Met dank aan
Agnes Domber uit het mooie Friesland in het noorden van Nederland.
Zij gaf de toestemming om deze gevoelige tekst en een gedicht
aan mijn webpagina toe te voegen.
“Mijn
tuin rond de Kerst”.
Het is
bijna negen uur in de morgen, als ik op deze kortste dag van
het jaar de tuin inloop. De lucht is grauw en grijs, echt wat
je noemt een donkere dag voor kerstmis.
Aangekomen in de bostuin kijk ik naar de vele bomen. Geteisterd
en kaalgeslagen door de najaarsstormen van de afgelopen tijd
staan ze er op deze windstille dag wat dromerig bij, in afwachting
van de dingen die nog komen gaan.
In de berken zitten de heksen op hun bezems, ze kijken me dreigend
aan, ben ik dan toch in het land van de Kollen verzeild geraakt?
Vlug loop ik verder, even later blijf ik op een smal kronkelpaadje
staan, snuif de heerlijke boslucht op en kijk naar de mooie
ingetogen kleuren van het afgevallen blad wat her en der verspreidt
tussen de bomen op de grond ligt. Mateloos kan ik hiervan genieten.
Langzaam verder lopend kom ik bij het bankje, wat staat aan
de oever van de brede sloot op de grens van onze tuin. ondanks
dat het waterkoud is besluit ik toch even op de bank te gaan
zitten, dat kan best want ik heb me warm aangekleed.
De stilte is zo intens, dat ik me één voel met
de omgeving. Even wordt de stilte verstoord door een merel op
zoek naar voedsel. De druktemaker gaat bepaalt niet zachtzinnig
om met de houtsnippers op het pad. Dan ineens,,,een felblauwe
schicht vlak boven het wateroppervlak van de sloot waar ik op
uitkijk. Het is het zeldzame ijsvogeltje wat over het water
schiet.
De laatste jaren is het intens blauwe vogeltje vaste wintergast
bij ons in de tuin.
Tijdloos blijf ik zitten genietend van de sfeer en het moment,
totdat ik het toch wat te koud krijg.
Langzaam loop ik richting woonhuis door de schijnbaar dode tuin,
schijnbaar ja....want overal om me heen is begin van nieuw leven
te ontdekken. De nieuwe bladknoppen aan bomen en struiken zijn
duidelijk aanwezig en als ik het bladerdek rond de helleborus
voorzichtig opzij schuif zijn de neuzen boven de aarde goed
zichtbaar. Nieuw leven in afwachting op het lengen van de dagen.
Met een goed gevoel ga ik ons huis binnen, om tussen de vele
kerstdecoraties die ik heb gemaakt, de kaarsen die zijn ontstoken
met mijn gezin het kerstfeest te vieren.
Volgens de overlevering werd al eeuwen voor onze jaartelling
om deze tijd van het jaar het feest van de Zonnewende gevierd.
Ook toen hadden mensen in de donkere dagen aan het einde van
het jaar behoefte aan licht en warmte. Nu vieren we het Kerstfeest.
De naam is veranderd, maar behoefte aan warmte licht en geborgenheid
is alleen maar groter geworden.
Agnes Domber
2004 ©.
Uit: "
Mijn Tuin, mijn Droom."
zie...links,
onderaan op de pagina van Agnes