Of Xela, zoals de Guatemalteken deze stad noemen. Na ons bezoek aan Iximché waren we er naartoe gestoomd om ons hotel op te zoeken. Ja, wat kunnen we erover vertellen? Dat er zowat 100.000 inwoners zijn en dat de stad op een hoogte van 2.335 meter ligt, wat we onmiddellijk voelden toen we in het hotel de ontelbare trappen naar onze kamer opkropen. Want hoe pittoresk het hotel ook was, dat was er echt teveel aan.

Tijd om uit te rusten was er niet als je toch nog iets van de stad wou zien. Veel langer dan halfacht blijft het niet klaar buiten en morgenvroeg zijn we alweer snelsnel weg om onze reis voort te zetten. Dus, wat ons betreft kan de VTB deze stad in het huidige scenario best schrappen en ons hier een dagje besparen dat we ergens anders (Tikal of Livingston bijvoorbeeld) beter hadden kunnen gebruiken. Nu, perfect is het nooit. En dat is ook niet mogelijk.

Misschien toch wat meer informatie over de stad, al halen we die dan bijna uitsluitend uit de reisgidsen. Xela is het centrum van de Quiché Maya en de tweede grootste stad van Guatemala. In het zuiden torent de vulkaan Santa Maria die 3.772 meter hoog is. De laatste jaren is Xela heel bekend voor zijn scholen waar je als buitenlander de Spaanse taal kunt aanleren.

Quetzaltenango kwam onder het bewind van de Quiché Maya in de 14de eeuw. Daarvoor was het een stad van de Mam Maya. De stad werd een integraal onderdeel van Guatemala in 1840.

Door het succes van de koffie in de tweede helft van de 19de eeuw groeide de stad in weelde, omdat de plantage-eigenaars er hun voorraden kwamen inslaan en er stapelhuizen openden. Dat duurde tot 1902, toen een aardbeving zowel als een vulkaanuitbarsting de stad tot een ruïne herleidden.

Toch bleef Xela interessant door haar ligging op een kruispunt van wegen die leiden nar de Caribische kust, Mexico en Guatemala City. Vandaag is het weer een drukke handelsstad. Maar, zoals gezegd - en voor het weinige wat we ervan gezien hebben - is het geen mooie stad. De enkele foto's die we hebben zijn rond en op de Gran Plaza, hier het Parque Centroamerica genoemd, gemaakt. De vrouw op de foto hierboven was een fantastische verkoopster, niet aflatend en toch zo beminnelijk. We moesten en zouden iets kopen en hebben dat dan ook gedaan. Achteraf hebben we daar nooit spijt van, als je thuis bekijkt wat voor moois je voor weinig geld hebt gekocht.