Lierde onder de pen

Nu de gemeente waakt over vier dorpen, hebben we ook vier kerken hé.
Elk dorp had zijn kerk, en dat is voor Lierde niet anders.
En in de schaduw van elke kerktoren, hoort men andere verhalen.
Ja, waar is den tijd dat we nog verplicht waren om naar de kerk te gaan.
Ik heb ooit nog in een processie gelopen, waar ze mij verkleed hadden als engel met een paar vleugels op mijne rug.
Ja, een geluk dat er niet teveel wind was, of ik hing daar te fladderen in één of andere boom.
Thuis zijn we zeer katholiek opgevoed, en zoals alle brave kinderen, kreeg ik van “Marraine” of bompa een kruisje voor het slapengaan.
Natuurlijk speelde ik liever buiten, en was stilzitten in de kerk een straf.
Ppfff mijn ogen pikten van de wierrook, en zolang stilzitten zonder mijne mond open te doen was niet voor alle dagen weggelegd hoor.
’t Was ook nog den tijd, waar we met een zending bij de pastoor gingen, en dan werden we eens extra gezegend.
Ja, den oude pastoor van Deftinge wist ons telkens zitten zenne!
Hij zwierde zodanig met zijne wijwaterborstel, dat mijn juist gedroogd haar weer nat was, en dat ik telkens met een valling naar huis kon.
Het was nog den tijd dat de vrouwen links zaten, en de mannen rechts.
En ik wou altijd bij de mannen zitten, maar ze sleurden mij vaak naar de kant van de vrouwen.
Och…meestal was het voldoende om tussen de stilte eens mijn keel open te zetten, dat ik toch naast mijnen bompa mocht gaan zitten.
Maar bompa wist veel meer dan ik, en telkens sprak hij:
-“Zie maar dat ge stilletjes zijt, want Jezus ziet u”!
Ik keek dan naar de man op het kruis, en ’t was potverdekke precies of hij mij aankeek.
De jaren gingen voorbij, en op een dag was bompa dood!
En ik…ik mocht gans vooraan zitten in de kerk.
Snikkend, omdat bompa zoveel goeds had verteld over Jezus, en dat hij hem niet had kunnen helpen.
Maar als kleine snotter, kent ge maar uw eigen waarde, en stelt ge u geen vragen bij het woord geloof.
Ondertussen, heb ik al vaak vooraan gezeten in de kerk, meestal voor een uitvaart van familieleden, en telkens zit ik meer en meer te denken.
Eigenaardig, hoe de kerk mij aan het denken kan zetten, daar waar een ander tevergeefs pogingen deed.
Onze maatschappij is sterk veranderd, en de kerkgangers zijn door de jaren afgenomen.
Ik moet zeggen, dat ik altijd iets met kerken en kapellen gehad heb.
Waar ik ook ben, duw ik regelmatig eens de deur van een kerk open.
Ik zet mij dan eventjes op een stoel, en geniet even van de rust en de stilte.
En telkens denk ik dan aan Bompa, moeder, Rogéke en zoveel anderen die er niet meer zijn, maar die hun laatste wens was, om afscheid te nemen voor het altaar met familie en vrienden.
Zoals elke mens, is ook elke kerk verschillend, en ’t is precies of ze hebben voor elke mens een huis van God willen bouwen.
Met aan de muur een kruisweg, die vaak ook het leven van de gewone mens uitbeeldt, waar sommigen hun kruis moeten dragen.
In mijn eigen Lierde, zijn de kerkdeuren vaak gesloten, misschien wel een gevolg van onze maatschappij.
En de uren dat ze dan geopend zijn, past het misschien niet voor iedereen.
Hoewel, het paste vroeger wel.
De laatste weken, reed ik door verschillende steden en dorpen, en telkens stapte ik een paar kerken binnen.
Van Zandbergen tot Scherpenheuvel, en van Brugge tot Geraardsbergen.
De kerk van het oude hospitaal, en de pracht van de abdij van Averbode.
Allen zo verschillend, maar ze deden mij terugkeren in de tijd.
Sommigen laten hun verf afklateren en zijn aan restoratie toe, maar anderen staan er nog in oorspronkelijke pracht.
Jammer, dat ze zo leeg zijn.
De leegte van de stoelen, is soms killer dan de wit en zwarte marmeren ornamenten.
Misschien is de mens vrijer geworden, en geloofd hij zonder zich te verplaatsen.
Of misschien zoekt hij het huis Gods op in alle eenzaamheid, ver weg van de stress en het drukke leven van vandaag.
Gewoon bezinnen in alle rust en stilte.
Ja, de tijden veranderen, met en door de mens.
Vandaag kijk ik nog vaak naar het kruis, zoals bompa mij het heeft geleerd.
En terug zie ik de man op het kruis die mij aankijkt.
Soms zit ik daar beschaamd, omdat ik er vroeger geen aandacht voor had, en er mij weinig vragen bij stelde.
En soms zit ik zonder het goed te beseffen, vergiffenis te vragen voor alle woede die in mij omging.
Woede bij het sterven van mijnen bompa, omdat ze hem daarboven veel te vroeg hadden teruggeroepen.
Woede toen mijn moeder aan die vreselijke ziekte is gestorven, terwijl we er zo voor gebeden hadden.
Woede, voor het verlies van mijne vriend Rogéke, omdat wat we opgebouwd hadden op korte tijd, zovlug werd vernield.
Maar het lijkt wel, of er achter dat kruis iemand naar mij kijkt!
Iemand die mij doet nadenken!
In elke kerk is het hetzelfde, en ik moet zeggen dat ik er tot rust kom.
Vaak met de tranen in de ogen, als ik aan mijn geliefden denk.
Ja, het is een plaats waar ik niet alleen onzichtbaar praat, maar waar ik gewoon mezelf kan zijn zonder teveel ogen op mij gericht.
In feite zou ik er prachtige verhalen kunnen schrijven, als de muren de geschiedenis laten praten.
Ja, de kerk heeft iets speciaal.
Ik deed er mijnen eerste vlinderslag boven het doopvont, om naar mijn eerste communie te vliegen.
En een paar jaar na mijn plechtige communie, stond ik er met mijn lief voor het altaar om te trouwen.
Ja, geluk en leed liggen dicht bij elkaar, daarom zit in het woord trouw ook rouw verscholen.
Och…laten we eerlijk zijn, hoeveel keren hebben we God niet vervloekt?
Telkens als men aan hetzelfde adres om hulp riep!
Af en toe vertel ik eens aan de één of de andere, dat ik een kerk ben binnengestapt, en dan krijg ik meestal als antwoordt:
-Ja chauffeurke, dat is een schone kerk hé.
Dat is het bewijs, dat zij er ook geweest zijn.
Misschien ook om de rust op te zoeken, of om zich even te bezinnen.
De vier kerken van Lierde stralen ook nog het verleden uit.
Vaak kom ik er langs, maar voor gesloten poorten zet ik mijn weg verder naar het kerkhof, waar ik met mijn helden praat.

Praten over vroeger, bezinnen over vandaag.



Groetjes chauffeurke