Lierde onder de pen

Ja, de titel is verschietachtig, zeker als ik hem zelf lees, maar ik ben er vergeten aan toe te voegen dat het maar voor een week is hoor.
Valentijn is nog maar achter de rug, dat ik hier op mijnen almanak het krokusverlof zie staan.
Omdat er daar bij ons op het werk veel geleerden zitten die gestudeerd hebben, willen ze niet direct afstand doen van de schoolgebruiken, en zo komt het dat we in het Parlement af en toe een paar verlof of rustdagen hebben als het in ’t school ook vakantie is.
In feite komt mij dat goed uit, want het is een periode waar ik er met mijne kleine snotter eens kan op uittrekken.
Als ik vroeger thuis was tijdens één of andere schoolvakantie, dan ging ik meestal gaan sporten, maar dat is de laatste jaren verdwenen.
In mijn vrije tijd is het sporten vervangen door schrijven, en mijne kleine snotter van 14j en 1m75 groot leeft zich dan uit op de play-station.
Ja, het modernisme leeft in en rond ons, en met de computer zetten we bijna gene voet meer buiten hé.
We gaan op reis in de virtuele wereld, en met onze typende vingers reizen we van Amerika naar Australië, zonder een stap buiten te zetten.
En toch zijn er nog mensen die reizen, en als ge ze dan tegenkomt op ’t straat, zijn dat meestal moeilijke gesprekken.
Ja, een mens wil niet onderdoen voor een ander tegenwoordig, en als de één de grenzen van Lierde heeft overschreden, dan moet de ander zeker een paar kilometers verder reizen.
Och…ik probeer altijd mijn Lierde te vergelijken, maar toch zou ik het ook eens met mijn eigen ogen willen zien.
Ja, die mannen gaan wel op reis, en ze sturen u dan de mooiste postkaart, en als ze dan thuiskomen, moeten ze u daar een halve dag de uitleg komen over geven.
Het is ook grote mode om dan een geschenk mee te brengen, en dat kan gaan van een stuk kaas dat ze ginder als streekgerecht gevonden hebben, en waar uw kot vijf dagen naar stinkt als ge hem niet direct opeet, of een pop met de typische klederdracht van het Nudistenkamp waar ze geweest zijn.
Allé, ge kunt het zo zot niet opnoemen, of ze hebben het mee.
Uit beleefdheid moet ge dat dan gedurende jaren op uw kast staan hebben, want telkens ze op bezoek komen, verlangen ze een beetje naar die herinneringen hé.
In feite komen die reizigers terug, en maken ze uwe kop zot hé.
-Chauffeurke, wij zijn naar de “states naaits” geweest, en ge moet eens zien hoe schoon dat vrijheidsbeeld daar staat.
-Euh…jamaar moet ge daarvoor zover rijden, hier in “Sesjans” staat toch ook een schoon beeld.
-Maar dat is niet hetzelfde manneken, ge moet het gezien hebben wilt ge er kunnen over klappen.
Ja, en blijkbaar ben ik de enigste die niet veel uit zijn kot komt, want vijf minuten later staat er daar dan weer ene die naar een ander land geweest is.
-Chauffeurke, wij zijn juist terug van Marokko, en wij hebben daar goed gegeten man.
-Euh…als ge naar Molenbeek gaat, kunt ge toch ook Marokkaans eten, en dan moet ge zo ver niet vliegen.
-Maar nee chauffeurke, dat is niet hetzelfde, want ginder staan er buikdanseressen aan uw tafel, en na het eten brengen ze u met een kameel terug naar uw hotel.
Ja, het maakt een mens wel curieus, hoewel ik niet weet of ik echt veel zou eten met zo’n danseres aan mijn tafel die daar de lambada staat te zwieren met haren buik.
Om nog maar te zwijgen dat ik na mijn eten met een kameel naar het hotel zou moeten, en dat ik echt niet zou weten wat ik met dat beest moet aanvangen op mijn kamer.
Toen verleden week, de eerste en waarschijnlijk de laatste sneeuw van onze korte winter viel, kwam er daar weer een wereldreiziger zijn verhaal doen over zijn verlof.
Hij had het over bergen en sneeuw en ski’s en sleeën.
Ja, blijkbaar was de “Wassegem” niets vergeleken met de “Mont-Blanc”, en stonden ginder de sneeuwmannen veel schoner dan bij ons.
Potverdekke, ik was het beu van al dienen kritiek op mijn Lierde te horen, en ik wou het nu eindelijk eens met mijn eigen ogen vergelijken.
