Lierde onder de pen

Toen ik verleden week aan mijne Paaskuis begonnen was trok ik daar een kast open en valt daar toch wel het verleden op mijne kop zekerst!
Ja, een doos oude foto’s van in den tijd dat er nog geen sprake was van digitaal te trekken.
’t Was uit den tijd dat de foto’s nog afgerand waren zoals een postzegel en dat de kleuren nog niet uitgevonden waren of het zou moeten zijn dat zwart, wit of bruin tot het kleurenpalet behoorden.
Normaal gezien hebben we het verleden achter de rug, maar hier lag het aan mijn voeten verspreid op de grond.
Ik raapte ze één voor één op en ik moet zeggen dat ik er was bij gaan zitten van ’t verschieten.
Ja, een mens kan veranderen zenne.
Stelt u voor dat ge plots twee tot drie keer moet kijken om uw eigen familie te herkennen.
Met grote ogen en gerimpeld voorhoofd keek ik daar plots naar mijn vader die terug haar had gekregen.
Jong, sportief en bijna zo knap als ik stond hij daar te poseren naast zijne vélo.
Twee foto’s verder stond hij naast mijn moeder en ’t is pas nu dat ik haar schoonheid ontdek.
Potverdekke zeg, toen ik daar een paar foto’s verder was zie ik daar toch wel mijn eigen liggen zekerst.
Ja ja, in een kinderwagen waar je waarschijnlijk met twee moest zijn om zo’n gevaarte voort te duwen.
Het was een “décapotabel” model want op de ene foto stonde de kinderwagen met open dak en op de andere met gesloten dak.
Als men vandaag een foto neemt dan kadert men de personen en probeert men voor een leuke achtergrond te staan, maar dat was in dienen tijd niet het geval hoor.
Geloof het of niet maar mijn kinderwagen hadden ze voor de radio gezet.
Niets speciaal zou je denken!
Misschien niet, was het niet dat de radio zo groot was als een buffetkast.
Aan de ene kant radio en ernaast waren twee deurtjes waar een platenspeler in verborgen stond.
Totaal iets anders dan de mp3 spelers die ze nu aan hun oren hangen.
Ik stelde mij plots de vraag of ze nu die foto getrokken hadden om later een herinnering te hebben aan mij of aan die radio.
Het zal wel voor mij geweest zijn want wat later stond ik er terug op tussen mijn “Maraine” en mijn ma voor het huis aan de watermolenstraat dat nog niet gevoegd was.
Er zaten verschillende foto’s tussen die de jaren overbrugden, zo stond ik er op zeker moment in korte broek met bretellen.
Jawadde,als ge dat vandaag aan een kleine durft aan te doen hebt ge een proces aan uw been.
Zo zaten er ook een paar tussen van toen we naar de zee gegaan zijn.
In die tijd was dat een ganse onderneming om met schop en emmer naar Blankenberge te trekken.
Mannekens ge moet die badmode zien!
Ik denk niet dat er toen al getijden waren, maar dat het eerder van ’t verschieten was dat de zee haar telkens terugtrok en omdat het in Engeland niet veel beter gesteld was met de mode kwam ze weer terug hé.
Op de zwart-wit foto’s stond ik putten te graven of speelde ik met een bal waar ik waarschijnlijk achter zitten zagen had.
Op een paar stond ik tot aan mijn knieën in het water met de hand boven mijn ogen tegen het zonlicht, precies of ik was naar de Engelse kust aan het kijken om over te zwemmen.
Het was nog een tijd waar de eenvoud het leven sierde.
Zo kwam ik bij een foto terecht van mijne nonkel Gerard.
Terug stond er een deel van het huis op en ook een paar kiekens.
Dit waren twee zaken die men vaak terugvond als achtergrond, een deel van het huis en de dieren.
Tante Marie stond naast het konijnenkot en mijnen bompa naast een kleine volière waar waarschijnlijk een vink of een kanarie zal ingezeten hebben.
Mij hadden ze dan weer getrokken bij een kameel en bij de olifanten in de zoo.
Een fototoestel zal in die tijd wel niet goedkoop geweest zijn en ook de ontwikkeling zal een cent gekost hebben, maar toch werd er heel wat in beeld gebracht.
