Mijn vader…zoals ik hem herinner,

 

Mijn vader was sterk en zwak in één persoon.

Als jonge vader herinner ik hem,
altijd werkend,
altijd wroetend voor zijn kroost;
van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat.
Hij werkte 6 dagen per week, minstens
9 tot 10 uren per dag.
Maar de zondag was heilig, een rustdag
voor en met het gezin.
Echter...ook dan lieten wij, de kinderen,
hem niet met rust.

We verwachtten dat hij met ons zou spelen.
En als hij er te moe voor was en indommelde
met zijn krant, haalden we moeders
krulspellen uit de lade, kropen op zijn schoot,
of in de zetel en begonnen krulletjes in
zijn haar te zetten.
Hij liet ons maar begaan, die goede vader.

Mijn vader had een sterke persoonlijkheid,
al was hij altijd wat teruggetrokken.
Hij was een bekwame man op vele terreinen,
en overal konden ze zijn inzet wel gebruiken.
Mijn moeder ging nooit slapen voor hij van
late avondvergaderingen thuiskwam.
Al was hij een ernstig man, toch schreef hij
aangename revues en toneel ook mooie novelles.

Dat mijn vader fysiek sterk was, bewees hij door
- over en weer – te voet op bedevaart te gaan
naar Scherpenheuvel – zo’n 60 km ver en terug.
De heentocht deed hij te samen met zijn
schoonbroers, die dan per trein terug naar huis
kwamen. Hij sliep een paar uurtjes en deed
de tocht van 60 km - in de tegenovergestelde richting -
in zijn eentje over. Het was een echte bedevaart.

Helaas werd lijden mijn vader niet gespaard.
Enkele ernstige operaties met verwikkelingen
én ander verdriet, maakte die sterke man angstig en zwak.
Van toen af leerde ik de vader kennen die steun
nodig had van zijn vrouw en kinderen.
Vooral mijn moeder was zijn toeverlaat in alles.
Op haar manier was zij een sterke vrouw, zoals
hij voor haar een sterke man was geweest.

Zij hadden een diepe verbondenheid en konden op
elkaar rekenen in goede en kwade dagen, zoals
ze elkaar beloofd hadden.

Mijn vader, die 5 jaar ouder was,
is mijn moeder 11 jaar voorafgegaan.
Ze waren bijna 53 jaar getrouwd.

Wie van de twee daarboven nu de baas speelt,
zou ik niet kunnen zeggen.
Maar één ding weet ik, af en toe zal mijn
vader wel eens tegen mijn moeder zeggen:
“zwijg nu toch eens.”

En dat ga ik dan ook maar doen.
- 4 mei 2006 -
ria

 

 

*

 

 

Hoe vaders evolueren tot grootvader.
( vervolg op Mijn vader )

Onze familie had een traditie van meisjes.
Ik heb drie zussen en maar één broer
Er zijn ook meer nichtjes dan neefjes.
Toen de vier meisjes ieder een vriend
en toekomstige bruidegom
mee naar huis brachten, was dat voor mijn
vader een welkome afwisseling op het
vijf meisjes-huis, mijn moeder inbegrepen.

De sfeer is altijd goed geweest, zowel
tussen de schoonbroers onderling,
alsook tussen hen en mijn vader.

Ik schrijf wel was, want niet alleen
mijn vader is naar het Vaderhuis weergekeerd,
maar ook drie van de vier schoonzonen
zijn hem reeds gevolgd.

Het eerste kleinkind van mijn ouders was…
een meisje..,nummer twee en drie...meisjes.
En dan augustus 1972 werd onze eerste zoon,
tevens hun eerste kleinzoon geboren.
Mijn vader was heel gelukkig, zeker omdat
hij peter mocht zijn.
Hij had zo graag één van zijn doopnamen meegegeven
– Jefke –
maar wij droomden al langer van – Kris –
Het werd Kris.
Vava en Kris trokken graag en veel met elkaar op.
Kris, die heel leergierig was had in vava een bovenste beste verteller en leraar gevonden.

In de gesloten drukkerij, waar
nog enkele oude persen waren blijven staan
trokken vava en Kris zich dikwijls terug.
Dan leerde vava aan zijn kleinzoon
hoe de boekdrukkunst was ontstaan,
over letters in lood en zelfs in hout.

Hij toonde hem hoe je woorden en
lijnen kon zetten en zo een heel verhaal vertellen.
Hij nam hem mee naar het Plantijn Moretus museum,
zoals hij dat vroeger met ons deed.

Ook de winkel bleef na de pensionering
van mijn ouders gesloten,
maar de prachtige houten schabben en laden
waren blijven staan.
Daar speelden de kleinkinderen dan winkeltje,
met nog wat overgebleven schriften,
potloden en gekleurd tekenpapier.
En ze mochten tellen op de oude rekenmachine.

Nooit kwamen onze kinderen naar huis
zonder armen vol knipsels, papier en kartonresten.
Al droeg ik mijn vader steeds op niets meer mee te geven,
omdat het mij hier thuis stilaan boven de oren groeide.

Als we met de families samen kwamen
bij één van de kinderen thuis,
was vava al gauw omringd door al zijn
kleinkinderen 10 in totaal,
waarvan maar 3 jongens
( maar geen enkele die de familienaam – die al zo zeldzaam is verderzet.)
en hij...mijn vader begon te vertellen.

Uren lang luisterden zij geboeid.
Je kon echt niet zeggen wie er het meeste van genoot.

Mooie herinneringen die mij een warm gevoel geven – en
dat is heus niet van mijn werk in de tuin
– dat ik nu afwissel
met een half uurtje aan de pc -

Als je het voelt kriebelen dan moet je...typen en een
verhaaltje schrijven,
niet zo maar een verhaaltje, maar een
dat echt gebeurd is.

Nog even overlezen en dan terug de tuin in.

Bedankt vake, bedankt vava!!!
Ik heb je heel graag gezien.

Je oudste dochter - Mieke
6 mei 2006

 

 

*