Lierde onder de pen

Allerheiligen ligt terug achter ons, en ook ik heb de dood herdacht.
Nee, niet met grote of kleine potten, maar met 460 witte rozen, bij evenveel graven.
Ondertussen gaat het leven verder, en moeten we er met volle teugen van genieten.
Ja, ’t is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want een mens moet tijd hebben om te genieten hé.
In feite werk ik altijd volgens een voorbeeld, en verleden week kon ik geen schoner voorbeeld krijgen.
In de oude hoeve in Deftinge, kwamen de senioren samen!
Ze vierden er niet alleen een gouden bruiloft, maar er was muziek en zang en allé teveel om op te noemen.
Naar het schijnt waren die mannen en vrouwen een gans stuk ouder als ik, maar bij sommigen kon ge dat daar niet aan zien hoor.
Ik had mij altijd laten wijsmaken, dat een senior in de herfst van zijn leven zat, en toen ik de zaal binnenstapte, was het daar precies zomer.
De mensen hadden een lach op het gezicht, en ze hadden plezier.
Ik kreeg daar plots een beeld van vroeger, want alle senioren droegen hun herinneringen mee, zoals ik ook de mijne droeg.
In feite waren het de mensen in de zaal, die mijn jeugd gemaakt hadden.
Die oudere generatie, waar we als kleine snotter naar opkeken met respect.
Er was een kloof van 40j, dat ik de mensen in de zaal niet meer had gezien.
Nu stond ik terug oog in oog, met de mensen uit mijn jeugd.
De mensen die de verhalen en legendes in ons dorp hebben gemaakt.
Sommigen herkende ik van zien, anderen verscholen zich dan weer achter de jaren.
Als ik in de straten van mijn dorp loop, kom ik soms gekende gezichten tegen, maar kan ze soms moeilijk thuisbrengen.
Ja, sommige senioren, hebben een beter geheugen dan mezelf.
Toen ik aandachtig naar de mensen in de zaal keek, straalden hun ogen de herinneringen van vroeger.
Tussen de koffie en de taart, kwamen de herinneringen naar boven.
Elk met zijn eigen verhaal, van hoe het vroeger was, en hoe het nu geworden is.
Over wat ze uitspookten, en over het werk van vroeger.
Anderen, zaten dan weer te kaarten, en ook dat was meegenomen uit vroegere jaren, want ik zie nog mijne bompa en mijne pa aan een tafel de kaarten leggen, met nonkels en tantes.
Ja, voor mij zat een zaal vol herinneringen, die door de senior in ere gehouden werd.
Natuurlijk moeten we ons steeds de vraag stellen, wat het morgen zal zijn, en hoe de toekomst er zal uitzien.
Awel, om ons een handje te helpen, hadden ze hier in de streek toch wel een paranormale beurs georganiseerd zekerst.
Euh…een paranormale beurs, is geen beurs voor paracommando’s hé, maar wel een plaats waar ze uw toekomst kunnen voorspellen.
Ja, die mannen zitten daar ook in een zaal, met een spel kaarten of een kristallen bol.
Ik ben altijd wreed curieus geweest, naar wat de toekomst zou brengen, en daarmee was ik daar eens binnengestapt.
Amai mijne frak, dat is nog eens t’één en t’ ander zenne.
Tussen de wierookstokjes, baande ik mij een weg tussen de kaartleggers en de bollenkijkers.
Uit nieuwsgierigheid was ik daar ook eens aan een tafel gaan zitten, maar ik moet zeggen dat het kaarleggen niets voor mij is!
Ik wou daar bij elke vraag mijnen troef uitkomen, maar naar het schijnt telt dat daar niet mee!
Ik heb daar dan maar rap mijn schup afgekuist, en naar een andere tafel gestapt.
Awel, toen die madam daar diep in mijn ogen keek, en daarna naar hare kristallen bol, kreeg ik rillingen op mijne rug.
Amai, ’t was precies of ze keek via hare bol door mijn lijf!
-Euh…kunt ge iets zien madam?
-Ja….ik zie, een man!
-Euh…ja dat is al juist.
-Ik zie dat je in een klein dorp leeft, met heel veel herinneringen.
Een dorp, waar elke mens een verhaal is.
Je bent er lang weggeweest, maar je voelt je er al terug helemaal thuis.
-Euh…allé gij, staat dat allemaal in dienen bol?
-Ja meneer!
-Euh…kunt ge daar ook in zien of ik gelukkig ga worden, en of ik rijk ga worden, en of ik…..
-Je bent al rijk chauffeurke!
-Rijk…amai mijne frak, ik heb gisteren nog moeten krabben om den beenhouwer en den bakker te betalen.
-De herinneringen zijn je grootste rijkdom, en maken tevens je geluk, het geld is maar bijzaak!
Of dat allemaal klopte weet ik niet, want toen ik moest betalen, wou ik ook met herinneringen betalen, maar daar ging madam toch niet akkoord mee hoor.
Och…ik peis dat wij ook een paar waarzeggers in de familie hadden.
Als mijne pa vroeger vertelde dat het mijnen beste dag niet zou zijn, was hij er ook nooit ver naast.
En als mijn oma vertelde dat ik zeer aan mijn oor zou krijgen, als ik nog eens met mijn vuile schoenen in de salon zou stappen, was ze er ook telkens op.
Ondertussen heb ik op de paranormale beurs ook zo een kristallen bol gekocht!
Awel, ge kunt niet geloven wat ge daar allemaal in ziet.
Telkens ik ernaar kijk, zie ik het verleden blinken.
De herinneringen weerkaatsen op de kristallen rand, en mooier dan ooit zie ik ze voor mij verschijnen.
De kristallen bol, is een beetje als het oog van onze senioren!
Ze vertellen het verleden, nog zuiverder dan het schoonste kristal.
Ja, we moeten onze senioren in ere houden, want zonder hun zouden onze verhalen vlug verdwenen zijn.
Ik wil dan ook via deze weg, iedereen danken, die zich telkens opnieuw inzet voor de senioren van vandaag, en de herinneringen van morgen

Groetjes chauffeurke