Sint-Maria Lierde, 3 december 2005. De Magdalenakerk oogt gastvrij dank zij de huismeester Marcel D'Hoe. Stoelen en een aanbouwtent zijn bijgezet.
Vierhonderd mensen zitten neer. Evenveel staan recht.schouder aan schouder. Een vriend, een huisarts, een cultuurman wordt begraven. Sterven is verliezen. Hier past stilte en respect. Niets moeten
zeggen en toch een woord proberen om niet helemaal te hoeven zwijgen. In het koor 23 witte rozen samengebracht tot één boeket, het witte boeket van
dankbaarheid, één roos van elke vereniging uit de Lierdse cultuurraad. Joost Malfroidt op klavier en Stijn Van Helleputte op viool musiceren stijlvol maar ontroerend. Jo De Taeye, koorleider van Cantacansa en Jo Vermang op het orgel begeleiden het gepaste lied: "De jaren gaan voorbij. Wij leven oud.
Het duurt nog even voor het amen. Dat wij zolang elkaar bewaren".

Vier mensen vertellen doorheen de uitvaartdienst over René. Vier namen, vier gezichten, vier verhalen. Vier bescheiden geschiedenissen die wel gehoord mogen worden. Filip Eeman verwoordt onzichtbaar af en toe de acht woorden die René ooit heeft neergeschreven als stilaan zijn ultieme visie op de zin van het leven, ongeveer het kostbaarste dat hij door wou geven:
Waarheid. Authenticiteit. Vriendschap. Schoonheid.
Dankbaarheid. Genezende werkkracht. Trouw aan het gegeven woord. Sociaal weldadig leven.
De rest is liturgie. Is dit alles liefde ? Ik weet het niet.
René, hij ging dood na jarenlang voet bij stuk. Onze herinneringen krijgen het warm als wangen na lang schaatsen.
Herhaling bestaat niet. Niets komt ooit terug zoals het was.
Moge dit sterven ons helen, verzachten, vermurwen, verbinden tot leven met elkaar.

Attentie voor Thérèse

Eerst een woord apart voor Thérèse: "Iedereen hier weet wie jij bent gefeest voor René,hem dienstbaar, hem terzijde,moeder van zijn zonen, gastvrouw voor zijn patiënten met een warm en begrijpend gemoed. Jij verstaat, jij aanvaardt, voor je empathisch vermogen heb ik je altijd gewaardeerd. Ik acht je hoog om de weg die je met René bent gegaan en niemand weet hoever tenzij jij alleen. Ik wil je graag hiervoor een symbool, een attentie aanbieden terwijl Joost en Stijn het mooiste moederlied spelen en René, hij dankt wel mee met zijn eigenste Thérése-dank-je-wel".

Lieven Bauwens

Het eerste verhaal is van dokter Lieven Bauwens, huisarts te Brakel. collega en vriend van René doorheen de jaren. Hij spreekt namens de Artsenkring
Brakel-Lierde en de collega's uit de regio: "Ik meen dat onze collega en vriend René de rol en de opdracht van een arts in deze tijd met verve heeft ingevuld. Zowel theoretisch, wetenschappelijk als praktisch was zijn streven. Kennis was voor hem tot zijn laatste uren de basis van de goede verzorging van zijn patiënten. Allen herinneren wij ons René op diverse bijscholingen en studiedagen waar hij steeds aanwezig was met de nodige, kritische en pertinente vragen waarbij hij ons ook liet deelnemen aan zijn rijke huisartsenervaring. René steunde niet alleen artsen zonder grenzen.
Hij was met zijn onuitputtelijke werkkracht, zijn aanstekelijk enthousiasme en zijn groot hart zelf een arts zonder grenzen.
Velen in Afrika en in Mali zullen zich de expedities van dokter Van Ongevalle met dankbaarheid herinneren".

