Lierde onder de pen

Verleden week was het boekenweek, en wat doet een mens dan?
Juist, hij gaat even naar de bibliotheek.Maar verleden zaterdag, was het wel een heel speciaal moment.
Toen ik de deur van de bibliotheek opende, was het precies of ik de kaft van een boek opensloeg.
Mijn ogen gingen op reis door de schrijfsels van andere schrijvers.
Ik stapte van titel naar titel, terwijl een natgelikte vinger af en toe een bladzijde omsloeg.
Precies of ik stapte door het leven.
Een leven van anderen, die met pen en inkt hun ervaringen op papier hadden gezet.
Van avontuur tot rust, en van romantiek tot drama.
Van Geschiedenis tot Aardrijkskunde en van fictie tot realiteit.
Lierde moet zeker niet onderdoen, want hoewel ik het steeds over onze boerendorpen heb, hebben we toch een pracht van een bibliotheek.
Meer dan 16.000 boeken staan er netjes in rekken te wachten op lezersogen.
Carine en Veerle, beheren hier zowel de schrijver van nu als deze uit het verleden.
Maar verleden week hadden ze het zeer druk met de boekenweek.
De stilte van de bibliotheek werd even ingeruild voor diverse activiteiten.
Het was plots een sociaal gebeuren geworden, waar tussen muren van boeken plots de mens weer een stem had gekregen.
Ja, en over stemmen gepraat, ook de burgemeester en een paar schepenen kwamen er plaats nemen tussen de lezende Lierdenaar.
De Lierdenaar is fier op zijn gemeente (dorpen) en dat bewees Raf van Mello, met een tentoonstelling van oude postkaarten.
In de schaduw van de geschiedenisboeken, hingen de postkaarten van ons verleden.
De sepiakleuren deden ons terugdenken aan de bruine tijden van koolmijnen en armoede, maar ook aan de rijkdom dat de mens in het gewone leven onder de kerktoren vond.
Een bibliotheek en een archief, zijn de beste manieren om even via foto en letters terug te keren in de tijd.
De mens gaat dan zelf wel praten en zijn herinneringen vergelijken met anderen.
Ik moet zeggen dat ze in elk geval hun best hadden gedaan, om het de bezoeker zo aangenaam mogelijk te maken, en het kon niet anders dan er u thuis te voelen na enige tijd.
Tussen de kinderboeken, konden de jongste zich laten schminken, en gezichtjes kregen al vlug een verhaaltje op de kaken getekend.
Maar zelfs na aandringen bleek chauffeurke er te oud voor te zijn, en zou de waterverf moeilijk zijn weg vinden tussen zijne stoppelbaard.
Ik wandelde dan maar naar de middengang, en daar bladerden vlugge vingers om hun gading te vinden bij de boekenverkoop.
Boeken die niet meer uitgeleend worden, maar voor goed van eigenaar kunnen wisselen.
Het was daar, dat ik op zoek ging naar mijn vrienden.
Gezelle, Claes,Walschap, conscience, streuvels, Timmermans en nog zoveel andere Vlaamse schrijvers.
Mensen die vaak in Poëzie of verhalen het leven in hun dorpen beschreven.
En hoewel ze dood zijn, zit er toch nog zoveel leven in hun schrijfsels.
Een klein boekje over Ernest Claes en een ander van Stijn Streuvels, zouden chauffeurke naar huis vergezellen, en daar plaatsnemen tussen hun schrijfgenoten.
Het is eigenaardig, maar de bibliotheek is een speciale plaats.
Zo ontmoet ik er bijna elke keer mijn buren, die ik anders zo weinig zie.
De kindjes gaan op zoek naar mooi gekleurde kaften, waar mama en papa dan een verhaaltje uit lezen.
Hoewel ik denk dat papa niet veel tijd zal hebben, want hij sleurde een grote zak naar buiten gevuld met boeken, en denk dus dat hij eerst een rek zal mogen timmeren om het leesvoer te plaatsen.
Telkens ik op een plaats ben waar er mensen samen zijn, meng ik mij onder het publiek.
Ja, in de gesprekken van anderen, zitten soms de mooiste verhalen verscholen hé, en om dit alles wat kleur te geven, had de wereldwinkel en ook onze eigen streek een bijdrage geleverd.
Van koffie tot soep, en van wereldwijn tot streekbier.
Om toch een beetje op de hoogte te blijven, moet een mens dan ook eens proeven hé.
Jawadde zeg, dienen witte wijn toverde de wijnranken uit verre landen voor mijn ogen, en ik zag zo de arbeiders druiven trekken.
Maar dat bier uit onze streek, dat was een ander paar mouwen.
De naam “Knots” had ik nog nooit gehoord, en ’t strafste van al, was dat er op de fles stond “Deftings voetbalbier”
Ja, nu ben ik niet meer verwonderd dat die chinezen hier op onze voetbalresultaten komen gokken hoor.
Ja, deze week was het niet alleen lezen in de B.I.B, elke keer gebeurd er tussen de letteren wel iets speciaals.
En ook verleden week overkomt er mij daar toch wel iets eigenaardigs!
Plots loopt er mij daar een jonge dame tegen het lijf:

