijdens die korte momenten dat je elkaar ontmoet dat men verschiet van wat er allemaal gebeurd .
Toeval of niet, maar ’t was toch op die 25ste april dat ik daar in slaap gevallen was in het veld, toen ik plots gewekt werd door mijn gsm.
-Ha…hallo
-Dag pa
-ha dag jongen hoe is’t?
-Goed…maar gij klinkt zo moe.
-Ja ik lag wat te slapen.
-Hoe…ligt gij in de namiddag in bed?
-Nee nee in het veld!
Mijn zoon stelt er zich al lang geen vragen meer bij en weet ondertussen wel dat hij in een speciale familie is opgegroeid.
-Voor wat belt ge jongen?
-Euh…awel ik moet u eens iets zeggen.
-oei…toch niets ergs?
-Nee nee zeker niet maar zet u toch maar neer.
-Amai…euh allé ik zal blijven liggen dan.
-Euh…voila pa, ge zijt nu bompa!
-Bompa…zeg manneken daar moet ge niet mee lachen want ik denk nog vaak aan mijnen bompa en dat is een grote verantwoordelijkheid in een mensenleven zenne!
-Jamaar ik lach ook niet hé pa, mijn lief is juist bevallen!
-Wablieft…hebt gij een lief en is ze zwanger en ook al bevallen?
-Ja daar verschiet ge van hé.
Het werd even stil aan de telefoon omdat ik inderdaad verschoten was.
Wat moet een mens nu potverdekke zeggen als sommige dingen van het leven onzichtbaar voorbijtrekken en er daar plots een bom voor pa gezet wordt.
-Euh…pa zijt ge daar nog?
-Ja ja…ik heb juist mijn rietje ingeslikt, maar zeg eens is alles goed verlopen?
-Ja hoor het is een jongen en hij is 48cm groot en weegt 3kg05.
-Allé proficiat hé!
We namen afscheid want hij had nog heel wat telefoontjes te doen en ik besloot van mij terug op mijne rug te leggen in het hooi om even te bekomen.
Ik zag plots zoveel zaken voorbijflitsen precies of ik zelf terug herboren werd.
Ik dacht nog juist aan mijn moeder en aan de 25ste en toeval of niet maar juist nu krijgen we potverdekke een kleine snotter bij in de familie.
Maar ik zat zo te denken….
Mijne pa, ik en dan mijne zoon die nu vader geworden is euh…hoe zit dat nu juist?
Als ik bompa wordt van het kind van mijne zoon en dat mijne pa mijne pa blijft terwijl hij overgrootvader wordt van dienen kleinen dan zitten we met een viergeslacht!
Ik sprong daar recht en begon te roepen en te tieren dat de patrijzen opvlogen van schrik.
Ik sprong over de rijen hooi en liep al roepen en tieren over het veld met de armen in de lucht van blijdschap.
Ja, alleen kan ik mijn blijdschap uiten daar waar ik onder de mensen meer gereserveerd en opgesloten ben in mezelf.
Toen ik terug tot rust kwam en mij liet vallen in het hooi dacht ik plots aan die mooie tijden van vroeger toen ik met bompa opzoek ging naar pieren om te vissen op stekelbaars in de watermolenbeek.
Toen we hand in hand op de kermis liepen waar drie molens stonden.
Hoe hij mij leerde spreeuwen vangen en hoe hij mij leerde om stil te zijn om zijn vink te horen fluiten.
Potverdekke nu dat ik zelf de titel van bompa had gekregen zag ik mezelf al rondlopen met mijn kleinkind aan mijn hand.
Wie weet kan ik hier straks met dienen kleine snotter naar de watermolenbeek gaan kijken en hem vertellen hoe de stekelbaarsjes zwommen tussen de stenen.
Wie weet kan ik ermee naar de kermis?
We zullen de eieren gaan rapen en ik zal hem vertellen wanneer mijn kiekens aan het broeden zijn.
Misschien komt hij wel zijne nieuwjaarsbrief voorlezen terwijl ik fier in de zetel zal zitten.
Ja, wie weet wat het leven ons brengt want de toekomst is steeds met een vraagteken waar men pas na het moment antwoordt op krijgt.
Ik wil vooral bij het moment blijven en hopen dat alles goed gaat met ouders en kind in blakende gezondheid.
Jammer dat mijn moeder haar oogappel niet als vader mag zien, hoewel ze van ginder boven waarschijnlijk wel een oogje in het zeil zal houden.
Het leven is komen en gaan in een tijd van geluk en verdriet.
Moeder zou ons zeker gelukkig willen zien en dat in alle facetten van het leven en daar zou ik mij op die 25ste april zeker aan houden.
Ik besloot dan maar om mijn geluk te delen met anderen en eerst naar mijnen baas te bellen om hem het goede nieuws te melden.
Maar hoe vertaalt ge “een viergeslacht” in het frans?
-Hallo patron…’t is chauffeurke ici!
-Bonjour chauffeurke, tu est malade?
-Euh...non non, c’est pour dire mon fiston a fait un...euh...un quatre abbatoir.
-Svp??
Ik wist dat het niet juist vertaald was en herpakte mij nogal vlug.
-Euh…non tu a mal compris, mon fiston a fait un quartre quart.
-Ha...ton fils a fait un cacke!
-Ja vais expliquer demain...allé salut.
Potverdekke dat is nog niet niks als ge zo als bompa moet aankondigen dat het een viergeslacht is!
Och…ze krijgen het wel te horen, ik ga eerst mijn kinderkoets van de zolder halen.
De wielen zullen moeten gesmeerd worden en het roest van het ijzerwerk moet een laagje verf krijgen.
De kap kan ik waarschijnlijk herstellen met een “rustinneke”.
Ja als bompa krijgt een mens een pak werk bij hé!


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online