Lierde onder de pen

Wat doet een mens zoal tijdens zijne congé, als hij niet aan het schrijven is?
Wel, ik ga vaak eens op bezoek bij andere schrijvers, of ik doe eens een uitstap, om ons schoon dorp te vergelijken met een ander.
De schrijvers die ik ga bezoeken, zijn meestal niet aanwezig, en omdat ze vaak al dood en begraven zijn, slenter ik door hun geboortehuis of woonst, die meestal een museum geworden zijn.
Ja, het is na hun dood, dat ge van die mensen echt iets te weten komt hé.
Zo stapte ik onlangs bij Gezelle binnen, en een gids die Gezelle van A tot Z aan bod liet komen, gidste mij door zijn leven.
Zeer interessant, om door de literatuur van het verleden te stappen.
Veertien dagen geleden, kwam het ter sprake, en ze hadden mij gezegd:
-Maar chauffeurke, gij zijt toch geen gedichtenschrijver.
-Euh....nee, ik schrijf....ja, wat schrijf ik in feite?
-Awel, gij schrijft toch de verhalen van het dagelijkse leven.
-Ha ja...?
-Chauffeurke, gij moet zeker eens bij Ernest Claes op bezoek gaan!
Daarmee, was ik tot bij "Nest" Gereden in Zichem.
Op de baan van Scherpenheuvel naar Averbode, lag het kleine boerderijtje waar Ernest Claes geboren was.
In feite kon ik direct aan mijn vergelijk beginnen.
Veel verschil met onze boerderijtjes zat er niet op.
Landelijk gelegen, en binnen was het nog zoals in de jaren stilletjes.
De houten wieg van zovele mooie verhalen stond er nu verweesd bij.
In één van de plaatsen stond een bakoven gemetst, en er was ook een plaats voor het chick volk te ontvangen, zoals de pastoor en de notaris.
Hoe meer ik tussen de meubels van Ernest Claes liep, hoe meer ik er mij ging 't huis voelen.
Hier was er geen gids te bespeuren, en men moest zelf op ontdekking door zijn leven.
Maar hoe kan men beter een beeld krijgen, dan met veel fantasie even weg te dromen in de tijd van toen.
Hoewel het waarschijnlijk niet toegelaten was, nam ik toch maar even plaats in de zetel, waar de meester ooit met de pijp in de mond tot rust kwam.
En ook mij overviel die rust.
Hij droomde dan even weg, en zag De heren van Zichem, of de Witte, zoveel avonturen beleven.
En ik...,ik sloot even de ogen, en kwam terecht in een droom die mijn streek was.
De abdij van Averbode werd vervangen door de kartuizerkerk, maar voor de rest hadden we veel gemeen.
Ook hier liepen de boeren over het land, en had ik maar de dagelijkse dingen te beschrijven.
Daar waar de Witte van Zichem een duik nam in de Demer, daar sprong chauffeurke ooit in zijnen blote flikker in de Watermolenbeek.
Ja, waar is den tijd?
De tijd van zoveel verhalen.
Ik zag mij nog door het veld lopen met mijn botermelkkannetje, en 's avonds kwam de "crémekar" nog getrokken door een paard.
Ernest Claes, gaf voeding aan mijn herinneringen door het dagelijkse leven te beschrijven in zijn streek.
Verhalen die soms gelijk liepen, met de deugnieten uit onze streek.
Maar in feite hadden ook wij onze volksschrijver.
En ook daar ging ik vaak aan huis.
Charles Declerck, schreef ook de volkse verhalen neer, en ook zijn kleindochter(Marleen De smet) zit met inkt in de aderen.
En als ik zo de titels lees, dan had: “Loarkieze Charel” iets van Ernest Claes!
“Het geheim van de Meulemeersen en de twee rostekoppen” en “twee vrolijke koeiwachters in het Brakelse”.
Verhalen, waar menige lezer zijn verleden in herontdekt.
Ja, elke schrijver laat iets achter, en hoewel ze niet altijd een makkelijke jeugd hadden, schreven ze vaak met de glimlach.
Charles De Clercq, was niet alleen het zwarte goud meester in de koolmijn, hij had ook een gouden pen.
Ja, eigenaardig hoe mensen schrijven, en anderen dan weer willen lezen, om hun terug te vinden tussen de regels.
Gewoon door teksten reizen, om zich te herkennen in bepaalde situaties uit de tijd van toen of nu.
Soms stel ik mij de vraag, waarom mensen gaan schrijven?
Zetten ze woorden op papier, om iets van zich af te schrijven?
Schrijven ze om de lezer iets mee te geven?
Of schrijven ze om iets na te laten, en de tijd even laten stil te staan op papier?
Och...of het nu Gezelle,Claes,Streuvels of Conscience is,het doet altijd plezier de woorden uit vervlogen tijden te lezen.
Terug thuis, ging ik terug op wandel door mijn dorp.
Ja, de tijden zijn verandert.
Daar waar vroeger de mensen voor het huis op stoel of bank zaten, daar snorren nu de brommers voorbij.
De jeugd springt niet meer in beken, maar gaat op wandel in de virtuele wereld van de computer.
En plots betrap ik er mij op, dat ook deze tekst niet via pols en pen op papier komt te staan, maar dat ook ik het modernisme gebruik uit puur gemak.
Gelukkig heb ik nog de herinneringen van vroeger die ik kan typen en in ere houden.
Gewoon, omdat ik zoals Ernest Claes, hou van de mens en het dorp die me nauw aan het hart liggen.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online