-Bent u chauffeurke?
-Euh…ja jufrouw.
-Ha, dan zijn wij familie van elkaar.
-Euh…allé gij, noemt gij dan chauffeuske?
-Nee nee ik ben een nicht van u, en onlangs was er nog een familiefeest, maar den enigste die ontbrak waarde gij!

Amai mijne frak, komt dat tegen.
Ja, na jaren verbleven te hebben in het Brusselse, is de familie mij ontgroeid, en sta ik vaak als leek voor onbekende gezichten waar toch hetzelfde bloed stroomt.
Ja, ook onze stamboom is gegroeid en gesnoeid door de jaren.
En hoewel hij dezelfde vruchten draagt, hangen sommige takken soms ver uit elkaar.
In feite is de bibliotheek de uitgelezen plaats om iemand te ontmoeten, gewoon omdat elke ontmoeting een beetje een verhaal is.
Soms stel ik mij de vraag wat een mens in feite aantrekt bij het lezen.
Sommigen gaan opzoek naar fictie en anderen dan weer naar realiteit.
Ondertussen pennen of typen de schrijvers er maar op los, met de onzekerheid of hun teksten wel iets bijdragen.
Natuurlijk dragen ze iets bij!
Elke mens is verschillend, en zo is ook elke schrijver verschillend.
Onze ogen reizen door geschiedenis of gaan op avontuur via de pen van de schrijver.
Eigenaardig, hoe een spannend boek toch ontspanning kan brengen.
Prachtig, hoe sommigen emotie van inktdruppel naar traan kunnen toveren.
Sommige mensen praten met hun mond, en anderen met een pen.
En zo gaat de lezer niet alleen opzoek naar een boek, maar ook een beetje naar de mens achter het woord.
Het is aan de schrijver, een beeld te brengen waar de lezer zich kan inleven.
Soms ernstig, en dan weer met een vleugje humor.
Ja, onze bibliotheek is veel meer dan reizen door de wereld van de schrijvers.
Het is een plaats, waar men door het leven bladert!
Soms zit ook ik te denken dat ik ooit wel eens doorbladert zou willen worden.
Liggend op één of andere schoot, of gewoon in handen gehouden onder een warme leeslamp.
Hopend dat mijn schrijfsels een lach toveren en dat de lezer zich herkent in het verhaal.
Ja, een boek is ook dromen!
Daarom droom ik vaak in onze bibliotheek door de verhalen van anderen, over mijn leven van gisteren en morgen.

Ik wil via deze weg iedereen bedanken die zich inzet voor onze bibliotheek, en de lezer het verwachte leesgenot geeft.


Groetjes chauffeurke