NEVELS en SEIZOENEN in TUIN en NATUUR

 

BLESSINGS

Een stralende zon boven een prachtig groen en golvend landschap. Dat is het uitzicht van uit onze kamer in een gezellige chambres et tables d’hôtes ( B&B) ergens in het vruchtbare achterland van ALBI Frankrijk.
Gisteravond zijn we met veel warmte ontvangen door onze gastvrouw Michèle en haar echtgenoot Alain. Ook de 2 honden Milo, een oude labrador en de kleine gevlekte circushond Paupet, waren van de partij. Bij het avondmaal aan de gemeenschappelijke familietafel kwam 1 van de 2 poezen ook kennismaken.

We krijgen een rondleiding door het huis, ook in de 3 andere gastenkamers, die momenteel niet bezet zijn. Alles is picobello, heel smaakvol en met de grootste zorg uitgekozen door de dame des huizes. Alain, de echtgenoot heeft alle renovatiewerken zelf uitgevoerd. Nu wordt er nog gewerkt in een ander deel van het huis, waarin beneden een grote woon- en eetkamer komt.

Wij hebben een ruime kamer en een al even ruime badkamer en we zien uit op de vallei, die via het geklasseerde dorpje Ambialet en de Tarn naar Albi voert.

Uitpakken is gauw gebeurd en alles krijgt ordelijk een plaats in de antieke kasten en laden. We bevinden ons in een oude hoeve, waarvan het karakter behouden werd, maar voorzien van alle hedendaags sanitair comfort.
Er is harmonie, ook met de omgeving. Ik voel mij hier direct thuis. We hebben een prima bed (dat moet men altijd afwachten) en na een avondmaal op zijn Frans, duiken we moe maar tevreden ons bedje in. We slapen als marmotten en worden pas wakker om 9 u.
Het zonnetje schijnt vrolijk onze kamer binnen, vogels fluiten en ergens ver weg horen we het geronk van een of andere landbouwmachine. Na een Frans ontbijt, met eigen gemaakte confituren, lekker brood en fruit trekken we naar buiten. We maken een rondgang rondom de kleine hoeve, de moestuin van Alain, de prachtige bloemen. Op de velden staat de haver reeds hoog en wuiven de aren in de wind. De bermen zijn bezaaid met wilde bloemen en hoge grassen. Zij wijzen ons vanwaar de wind aanwaait. Ik haal natuurlijk mijn fototoestel boven.

SN Brussels bracht ons gisteren in amper 1.20u van Zaventem naar Toulouse, waar een gehuurde wagen reeds op ons wachtte. We zijn dus zo vrij als een vogel, pardon een automobilist en kunnen ons verplaatsen waar we maar willen.

…/…

 

Dag 2 van onze vakantie – dag 1 van ons verblijf:

Vandaag gaan we naar ALBI, ongeveer 25 km hier vandaan.
Toen we gisteren naar hier kwamen gereden volgden we de aangegeven route, vermeld op de documentatie van ons gastverblijf. Hij leidde ons vanaf Albi via pittoreske weggetjes, smalle tunneltjes, piepkleine dorpjes. Nu nemen we de grotere weg en komen op de middag in Albi aan. Tijd voor de lunch. Er heerst een gezellige sfeer. Het is warm genoeg om buiten te eten.
Daarna wandelen we via kleine straatjes, met mooie oude huizen naar de kathedraal, ook basiliek van Sainte Cecile genaamd. Deze is heel indrukwekkend, ze staat volledig vrij en domineert het hele plein.

 

.

We nemen eerst de tijd om naar le Syndicat d’ Initiatieve te gaan, dat er vlakbij is gelegen. Gewapend met allerlei documentatie over Albi en de streek, stappen we de kathedraal binnen. Het is er koel en half duister. Met een handleiding die ons vertelt over de geschiedenis en de vele kunstschatten maken we een lange rondgang. De fresco’s aan de muren en op de hoge plafonds zijn indrukwekkend. Het middenschip kan men gratis bezoeken. Wil men ook het koor bezoeken dan betaalt men 1 euro, maar dat is méér dan de moeite waard. Overal prachtig snijwerk in de witte steen. Eigenlijk mag men hier geen foto’s maken, maar als we even alleen zijn in één van de zijkapellen kan ik het toch niet laten. Ook de vele beelden in polychrome zijn van een grote waarde. Op 15 augustus 1281 werd de bouw van de kathedraal aangevat. In 1380, 99 jaar later waren de grote werken klaar. Maar pas op 23 april 1480, 200 jaar na de aanvang van de bouwwerken was de kerk helemaal af en werd ze ingezegend door de bisschop Louis 1ier d' Amboise. De baldakijn in gothiek werd vanaf 1535 aan de kerk aangebouwd.
Omdat mijn verhaal te lang zou worden als ik elk van de plaatsen uitvoerig zou beschrijven plaats ik een link voor de geïnteresseerden en nog een aantal foto's.

