Ik mis je

in gedachten ben ik zo vaak bij jou,
jij kan niet vermoeden
mijn kind, hoe dikwijls ik aan jou denk.

ik weet dat je gelukkig bent
en dat is voor een moeder wel het allerbelangrijkste.

maar toch mijn kind, hoe ouder ik word,
hoe meer ik je mis in de kleine dingen van elke dag,
gewoon vertellen
en naar elkaar luisteren, als vriendinnen onder elkaar.

jij hebt jouw drukke leven, ver weg, over zee en oceaan
en al weten we wel hoe en waar je leeft,
toch gaat er veel aan ons voorbij
want de afstand brengt ook vervreemding mee.

jij denkt dat je nog weet hoe wij leven,
maar wij worden ouder, soms ook ziek,
jij kunt er dan niet zijn.
soms zelfs, laten we het jullie niet weten
omdat je niet te ongerust zou zijn.

zo groeit er, ongewild, vervreemding,
want jij hebt je drukke leven en de vluchtige kontakten
kunnen niet verhinderen
dat we steeds minder van elkaars leven weten.

ik heb ermee leren leven,
want ik wil jouw geluk niet verstoren,
maar gemakkelijk is het niet.

als we nog wat ouder, misschien heel ziek zullen zijn,
als onze laatste dag aanbreekt,
zal jij waarschijnlijk niet aanwezig kunnen zijn.

zoals wij allemaal stonden rond het sterfbed
van mijn moeder, die dat zo had gehoopt.

ik heb leren leven met de gedachte
dat jij er misschien niet zult zijn.

maar weet mij kind, dat ik dit alles slechts aankan,
omdat ik zoveel van je hou
en jouw levenskeuze respekteer.

leef jouw leven, in en met je gezin,
vervul de opdrachten die je zijn toevertrouwd
en wees gelukkig met elkaar.

ik blijf elke dag aan je denken
je moeke
07.02.06

 

Aan het sterfbed van mijn moeder,


Ze was een lieve, attente vrouw,
een zorgzame moeder, bekommerd
en hartelijk voor elke mens op haar weg.
Iedereen hield echt van haar,
en zelf had ze een groot hart.

Maar haar hart was zwak en ziek,
reeds vele jaren,
en toch had ze aandacht voor elk een.
Hoeveel maal in het ziekenhuis,
dat laatste jaar?
Vijf, misschien wel zes keer.

De laatste maal, het was december,
de kerstwensen waren net geschreven,
alles lag klaar voor het grote feest.
En weer ging het mis, en
weer maakten we de korte trip
naar de kliniek. De laatste?

Haar hart, doodziek, maakte bokkensprongen.
Als ik 's nachts bij haar waakte,
zag ik de op de monitor Hoge Cijfers staan.
Dat zieke, oude hart dat maar niet rusten kon.
Ze was zo blij dat ik bij haar bleef.

Kleine handelingen, lippen bevochtigen,
luisteren naar wat ze zei.
Voorbidden, omdat ze zelf bijna
niet meer spreken kon.
Haar hand vasthouden en zeggen
hoeveel ik van haar hield.

Mijn lieve moeder, hoe dikwijls
had zij niet aan het ziekbed gezeten van haar kinderen,
dag en nacht, toen de oorlog ten einde liep.
Nu zit ik hier bij haar,
terwijl het leven haar stilletjes verlaat.

Ik vraag je vergiffenis,
liefste moeke,
voor alles waarmee ik je pijn deed
in het verleden, omdat ik
soms te weinig geduld had,
niet liefdevol
genoeg was tegenover jou.

Hier in dit ultieme uur,
wij beiden, verbonden in
oprechte liefde en
gedragen door hetzelfde
geloof en vertrouwen,
en door de zekerheid
dat dit niet het einde is.

Haar aardse reis, loopt
nu ten einde, terwijl
ik bij haar mag zijn.
Ik zal je erg missen, moeke
maar al het waardevolle
draag ik levendig
met me mee,
voor de rest van mijn leven.

Wacht jij later mij op?
ria 29.06.05