Lierde onder de pen


  OP WANDEL DOOR DE KUNST   


Omdat mijn dagen ingedeeld zijn tussen werken en schrijven wou ik eens wat afwisseling.
Ik had de rubrieken in De Beiaard gelezen, en mijn oog viel op de aankondiging van een tentoonstelling.
“Initiatief van curieus Geraardsbergen”.
De titel alleen al maakte mij curieus.
Ja, ik zou Lierde even ontvluchten om te gaan kijken wat er zo curieus was bij onze buren.
Ik wist dat er een jeugdvriendin aanwezig was die ook de artistieke toer was opgegaan.
Ze schreef gedichten, en ook dat maakte mij curieus.
Ik begaf mij naar het koetsenhuis aan de abdij van Geraardsbergen, en dat alleen al was even door de tijd reizen.
Toen ik naar binnen stapte, zag ik mijn jeugdjaren tussen de artiesten staan.
Ze was niks veranderd, het leek er zelfs even op dat de tijd was blijven stilstaan.
Na een begroeting liepen we naast elkaar door de tentoonstelling, op dezelfde manier als we vroeger door onze jeugdjaren wandelden.
Ze gidste mij tussen de kunstwerken met een deskundige uitleg.
Maar kunst is iets persoonlijk!
Je kijkt er naar met andere ogen.
Hoewel?.......Toen ze mij af en toe vroeg wat ik in een schilderij zag, bleek dit meestal overeen te stemmen met haar gedachten.
Het ging van doek naar doek en aandachtig begaf ik mij in de wereld van de kunst.
In feite was het lang geleden dat ik nog eens de tijd nam om van kunst te genieten.
Plots stonden we voor een schilderij dat me aansprak.
Het was een doek van Rudy Baeten.
Zes horloges op palen, twee geroeste vaten en drie vrouwen.
Terwijl ik bij de andere doeken gewoon de tijd nam om het te begrijpen, bleef ik hier gewoon stilstaan zoals de wijzers op de horloges.
Omdat ze geschilderd waren zat er geen beweging in!
En toch gaven ze allemaal een verschillend tijdstip aan.
Ik liet me zodanig meeslepen in de tijd van het schilderij, dat ik even op mijn eigen horloge keek om te zien of er geen was die overeenstemde met het uur die mijn polshorloge aangaf.
7u58 , 15u45 , 8u29, .........enz
Ik stelde mij de vraag of die uren een speciale rol hadden gespeeld in het leven van de schilder.
Maar ook ik liep elke dag die uren voorbij, en nu moest ik er zelf beginnen over na te denken, of ze misschien ook wel geen rol gespeeld hadden in mijn leven.
Het uur op de voorgrond was zeer goed zichtbaar, maar hoe verder ik in het doek keek, hoe verder de tijd verwijdert was.
Zes palen waren zeer goed zichtbaar, hoewel ik er nog ééntje wazig in de verte zag staan.
Te ver om de tijd nog te kunnen lezen.
Terwijl mijn jeugdvriendin de tijd nam om tussen twee kunstwerken over de tijd van vroeger te praten, liet ik even mijn lichaam achter, en stapte in het doek.
Ik stond er plots tussen drie vrouwen.
Twee vrouwen deden mij teken met de vingers tegen hun lippen gedrukt dat ik moest stil zijn.
Stil om de tijd niet te storen?
Een andere vrouw leunde tegen twee geroeste vaten.
Het gezicht gemaskerd en neergebogen alsof ze niet de persoon wou zijn die er in feite stond.
In feite was het zo herkenbaar, want al jaren loop ik met een masker op om mijn eigen ik te verbergen.
Een masker waar een lach opstaat voor mijn omgeving, maar waar de tranen achter verscholen gaan.
Tranen, waar ik waarschijnlijk ook twee vaten had kunnen mee vullen.
En ja, door de jaren zouden ze ook wel geroest zijn.
In feite zag ik zaken die in mezelf vastgeroest waren door de tijd.
Af en toe keek ik terug naar de twee vrouwen, maar nog steeds deden ze teken van te zwijgen.
Hoewel ik geen voeling had met de schilder,voelde ik mezelf staan in een zekere tijd.
Elk onderdeel had zijn waarde en zijn uitdrukking.
Ik dacht nog van even tot bij de gemaskerde vrouw te lopen, om een woord van troost te bieden, maar het moest stil zijn hé.
Een rode draad hield de vrouw aan de vaten gebonden.
Maar van ééntje had ze zich al kunnen losrukken.
Misschien was het wachten op de tijd.
De tijd die haar terug de vrijheid zou geven en zich van het vastgeroeste zou ontdoen.
Op mijn kousenvoeten stapte ik in alle stilte terug uit het schilderij, en stond terug naast mijn vriendin van toen.
Eigenaardig, hoe ik in de tijd was gestapt, om er terug uit te stappen in de huidige tijd met naast mij de tijd van toen.
Ik keek even naar mijn vriendin,en dacht eerst dat ze ook haar vinger op haar lippen zou drukken om mij te doen begrijpen dat het op een tentoonstelling stil moest zijn.
In feite moest ze het niet doen, want haar ogen spraken boekdelen.
Boekdelen die ze nu stil op papier zet.
Toen we de zaal verlieten, keek ik nog vaak achter mij.
En zelfs toen we in een andere zaal zaten, had ik nog steeds zicht op dat schilderij.
Precies of de tijd leek me te achtervolgen.
Tussen pot en pint zaten we te praten over de tijd van toen, en af en toe wierp ik een blik naar het schilderij die in de verte hing.
Ik moest plaatsen overbruggen om het te zien hangen.
De uren veranderden niet,het was er stil en de tijd was er dank zij de schilder blijven stilstaan.
Na enige tijd nam ik afscheid van de artiesten en hun kunstwerken.
En toen ik thuis kwam, was mijn eerste werk naar de klok kijken.
Ook hier stemde het uur niet overeen met wat ik op het schilderij had gezien.
Zelfs toen ik in die nacht om 3u ben opgestaan om mijne wekker te verzetten naar 2u, stond de tijd niet gelijk met het doek.
Door de wekker een uur terug te draaien, was ik ook een beetje in de tijd teruggekeerd.
Daar lag hem de gelijkenis!!
Ja, toen ik door het schilderij stapte, was ik ook even terug gegaan in de tijd.
In feite stelde ik mij nog zoveel vragen.
Ik denk dat ik maar best eens de tijd neem, om vroeg of laat nog eens door het kunstwerk van de meester te wandelen.


Groetjes chauffeurke



Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online