Tlacolula
Na Cuilapán wacht ons de Indiaanse markt van Tlacolula. Hier wordt uitsluitend Zapoteeks gesproken en is de typische klederdracht bij de vrouwen vanzelfsprekend. Wij zijn de enige niet-indigena's en het is net of we reuzen zijn tussen al deze kleine mensen. De markt is een caleidoscoop van kleuren, een wirwar van kraampjes en standjes en mensen en dieren.

We worden meegezogen als in een draaikolk en hebben geen ogen genoeg om alles in ons op te nemen. Laverend tussen piramides van fruit en groenten, als toreadors uit de weg gaand voor vrouwen en mannen met een levende kalkoen onder de arm, daar een rondlopend speenvarken, hier weer iemand die ons voorbij wil met een kruiwagen vol spartelende kalkoenen, indìgena's met zware vrachten op het hoofd, waarbij de rebozo, een soort tulband, als steun gebruikt wordt. Bloemen worden aangeboden, vruchten, kruiden en het zwart en groen aardewerk uit de omliggende dorpen.

Door de nauwe gangetjes dringen vrouwen met een zak vol grote tortilla's, totopos genoemd, die ze proberen om te ruilen voor groenten of andere artikelen. Anderen bieden comales aan, de platen van ongeglazuurde klei waarop de tortilla's gebakken worden. We kunnen een kunstzinnig gesneden mango die ons aangeboden wordt niet weerstaan en snoepen ervan, genietend van de geuren en kleuren die ons doordrenken.

We gebruiken het middagmaal in restaurant Oaxaqueña en proeven er van alles wat de rijke plaatselijke keuken te bieden heeft zoals gebakken sprinkhanen in een pikant sausje en lapjes leguaan.

Tenminste, Francis was zowat de enige van de groep die de moed had om de meest exotische dingen even uit te proberen, al heeft hij er ook zijn buikje niet mee rond gegeten. Maar de slaatjes met chili en guacamole en de stukjes kip en puerco gingen er bij iedereen in.

Na nog enkele uren proeven van de bijzondere sfeer van de stad Oaxaca was het tijd om de koffers te pakken, want in de vooravond vertrokken we naar onze volgende bestemming: het land van de Maya's.