 

Rond 16 u. verlaten we de kathedraal om haar nog eens goed aan de buitenzijde te bekijken. Ze is zeer bijzonder in rode baksteen opgetrokken, met gewelfde, ronde muren, maar aan de hoofdingang met een in witte steen, gotische baldakijn, zo wordt het genoemd. Zoiets hebben we nooit eerder gezien. Het is nu warm en voor we onze toch verder zetten eten we eerst een ijsje.

Vlakbij is er nog een andere kerk die het bezoeken waard is, maar ze sluit om 17 u. Ook het museum van Henri Toulouse Lautrec ligt aan hetzelfde plein. Dat sluit om 18 u. Die 2 dingen houden wij alvast in gedachten voor een van de volgende dagen. We besluiten nog wel de tuinen te bezoeken die rond le Palais de Berbie, waar het museum gevestigd is, gelegen zijn. We dalen de vele trappen af. Het is namelijk een verzonken tuin, naar Frans model. Eén lange stenen muur is volledig begroeid met witte rozen. De geur kwam ons reeds tegemoet toen we de trappen afdaalden. Volgens mij is het de klimroos “Schneewitchen” Ook de andere muren van de taluds rond de tuin zijn begroeid, met allerlei kruiden, wilde planten en vooral valeriaan, die ook zijn heerlijke geur verspreid.

We wandelen over een verhoogde talud, onder een beginnende druivelaar, via een klein paviljoen naar de linkerzijde van de tuin. Hier hebben we aan de ene zijde een prachtig uitzicht op de stad en de Tarn. De andere kant ziet uit op de tuin en daarachter het vroegere bisschoppelijk paleis, dat nu dienst doet als museum. De werken van Toulouse Lautrec zijn er ondergebracht.
Het uitzicht is prachtig. Een late, maar nog hevige namiddagzon brengt vele kleurschakeringen, op huizen, de stroom en de tuin. De rozen aan de muur van deze talud bedwelmen ons met hun buitengewoon parfum. Het zijn er duizenden. “ Laat ons hier drie tenten bouwen “. Ik neem natuurlijk een hele reeks foto’s. Beneden zit een eenzame visser. Een oude dame met zilverwit haar en rode lippen als overrijpe kersen blijft in haar eentje achter. Je kan zo merken dat ze echt geniet.

Alles ademt rust en vrede.
Oorlog en terrorisme zijn ver weg. Iedereen is vriendelijk tegen iedereen.
We dalen langzaam terug naar het plein en de kathedraal waar we om 18.20u de avond-eucharistie meevieren. Een jonge pasgewijde priester gaat voor. Het is een heel intieme en mooie viering, waaraan ook verscheidene jongeren deelnemen. Na de H. Mis hebben we een gesprek met de dame die de voorbeden deed. Ze gaat een eindje met ons mee en is geïnteresseerd in het kerkelijk leven bij ons. Ze vertelt ook over het parochieleven bij hen. Want al is de kathedraal een pleisterplaats voor duizenden toeristen, toch gaan ook vele gelovigen uit de buurt daar naar de kerk.

Geestelijk voedsel is prima, maar ook de inwendige mens moet gespijzigd. Een terras vlak bij het museum nodigt ons uit. In Frankrijk kan men meestal goed en goedkoop eten als men de plats du jour neemt.
We hervatten onze terugweg en zijn rond 21.30u op onze bestemming.
Het was een zonnige en mooie eerste vakantiedag.

 

ergens onderweg

…/…

Dag 2 van ons verblijf.

