In het dal van de rivier de Lacanjá, een zijrivier van de Usumacinta, liggen de ruïnes van de stad Bonampak. Dit is het territorium van de Lacandòn indianen. Tot voor enkele jaren was het bijna onmogelijk om Bonampak te gaan bezoeken, tenzij je er veel geld voor overhad. Je moest er een kleine expeditie voor opzetten, ofwel kon je er met een vliegtuigje heen. Nu echter is er een weg naartoe aangelegd. Onze toerbus dropte ons af aan de rand van het gebied, waar enkele aftandse bussen klaarstonden om ons naar de site te voeren, een hobbelende rit van twintig minuten door het oerwoud.

De geschiedenis van Bonampak is nauw verbonden met die van de nabijgelegen stad Yaxchilàn die we daarna zouden bezoeken. Zoals uit een aantal inscripties blijkt bereikten beide steden hun hoogtepunt in de vroege klassieke periode. Een van die inscripties, uit 746 na Christus, vertelt over een soort politiek en diplomatie bondgenootschap tussen de twee steden.

Bonampak werd in 1946 ontdekt door een groep Amerikaanse ontdekkingsreizigers. Enkele maanden later trok een groep wetenschappers naar de stad en ontdekte er de prachtige, met fresco's beschilderde kamers van een paleis. Het zijn de mooiste Maya-muurschilderingen die tot nu toe zijn gevonden. De drie kamers in de Templo de las Pinturas hebben muren met stucwerk en gewelven met polychrome taferelen van historische aard, die ondanks het ontbreken van perspectief een onvoorstelbaar vakmanschap verraden.

Het thema van de muurschildering in Kamer 1 is de rituele voorbereiding voor de oorlog, waarbij de koning omringd is door een grote groep dames, hovelingen en muzikanten. De pracht en praal van het hof wordt uitgedrukt door de rijke versierde kleding en hoofdtooien die door de verschillende figuren worden gedragen. De dans die in het tafereel te zien is, is waarschijnlijk verbonden met vruchtbaarheidsriten; de dansers dragen lange ornamenten die vleugels zouden kunnen zijn en gemaakt zijn van groene quetzal-veren.

Iets verderop staan enkele figuren die monsterlijke maskers dragen en aardgoden voorstellen. Een van hen is uitgerust met een soort tang, een ander is vermomd als krokodil en een derde symboliseert de god van de mais.

De muzikanten die de dansers begeleiden spelen trompet, trommel en slagwerkinstrumenten die gemaakt zijn van de schilden van schildpadden.