De feesten en kermissen mochten zeker niet ontbreken.
Tientallen foto’s geven een sfeerbeeld van de wielerwedstrijden, en aan het volk te zien lokten deze toen veel volk naar buiten.
Mijne pa staat er zelfs te pronken met zijn bekers en trofeeën en ook in die tijd waren er heel wat coureurs uit de streek die rond de kerktoren reden.
Ook de legerdienst werd vereeuwigd en meestal dienden de voertuigen als achtergrond.
Een tank, een jeep, een moto ze passeerde allemaal de revue met of zonder kamergenoten van hun klas.
Wat ook opvalt, is het landschap dat door de jaren veranderd is.
Zo zie ik hier een foto waar mijne pa in het Grupellopark te Geraardsbergen staat met juist een kleine beplanting voor het Heilig hart.
Voor de rest was er geen boom te bespeuren en was er juist een klein pad tussen het gazon.
Ook rond ons huis was alles anders!
Er stond een haag rond de tuin en vooraan stonden een paar varens.
Het gazon was dan weer een groentetuin en tussen het huis en de schuur stond een veranda met plastiek dak waar het telkens een hels lawaai was als het regende.
Och…kijk hier, een foto van één of ander nieuwjaarsfeest bij mijn tante Maria in Gemeldorp.
Twintig koppen kan ik er tellen in de kleine plaats.
Tantes,nonkels, neven, nichten ze waren allemaal van de partij Kerst bij de ene tante en Nieuwjaar bij de andere.
Ja het was in die tijd een ganse organisatie om daar voor zoveel man te koken maar alles liep steeds gesmeerd.
Af en toe zit er een foto tussen van één of ander gebouw en dat is dan weer van een uitstap om zo een herinnering mee naar huis te brengen.
Er zitten ook een paar actiefoto’s tussen, zo zie je mij gas geven op mijnen driewieler en loop ik ook achter de ganzen.
Vaak kijken we vluchtig naar een foto die we een week of een maand geleden getrokken hebben, maar als er zo tientallen jaren tussen liggen zijn het niet zomaar herinneringen.
Vaak is het een beetje geschiedenis.
Als ik naar de personen op de foto’s kijk moet ik er al veel missen.
Velen zijn gestorven en in feite is hun beeld op de foto een manier om ze even terug te brengen.
Sommige foto’s zijn meer dan 45j oud en ze schetsen een mooi beeld van de zwart-wit periode.
Een periode waar de luxe er anders uitzag dan deze van vandaag.
Fier stonden de mannen met zondagspak en hoed te poseren terwijl de vrouwen met plissérok of bloemmotief werden afgebeeld.
Je zag de vorm en het motief maar de kleur moest je er op de foto zelf bij denken.
Maar ook de werkmens kwam in beeld!
Een kasseilegger lachte vriendelijk naar de lens, terwijl de huismoeder met krulijzers in het haar een beetje beschaamt wegkeek.
De kleine snotter had dan weer die verplichte lach op de lippen en een verliefd koppeltje stelde hand in hand hun liefde ten toon.
Och…het zal wel niet bij mij alleen zijn dat het verleden uit de lucht valt.
Iedereen zal hier of daar wel een foto uit het verleden liggen hebben.
Ik kan iedereen aanraden er eens aandachtig naar te kijken en heden met verleden te vergelijken.
Elk detail heeft zijn waarde en is door de jaren van eenvoud naar luxe gegroeid.
Het kan onnozel klinken, maar vergelijk de kleding of de meubels.
Hoe was het behang vroeger en wat plakt er nu tegen de muur?
Om nog maar te zwijgen van de haarmode van vroeger.
Ja de tijden zijn veranderd!
Vandaag krijgen we alles in kleur te zien en misschien is dat wel omdat ons leven vandaag kleurrijker is dan vroeger.
Misschien was de naoorlogse periode wel echt een zwart-wit periode.
En toch hou ik ervan om af en toe terug te keren in het verleden.
De tijd van toen….
En telkens hoor ik zeggen dat het een schone tijd was.
De vraag kan alleen beantwoordt worden door de mens van vroeger, ja ik zal er eens een “klapke” moeten mee doen.


Groetjes chauffeurke