Lierde onder de pen

Hello evrybody,

't Was in augustus, en de boeren zaten uit te kijken naar een paar droge dagen.
Het goudgele koren in de velden was al beginnen zwart uit te slaan.
Het was dus hoog tijd om het graanveld te betreden.
Op een dag was het zover, en ik zag enorme pikdorsers voorbij de deur rijden.
Daar waar de boer vroeger op de kar zat met de teugels in de hand, daar zat hij nu hoog in zijn cabine met airco.
Ja, de tijden zijn veranderd.
Vroeger maaide men het koren met de hand, en de volgelingen op het veld zetten de schoven recht.
Het leven was toen in feite een schilderij, zoals er in een paar huiskamers een paar hangen. Paard en kar, en het zweetgedruppel van de noeste arbeid zijn verdwenen.
Daar waar er vroeger één of twee paarden over het land stapten, daar zitten er nu meer dan honderd onder de motorkap van die moderne pikdorsers.
Bij de eerste pikdeskers vulden ze de zakken op de machine zelf, en deze die de zak mocht vullen en lossen, was zwart van het stof.
Ook dat is verdwenen.
Een tractor komt aangereden,en het graan wordt in een grote remorque gepompt.
Ja, 't is gedaan om met de vlegel te staan kloppen.
De boeren zijn nog boer, "mor wried gemoderniseerd".
Ze klappen nimeer van de kouter, mor van 't land.
Ze klappen over de boerderijen,mor nimeer van de doeningen.
Ze goan slijpen mor nimeer wetten.
En toch is het nog " 't hofgat " dat ze oprijden.
Ja, sommige zijn zelfs anders beginnen klappen.
Hoewel, af en toe betrap ik er nog iemand op, die de streektaal in ere houd.
Vroeger stond er veel volk op de kouter, en dan was 't er nog ne klap.
Maar vandaag zit de moderne boer alleen op zijne pikdorser,en wie weet spreekt hij wel in het a.b.n tegen zijn eigen.
Zijn instructies moeten niet meer al roepen worden doorgegeven, maar gewoon even de gsm aan het oor zetten.
't Was ne schonen tijd, waar we maar kunnen over vertellen, maar waar onze kinderen maar een beeld van krijgen in de geschiedenisboeken.
Het ritme van het hoefgetrappel verdwijnt in de verte, daar waar ronkende motoren op ons afkomen.
Nostalgie en heimwee zijn de woorden die me nu het eerste bijkomen als ik naar de kouter kijk.
Met de hoop dat.........


Ondertussen zijn we september, en is het koren van het kaf gescheiden.

De maïs staat nog recht op donkergroene rijen en de “betroaven” beginnen een roze blos te vertonen onder hun donkergroen blad.
De jager neemt het geweer ter hand, en stapt de kouter op.
Haas en konijn zullen rap moeten zijn om nog aan de “Betroave” te knabbelen.
En de jager zal dan weer rap moeten zijn, om de stroper voor te zijn.
En zo gaat het leven verder, seizoen na seizoen.
Eeuw door eeuw en jaar na jaar.


Elk jaar een veld met koren,
de kouter weer bemest,
konijnen met lange oren,
patrijzen in een nest

Den boer schiet een gebed,
de jager schiet een haas,
de stroper heeft een strop gezet,
wie is er nu den baas?

Groetjes chauffeurke

Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online