Carine Van Ruyskensvelde

Je hebt het nodig in het leven dat iemand tegen je zegt: je mag er zijn. Je mag zijn die je bent. Patiënten van René en velen weten dat een contact
met hem helend was en deugd deed en aansloot bij wat mensen zoeken: geborgenheid én iemand zijn. Namens wie hem heeft ontmoet als huisarts, als mens, als vriend spreekt Carine: "Hoeveel superlatieven
moeten we bovenhalen om deze man te typeren ? Dr. Van Ongevalle was niet diegene die je kon strikken voor een oeverloos gepalaver. Neen. want ergens anders had men hem weeral hard nodig. Vlug erheen^
dus. Zijn sterke persoonlijkheid en zijn gedrevenheid zijn legendarisch. Nooit heb je tevergeefs op hem beroep gedaan, nooit tevergeefs bij hem aangeklopt. De dagelijkse oproepen werden in gestrekte draf afgewerkt en dit tot in de late uren. Dr. Van Ongevalle stelde ons een paar jaar geleden voor om uit te kijken naar een andere huisarts, hij ging met pensioen. Niet om te rusten maar om zich even gedreven als voorheen in te zetten voor de medemens, voor kunst en cultuur".

Marc De Brakeleer

Het was alsof zij in Lierde familie van elkaar waren, als het ware twee broers van elkaar, alleszins twee vrienden: de dokter en de burgemeester.
Van hen allebei heb ik geleerd dat kerk-en-liturgie niet alleen ethiek is maar ook schoonheid, levenslust en levenskunst. En we hebben het in Lierde samen geprobeerd. Burgemeester Marc De Brakeleer getuigt:
"Weet je nog. René, precies een jaar geleden hier op het kerkplein ? Ondanks het ziek-zijn klauterde je nog in de kerstbomen om ze te versieren om zo de culturele kerstmarkt nog meer glans te geven. Nog dieper troffen ons je gidsbeurten samen met de cultuurschepen tijdens de laatste Open Monumentendag in de 'tiendenschuur' te Sint-Martens-Lierde. Je verzwakkende lichaam had het moeilijk maar je ijzersterke wil hielp je standhouden tijdens je toespraken. De Projectgroep Cultuur Lierde, je
geesteskind, bracht ons nog dichter bij elkaar. Zo mag je fier zijn dat je hier vandaag opgebaard ligt tussen de 14 unieke schilderijen uit de kruisweg van
Sylvain Beerens. Weet René dat ik je onnoemelijk dankbaar ben om al datgene wat we samen deden en beleefden,om mijn vertrouwensman die je was, om de oprechte diepe vriendschap die we vanaf nu niet meer samen kunnen delen".

Urbain Van Waeyenberge

Echt afscheid nemen van je man, van je vader, van je broer,van je peter doe je nooit. Er blijft altijd iets zitten en dat is goed. Iets dat doorgaat van
vader op zoon. van generatie op generatie. René was van vaderszijde een Van Ongevalle, van moederszijde een Vindevoghel, twee familiestammen in Lierde als eiken met eeuwigheidswaarde. René was als een Van Ongevalle geprogrammeerd en die chip kreeg hij er nooit meer uit. Hij gaf er wel een eigen invulling aan.
Urbain Van Waeyenberge, echtgenoot van Renés oudste
zus: "Op de Italiëreis in april jongstleden die we nog samen deden, zag ik in Faenza nog altijd je grote interesse voor het Italiaanse aardewerk en de
apothekerkeramiek, maar het schitterende vuur in je ogen van de vroegere jaren was er niet meer. En toch duwde je je persoonlijke problemen naar de achtergrond. We konden blijvend op je rekenen, dag en nacht. Zo hebben we je gekend. altijd bezig, altijd druk bezet, en toch beschikbaar en bereid om te helpen. Je zorg voor de familie was o zo groot.
Een familiefeest van de Van Ongevalles zonder jou was niet denkbaar. Je trok het zeel. je organiseerde, je bracht ze bijeen. Je was zo fier op de naam Van Ongevalle".

En verder?

Noem het leven van vriend René Van Ongevalle een ode, een pleidooi voor het leven, dat wij niet voor niets geroepen zijn, zolang het duurt, om deze aarde bewoonbaar te maken en te bewonen. René, jij was
sterk in het denken, in het kennen, in het debat, in schoonheid en kunst, kortom in cultuur. We bewaren zijn acht woorden als een diamant onder het licht geplaatst. Elk woord is verdichting van alles wat hij wou van kunst van leven. We vergeten nooit.

Toon Uyttendaele

Bron: De Beiaard 09/12/2005