Omdat we aan onze gastheer en -vrouw gezegd hebben dat we vandaag naar MILLAU willen rijden, om de hoogste brug van de wereld te bewonderen, stellen zij voor tevens Rocquefort te bezoeken, dat op onze weg ligt. Tot Millau is het ongeveer 102 km. Rocquefort ligt rechts van de weg een 20tal km. voor Millau. Na ongeveer 70 km rijden komen we aan in een stad SAINT AFRIQUE genaamd. We willen 's middags een pic-nic houden, dus doen we eerst onze inkopen; brood, boter, kaas, groenten en fruit en een puddingske als toemaatje.
We stoppen aan een pic-nic plaats met stenen tafels en banken. Het is een hoogvlakte, het uitzicht is heel mooi, maar er staat veel wind. Pic-nic gerief hebben we van thuis meegebracht, ik "dek de tafel". We zijn niet alleen, maar dat stoort ons niet want er is plaats genoeg. Je wordt niet op de vingers gekeken. Het smaakt! Daarna alles ordelijk opruimen, afval in de "poubelle" en onze rit gaat verder.
We arriveren in Rocquefort een groot dorp, midden in én tussen de rotsen. Er zijn verschillende fabrikanten ieder met hun eigen grotten of caves. Men heeft ons aangeraden deze van de "Société te bezoeken, de oudste en de meest bekende. De rondleiding is niet gratis maar zou het beste verzorgd zijn. Er gaan ook enkele voorstellingen aan vooraf. Uit de geschiedenis leren we dat deze streek en zijn rotsmasieven ongeveer 1 miljoen jaren geleden ontstond, na zware aardbevingen. Hoge rotsmuren, door de erosie helemaal uitgesleten in ronde trappen, vormen de achtergrond. Hier en daar begroeid met sporadisch groen, lager zelfs met bomen en dichte bebossing. Ze doen mij denken aan de rotswanden van Sibi in Mali, die we vorig jaar bezochten. Echtgenoot Leo beaamt dit. We vinden in dit drukke dorp, met vele toeristen en bezoekers, een plaatske voor onze wagen. Nog even te voet naar de ingang klimmen, om onmiddellijk daarna weer af te dalen in de grotten.
We worden welkom geheten door een jonge dame, die warm gekleed, met dikke jas en dito trui op ons wacht. In de grotten die wij zullen bezoeken is de gemiddelde temperatuur 6 tot 8 graden. SON et LUMIERE, een video voorstelling en opnieuw een klank- en lichtspel vertellen ons in grote lijnen het ontstaan en het gebruik van de grotten. Pas daarna dalen wij af in een aantal caves waar duizenden kazen liggen te gisten of te rijpen. Hoe het proces van de blauwe stippen ontstaat zien we aan de hand van voorbeelden. Als een kudde tamme schapen volgen we onze begeleidster, trappen op, trappen af, voorbij de duizenden kazen in verschillende stadia van rijping, (alles natuurlijk achter glazen wanden). Hier en daar in het wit geklede mannen die nieuwe kazen aanvoeren. Deze kaassoorten worden gemaakt van schapenmelk. In een grote omtrek rond Roquefort worden de kudden gehoed door herders en hun families. Aan het einde van het rijpings- proces worden in zusterbedrijven de kazen verdeeld in porties en over heel de wereld verzonden. Reeds in de tijd van de carolingers werd op deze manier kaas gemaakt.
Het vermelden waard is dat er nergens in de grotten kunstmatige verluchting aanwezig is. Deze ontstaat door de spleten tussen de rotsen, men geeft het een speciale naam, "fleurette". Alles gebeurt dus op natuurlijke wijze.
Aan het einde van ons bezoek is er nog een tentoonstelling en tenslotte mag men natuurlijk ook proeven en kopen. Ik heb altijd graag Rocquefort gegeten. Het was dus een boeiende ervaring zo een lekker product in zijn evolutie en productie mee te maken.
De overgang tussen de koude, vochtige grotten en de hitte buiten is nu wel heel groot. Terwijl nieuwe bussen aan- en af tijden met groepen bezoekers, gunnen wij onszelf nog een kopje koffie op een klein terras en zetten daarna onze tocht verder naar MILLAU ( spreek uit MI-JO).

Van ver reeds zien we, tegen de helderblauwe hemel de hoge witte brug oprijzen. Een prachtige aanblik, bijzonder indrukwekkend. Er is een ruime parking en uitkijkplaats voorzien. Hier kan men 5 van de 7 pijlers tegelijk zien. De brug overspant verscheidene valleien en is 2,7 km lang. Op de begane grond zijn een aantal materialen te bekijken, waaruit de brug werd gebouwd. Er is ook gelegenheid om binnen in een gebouw een video voorstelling te volgen, over het ontstaan van de brug, Na verscheidene jaren van studie en voorbereiding, in de werkplaatsen van Eifel in de Elzas, werden alle onderdelen van de brug daar ter plaatse gemonteerd en in elkaar gezet. Als je de oppervlakte ziet en de hoogte is het bijna niet te begrijpen hoe dit zonder ongelukken is kunnen gebeuren. Men heeft er drie jaar ter plaatse aan gewerkt. Het is werkelijk een staaltje van ingenieus vernuft. Bovendien schaadt ze het landschap niet, maar geeft met haar hoge witte pijlers, die glinsteren in die azuurblauwe lucht, een extra dimensie. Een verbond tussen de hemel en de aarde.

Eigenlijk valt er nog veel te vertellen, helaas moet ik door omstandigheden mijn verhaal hier eindigen.
Misschien wordt het later nog hervat. Kom dus af en toe een kijken - update 04.02.08

 

 

Verhalen anderen 1

HOME

GASTENBOEK

STARTPAGINA

 

privé