Lierde onder de pen

Toen de vorige pastoor is vertrokken, moest er natuurlijk een nieuwe pastoor zijn intrede doen in onze gemeente.
Ze hadden mij gezegd, “chauffeurke daar moet ge zeker eens naartoe gaan”.
Ik had er in feite een beetje schrik van, want de laatste keer dat ze mij opgeroepen hadden om een pastoor te verwelkomen, die hadden ze mij een paar vleugels op mijne rug gebonden om in een processie te lopen.
Ja, in dienen tijd waren dat nogal tradities zenne.
Als het dan slecht weer was en er schoot een vlaag wind onder uw vleugels, dan konden ze u daar uit nen boom of ne struik komen trekken.
Maar naar het schijnt is dat regelmatig eens slecht weer als er een nieuwe pastoor aankomt in onze gemeente.
Pastoor André was ook aangekomen in het oog van een storm, en op 4 december jongstleden was het niet veel beter.
Bij zo’n inhuldiging maakt de pastoor een rondrit door de gemeente, en dus was ik naar de vertrekplaats afgezakt.
Amai mijne frak, het wijwater viel daar met bakken uit de lucht!
De burgemeester en de schepenen waren verplicht om onder een paraplu te duiken om hunnen tricolore sjaal waterdicht te houden.
Het gemeentebestuur verwelkomde pastoor Maarten, en het is dan vaak met zo’n slecht weer dat een warme handdruk of glimlach wonderen kan doen.
Naar het schijnt zou onze nieuwe pastoor een Hollander zijn.
Awel ik heb dienen mens eens goed bekeken, en ge kunt dat daar niet aan zien.
Toen we daar allemaal aan het uitregenen waren, horen we daar plots hoefgetrappel.
Ge gaat mij niet geloven, maar voor pastoor Maarten was Sint-Maarten toch wel afgekomen zekerst.
Ja, wij kennen hem onder de naam van Sinterklaas, maar Sint-Maarten klinkt Hollandser hé.
We weten dat de Sint al vele waters doorzwommen heeft, maar hier was’t ook de moeite zenne.
Zijn zwarte pieten moesten het water van hun voorhoofd vegen, en hoe langer ze daar stonden, hoe blanker ze werden.
Na de begroeting zette een stoet van een tiental wagens zich in beweging om de vier kerken aan te doen.
Een delegatie stond er onder moeders paraplu te wachten om de sleutel te overhandigen van deze mooie kerken.Het viel mij op hoeveel schoonheid ons patrimonium bezit.
Pastoor Maarten deed niet alleen zijn intrede in de 4 kerkengemeenschap, maar stapte ook een deel geschiedenis binnen.
Wat mij ook opviel, waren de vele Belgische tricolore vlaggen die aan de huisgevels hingen.
Ja, ’t was geleden van de voetbalmatch België – Holland dat de Belgische driekleur nog voor een Hollander werd gehesen hé.
Het ging van “Martenslierde” naar “Dieftinge over “Sejans” tot “Melierde”
Aan elke kerk werden de sleutels overhandigd door een delegatie waarna er kennis werd gemaakt en even een gebed werd gezegd.
In “Melierde” zou de mis worden opgedragen, en dus reden we in colonne naar de kerk.
Jawadde zeg, toen we daar aankwamen was er geen parkeerplaats meer te bespeuren.
Azo een pak volk!
Ruud Van Nistelrooy of Johan Kruyf zouden hier zoveel volk niet gelokt hebben.
Toen ik daar met mijn kodakske de kerk binnen stapte zat ze overladen vol, geen plaats meer te bespeuren.
Awel merci, mij hadden ze wijsgemaakt dat de kerken aan het leeglopen waren, maar dat blijkt niet te kloppen zenne.
De kerkvoorzitter van Sint – Martinus (E.Van der Eecken) begon met het welkomstwoord, en dat was de start van het aanstellingsritueel.
Tijdens de mis vertelde onze nieuwe pastoor ook iets over zichzelf, en dat zijn de dingen die chauffeurke vaak bijblijven.
De pastoor leeft met het volk, en chauffeurke leeft door het volk, dus staan we niet zover van elkaar hé.
In onze gemeente is het volkse en het dorpse behouden, en zo zijn onze mensen ook gebleven.
We klappen over koetjes en kalfjes, over “de menschken en de gebuuren”.
We klappen over hoe het thuis is, en over wat we doen.
Awel, de pastoor deed juist hetzelfde tijdens de mis.
Hij wist ons te vertellen dat de pastorij terug schoon in orde stond en dat er een nieuw “behangpapierke” tegen de muur hing.
Hij vertelde dat zijn deur altijd zou open staan (als hij thuis is), voor een gesprek of een bezoek.
Awel meneer pastoor, chauffeurke gaat ge zeker eens over de vloer krijgen.
Niet omdat ik curieus ben naar dat behangpapier, maar eerder om de mens te ontdekken.
Maar hij vertelde ook dat hij wreed sportief is.
Fietsen, lopen en zwemmen!
Amai, ik peis dat de gelovigen van onze gemeente hun tenen gaan mogen uitkuisen en aan hunne fysiek gaan mogen werken,misschien zou het wel best zijn van in training naar de mis te gaan.
De meeste hebben dat ook direct gedaan, door na de mis naar de receptie te gaan in het klooster van Deftinge.
Er werd geklonken op onze nieuwe pastoor, maar er werd ook heel wat gepraat.
En dat is waar het mij in feite om te doen is.
Naar woorden luisteren, om ze verder onder de mensen te brengen.
Naar mensen luisteren en proberen te begrijpen.
Op de receptie liep de herder tussen zijn schapen, en ik zag dat het goed was.
Potverdikke, ik ben hier al precies gelijk een pastoor aan het praten!
Ja, dat zijn de restanten van mijn drie jaar misdienaarschap hé.
Toen ze daar met een glas wijn in mijn richting kwamen, riep ik plots “Och Heer laat deze kelk aan mij niet voorbijgaan”.
Ja, er zijn zo van die zaken die bijblijven hé.
Toen ik zag dat de pastoor zijn weg gevonden had tussen het volk, ging ik wat afstand nemen van de receptie.
Ik wandelde even buiten de grote zaal, en kwam er oog in oog te staan met de zusters van St-Vincensius .
Mijn moeder was hier nog naar ’t school geweest, en ook hier hing heel wat nostalgie en geschiedenis in de gangen.
De belevenissen van vandaag brengen chauffeurke vaak terug naar de tijd van toen.
Vandaag beleven met beelden van vroeger.
Maar “chauffeurke in het klooster” is een ander verhaal.
Ja, een klooster heeft zoveel deuren waar herinneringen achter verscholen zitten hé.
Maar eerst en vooral wil ik pastoor Maarten van harte welkom heten, en weet dat ook mijn deur altijd open staat.
Euh…….als ik thuis ben hé.


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online