Lierde onder de pen

’t Is niet omdat de helft van de gemeente ligt te bruinen op één of ander strand, dat er hier in onze vier dorpen niets meer gebeurt.
Veel van onze dorpbewoners, kunnen heel wat vertellen over wat er zoal te zien is bij hunne gebuur, maar soms lopen ze aan bepaalde zaken voorbij.
Daarom is het altijd eens interessant, als ge zo eens met een gids kunt rondtrekken in uw eigen dorp hé.
Awel, de cultuurraad had een wandeling georganiseerd, in het kader van de Vlaanderen-feestweek.
Een wandeling door het Landelijke Deftinge.
Dat vond ik nu eens een goed gedacht zie.
Ja, als ge zelf in Deftinge woont, en maar juist de bestaande gebouwen kent, zonder de betekenis te kennen van deze die verdwenen zijn of in ruïne staan, loopt ge wat geschiedenis voorbij.
Ik had gehoopt, dat ze daar een avondwandeling gingen van maken, omdat ik dat wreed romantisch vind.
Maar nee, ze hadden het vertrek ’s morgens om 8u gepland.
Awel merci, dat had ge moeten zien!
Sommigen stonden daar nog in hun ogen te wrijven, en ik moet zeggen dat ik ook nog niet gekamd was.
Maar ’t strafste was, dat er daar een paar tussen zaten die zelfs nog niet de tijd hadden gekregen om naar huis te gaan van de dag voordien.
Ik denk dat ze juist van “keermes ten dries” kwamen, want er zat nog wreed veel ambiance in hun slaperige ogen.
Stipt om 8u15, vertrokken we met het academische vertragingskwartiertje.
Rudy Mortier sprong daar op een takelwagen, en ik dacht eerst dat hij een panne had, maar ’t was om de wandeling aan te kondigen.
Aan de spraakwaterval te horen, wisten we zeker dat hij geen panne had, maar dat zijn batterijen goed opgeladen waren.
Persoonlijk sta ik telkens versteld, wat een bagage aan kennis die man heeft.
De geschiedenis rolt met woord en data over de tong, terwijl hij stevig doorstapt op een zondagmorgen.
Ja, in datums ben ik nooit echt goed geweest.
Ik kon met moeite mijne geboortedatum onthouden.
Maar ik wist dat het hetzelfde jaar was als Manneken-Pis, want den dienen is ook van 59.
Euh…, wel met 5 eeuwen verschil hé.
We liepen van Deftinge centrum, naar de grenzen van het dorp.
En onderweg, ontdekten we de schoonheid van ons dorp.
We lieten af en toe de grote wegen achter ons, en begaven ons via de los naar de kouter.
De natuur was op zijn schoonst, de velden lagen er schoon groen bij, en de vlinders fladderden over de blauwe distels.
De sliert wandelaars, liep uitgerekt door het Deftings natuurschoon.
Sommigen genietend, anderen bekomend van de dag voordien.
Maar iedereen was het erover eens, dat ons Lierde zoveel te bieden heeft, waar we vaak aan voorbijlopen.
Maar de grote sliert wandelaars, waren niet zomaar een groep zondagstappers, het was de Lierdenaar die niet alleen zijn dorp ontdekte, maar ook de mens in de wandelschoenen.
Ik moet zeggen, dat het ook één van de redenen is, waarom ik meestap.
Gewoon om de mensen van de gemeente te leren kennen.
Veel mensen komen wel eens aan mijn mouw trekken van:
-Ha, zijt gij de zoon van georges?
-Zijt gij dienen kleinen die in ’t huis van te “Roelses” woont?
Maar ik zeg altijd dat ik chauffeurke ben.
Ja, zo kennen ze mij in de gemeente, en zo zal ik hier ook mijn dagen slijten.
In feite had vroeger iedereen een bijnaam, en ook dat behoort tot het dorpse leven.
Allé, tijdens onze wandeling, stopten we aan de woonst van Willy hoed.
Ge gaat mij toch niet zeggen dat dienen mens zijnen achternaam hoed is hé?
Nee nee, dat is een bijnaam, en dat siert hem ook.
Zo stapten we van de ene ontdekking naar de andere.
Plots stonden we daar op het einde van een veldweg, en daar lag zoals in een sprookje een bron.
Toen iedereen weg was, keek ik even naar de donkere waterspiegel, en ze hadden mij altijd gezegd, dat ge daar een stuk van 5fr moest insmijten om u geluk te ontdekken.
Ja lap, ik wist niet of dat met de euro wel zou werken, en dus smeet ik er maar niet teveel in.
1 Euro cent smeet ik daar in die bron, en plots zag ik mijn weerspiegeling op de waterspiegel.
Amai, voor ene cent is dat ook gene vette zenne!
Ik stond daar te gapen gelijk een kieken, maar in feite paste een kieken wel in die dorpse omgeving.
Verder op de wandeling, ontdekte ik een paar kriekenbomen.
Je ziet ze nog zelden, en ik kon mij niet weerhouden om er een paar te plukken.
En eens in mijn mond, trok ik hetzelfde zure gezicht als vroeger.
Heerlijk, hoe een mens herinneringen kan naar boven halen.
Op zeker moment, komen we daar in het veld toch wel een jeneverkot tegen zekerst, met achter den toog een schoon madam.
Men kon even genieten van een rustpauze, en op ons nuchtere maag een witte wijn, jenever of fruitsap naar binnen kappen.
Awel, ge gaat mij niet geloven, maat het fruitsap was eerst op!
Ja, dat zou naar het schijnt in Geraardsbergen geen waar zijn geweest.
Nadat onze nuchtere maag niet meer nuchter was, konden we verder stappen naar de watermolenbeek.
De beek, waar ooit de watermolen draaide op ritme van het klotsende water, en waar de stekelbaarsjes tussen onze benen zwommen.
Na de klim van de Watermolenstraat, zagen we in de verte terug het klooster liggen achter de velden, en was de eindbestemming nabij.
Ik moet zeggen dat ik genoten heb van de wandeling, maar dat ik zeer slecht datums kan onthouden.
Maar wat ik wel zeer goed onthoud, is wat er zo door elkaar verteld wordt in een groep.
Wat ik zeker ga onthouden, is als een politieker zegt dat er aan bepaalde zaken iets moet gedaan worden om verbetering aan te brengen, en dat sommige kunstwerken die een dorp sieren zouden mogen beschermd worden.
Ons dorp heeft inderdaad veel te bieden, en hopelijk kunnen onze kinderen later ook nog eens wandelen tussen wat de geschiedenis ons te bieden heeft.
Wandelen tussen herinneringen.
Wandelen tussen wat ooit ons speelterrein was.
Wandelen in een zo schoon Deftinge!


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online