Lierde onder de pen

Toen ik hier terug naar Lierde ben komen wonen, heb ik terug een stap naar het verleden gezet.
Dus ook een stap naar mijn kindertijd.
Ik had terug een beetje hoop gekregen, dat na 40j de Sint eindelijk mijne elektrieken trein zou brengen.
Ja, toen ik naar Brussel ben verhuisd, was mijne schoen met wortel in Deftinge blijven staan hé.
Deze week had ik terug een brief geschreven naar Sinterklaas, om te zeggen dat mijn lijst van over 40j nog geldig was en dat ik terug naar Deftinge komen wonen was.
Ik had mijn schouw laten kuisen, en was naar ’t stad achter een paar grotere schoenen geweest.
Ik had er zelfs de schoendoos naast gezet, want ge kon maar nooit weten dat het er allemaal niet zou in kunnen hé.
Ik had mijne pa nog eens het dak opgestuurd, om een anti sliplaag te laten leggen, want stel u voor dat de Sint daar met zijne piet naar beneden slibbert!
De vissen zouden nogal verschieten in de vijver.
En ik had hem ook de schouw nog eens laten stofzuigen.
Maar toen ik mijnen brief nog eens aan het nalezen was, kwamen mijn twee snotters daar toch wel over mijne schouder afkijken zekerst!
- Zeg pa, uw lijst voor Sinterklaas is maar ouderwets zenne.
- Hela, ge moet hier niet komen afkijken hé.
- Allé wie vraagt er nu in 2005 nog een houten blokkendoos.
- Euh…..ja maar mijn lijst is wel van 1965 hé.
- Maar dat bestaat allemaal niet meer pa.
- Ha nee , en wat zou ik dan wel moeten bestellen ?
- Vandaag bestellen ze een Mp3 speler of een dvd of een playstation.
Een computer met internetaansluiting of een televisie met plat scherm.
- Euh……zeg mannekens, het is wel een briefje voor Sinterklaas, en niet voor een elektricien hé.
Den avond voor de 6e december was ik altijd wreed nerveus.
Mijnen bompa kwam mij dan altijd een schoon verhaaltje vertellen over de Sint en zijn zwarte pieten.
Hij zei dat ik maar best direct kon slapen, want dat de Sint dat anders zou zien en dan zou hij zeker niks brengen.
Amai mijne frak, dat moest hij juist aan mij vertellen.
Ik was nog nerveuzer, en ik moest al echt mijn wenkbrauwen toe nijpen om te doen alsof.
Normaal gezien, kon ik ’s morgens nooit uit mijne nest en dan moesten ze steeds onderaan de trap staan roepen om naar ’t school te gaan.
Maar de 6e december, dan was ik altijd neig vroeg wakker.
Awel ge gaat mij niet geloven, maar dienen dag mocht ik niet te vroeg beneden zijn.
Ge kon maar nooit weten dat de Sint nog niet weg was.
Ja, een heilige van meer dan 700 jaar kan ook zo rap niet meer stappen hé.
Ik moet zeggen dat hij waarschijnlijk op dienen ouderdom ook niet goed meer kon lezen.
Ja, ik vroeg chocolat en ik kreeg mandarijntjes.
Ik vroeg een wagen met afstandsbediening en ik kreeg een kar met een koord aan.
Ik vroeg een schilderpalet, penselen en doek, en ik kreeg een kleurboek van niks mandal .
En dat terwijl hij wel weg was met mijne wortel en mijn rapen.
Er was zelfs een jaar, dat hij met de helft van onze fles jenever weg was.
Mijnen bompa had mij wel verteld dat het wreed koud was buiten, en dat met al dat roet op zijn longen hij toch ook eens mocht drinken hé.
Ik zette dan elk jaar een fles groene limonade bij mijn schoenen, maar dat moest hij niet hebben zenne!
40 jaar later laat je dan ook niets meer aan het toeval over hé
Dus had ik dit jaar had ik mijn beste beentje voorgezet!
Mijn grote schoenen stonden schoon geblonken, zodat hij er zekerst niet kon naast kijken.
Het blik met 250gr wortels had ik al open gedaan, zodat zijne zwarte piet daar geen werk meer aan had en zeker in zijne vinger niet zou snijden.
Mijn rapen lagen naast een fles jenever, en ik had er een kartonnen pijl naast gezet die naar mijn bewijs van goed gedrag en zeden wees, want ge weet maar nooit dat dienen zwarte piet mijn fouten van vroeger is vergeten door te krabben in het grote Sinterklaasboek.
De 5e december was ik in mijn bedde gekropen met twee slaappillekes, om zeker te zijn dat ik zou slapen om de Sint zijn werk te laten doen, zonder hem te storen.
Ik droomde van vroeger, en van alles wat aan het Sinterklaasfeest vooraf ging.
De week voor de 6e december was ik nog braver dan anders, en ook in ’t school schoten mijn resultaten voor één week de lucht in.
Ja, ik droomde van de jaren 60, maar werd wakker in 2005.
Toen ik de trap naar beneden liep, keek ik naast de schouw.
Awel merci!
Mijn wortels en mijn rapen waren weg, maar ook de fles jenever en mijn schoenen!
En wat denkt ge dat de Sint mij gebracht heeft?
Awel, juist niks!
Potverdekke, zelfs mijn laatste geloof hebben ze mij ontnomen!
Ppfffffff er was niks veranderd met vroeger.
Ne mens hoopt als kind, en door de jaren blijft ge de hoop koesteren.
En het is met een leegte naast de schouw, dat ge beseft dat het verdriet van de jaren 60 gelijk is aan dat van 2005.
Toen ik ’s anderdaags mijne pa zag binnen komen, was er precies iets veranderd.
- Euh….pa, ge ziet er precies anders uit.
- Vaneigens zie ik er anders uit,gisteren was ik binnen geweest, maar ge sliep nog.
- Ja maar ’t is toch niet omdat ik langer slaap dat ge er anders uitziet.
- Nee, maar naast uw schouw stonden de schoenen dat ik 60j geleden aan Sinterklaas gevraagd had.

Ik keek naar zijn voeten, en daar blonken mijn schoenen waar tussen het leder en zijn kousen nog een stuk groen van de rapen hing.
Maar wat veel voornamer was, is van een lach en zijn geluk te zien.
Ja, de tijden zijn veranderd en nooit zou ik hem kunnen geven wat hij mij vroeger gaf.
Ik zag in hem de Sint van vroeger.

- Chauffeurke, ge kunt komen eten deze middag, want het is hutsepot.
De Sint had er ook een paar rapen en een doos wortels bijgezet.

Ja, wie weet moet ik maar eens de ezel spelen, en van mijn eigen rapen proeven.
Maar de wortels daar blijf ik af, want mijn wortels liggen in Lierde, en daar zullen ze ook blijven!


Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online