Daarmee ben ik direct een sneeuwvakantie gaan reserveren, en neem ik mijn lief en mijne kleine snotter mee als getuigen.
Ja, ik wil het met mijn eigen ogen zien of het niet allemaal overdreven is.
Dat er bergen zijn die hoger zijn dan de “Wassegem”, daar kan ik nog inkomen, maar hoger dan den “Oudenberg” dat zal al een “wreed bergske” moeten zijn!
Toen ik ben gaan reserveren, had ik de nadruk gelegd, dat ik niet teveel afstand wou doen van mijn klein dorp en zijn streekgewoonten, en die reisverkoopster had daar direct iets gevonden voor ons.
Een klein dorp in Frankrijk met de naam “Meribel”, waar de mensen naar het schijnt nog in houten chalets leven.
Amai, dat moet nog ouder zijn dan bij ons, want veel houten schuren staan er hier in Lierde niet meer recht.
Naar het schijnt zijn er daar zelfs bergen waar ge niet kunt over kijken, en moet ge met “télé-fee-Rik” naar boven.
Wie dienen Rik is zal ik ginder wel zien, want ik ken dienen mens niet.
Ik moet zeggen dat het een ganse expeditie is.
Ski’s, skibotten, slee, skioverall, sneeuwkettingen….het zijn maar een paar zaken die op de lijst stonden om mee te nemen.
Och…hier in Deftinge zijn we gewoon van onze plan te trekken, en ik heb al bijna alles in huis voor weinig geld.
Ik heb onder mijn oude legerbotten twee deurplinten genageld, en vooraan een punt aan gezaagd zoals op de foto van de catalogus.
De skioverall kan ik van mijne pa lenen, hij heeft zo een blauwe overall om zijn werk mee te doen, en in feite is een skioveral hetzelfde maar dan in een ander kleurtje.
Ik heb hem in dezelfde kleuren van mijn ski’s geverfd.
In ’t wit en in ’t groen, de kleuren van Deftinge hé.
De sneeuwkettingen heb ik gemaakt door de kettingen van mijn lusters te nemen hier in huis.
Ja, ze hangen nu wel dicht tegen het plafond, maar ’t is maar voor een week hé.
Die madam van het reisagentschap vertelde mij ook dat het een chalet was met alle luxe, en dat er een “frigo” aanwezig is, hoewel hij volledig leeg is.
Ik zal dus zelf mijn eten wel meenemen, en wie weet laat ik ze ginder eens proeven van een stuk mattentaart of een paar trippen.
Ik zal ook een paar “boerkes” meenemen, want naar ’t schijnt hebben ze ginder alleen Frans brood.
Ja, dat is naar het schijnt een brood die maar uit twee sneden bestaat als ge het in de lengte opensnijd, maar waar ge met moeite de achterkant kunt zien als ge in de voorkant bijt.
Niks beter dan onze eigen gerechten zeg ik altijd, hoewel ik ginder wel eens zal proeven om te vergelijken.
Wat mij telkens opviel als ik zo met andere vakantiegangers sprak, is dat ze telkens vertelden dat het een prachtige vakantie was, maar dat ze nog het beste in hun eigen bed sliepen.
Ik denk dat dit het grootste probleem zal zijn, om mijn bedde en dat van mijne kleine snotter op het dak van de auto te binden.
Och…we zien wel wat het wordt, ik ben er klaar voor, en ben vooral curieus te zien wat er nu mooier dan Lierde en omstreken kan zijn.
Ik zit nu al met zoveel vragen.
-Zouden er ginder ook boerderijen staan?
-Liggen er ginder ook kouters en velden waar het koren en de maïs staat te wuiven?
-Zouden er ginder ook kapelletjes staan langs de weg?
-Hebben ze ginder ook van die dorpse cafés waar de mens zich thuis voelt?
Ja, ik zal het maar weten als ik ter plaatse ben.
Maar potverdekke, nu ik er aan denk, ik moet dringend naar de bank en naar de gemeente voor ik vertrek.
Ja, ik moet nog achter Franse euro’s gaan, en op de gemeente eens gaan vragen waar die wegwijzers naar Frankrijk staan, want anders zie ik mij daar ’t eerste uur niet aan te komen.
Ik beloof in elk geval dat ik bij mijn terugkeer verslag kom uitbrengen, en dat ik de vergelijkingen op papier zal zetten.
Allé, met de hoop dat ik ginder mijn armen niet breek, want met een plaaster aan uw been is dat moeilijk schrijven hé.


Groetjes chauffeurke