Chott el Djerid

Dit chott (zoutmeer) is niet enkel het grootste van Tunesië, maar van gans Noord-Afrika: het is 150 km lang met een oppervlakte van 5000 km².
Door het leger is dwars door het meer een dam aangelegd met daarop een 90 km lange asfaltweg die de verbinding vormt van Tozeur met Kebili.
zie map "Zuid Tunesië"
In de warme zomermaanden én wanneer het erg droog is ziet het meer er uit als een glinsterende geelgrauwe vlakte; de lucht erboven trilt dan zo sterk dat verder gelegen objecten, zoals het Atlasgebergte, moeilijk 'scherp' waarneembaar zijn.
Heb je het zeldzame geluk dat net een zwaar onweer met stortregen is overgekomen (hooguit 10 mm van de jaarlijkse 120 mm neerslag!) dan verandert het chott in een blinkende spiegel waarop hooguit enkele vogels met hun pootjes in het (warme) water staan.
De lucht en de wolken weerspiegelen dan prachtig...

Chott el Djerid: één spiegelend oppervlak...		... paar km. verder: water is reeds gedeeltelijk verdampt!

Op zulke momenten kun je héél duidelijk "fata morgana's" (luchtspiegelingen) waarnemen: een 'beeld' van een object dat zich in werkelijkheid voorbij de horizon bevindt is zichtbaar en 'verheft' zich als het ware boven dit spiegeloppervlak.
Mocht je recht naar dit 'beeld' toe rijden... dan zou het ook plots weer verdwijnen!
Ongeveer halfweg de rijbaan naar Kebili bevindt zich een kleine rustplaats met een paar stalletjes met wat souvenirs. Langs de zijkant van de weg kun je zelf nagaan hoe sterk en scherp de in zout afgezette boorden zijn: let op voor snijwonden aan je vingers!
Tevens zie je hier enkele hopen 'grof zout'. De rode kleur van het water links is het gevolg van een natuurlijke chemische reactie.

Aan de horizon: een "fata morgana"		hopen 'grof zout', gewonnen uit de ondergrond...

Als het écht dringend noodzakelijk is... dan kun je hier, op deze rustplaats, ook gebruik maken van... nou, lees en oordeel zelf maar!

Tunesische vrouwen

		In Tunesië hebben de vrouwen een zelfstandige rol in de maatschappij buiten het gezin: ze werken bij de overheid, in kantoren, banken en winkels. Tunesiers zijn trots op de positie van de vrouw in de samenleving! Deels is dit de erfenis van Bourguiba, die de vrouwen meer rechten en vrijheden gaf dan in gelijk welk ander moslimland: zo hebben zij het recht om een scheiding aan te vragen en is polygamie verboden, meer dan 60% van de vrouwen maakt gebruik van voorbehoudsmiddelen en abortus is reeds sinds 1965 geaccepteerd, het dragen van een hoofddoek is op school en in openbare gebouwen en instellingen verboden. Traditioneel (en zeker op het platteland) dragen vrouwen de Sefrasi: een dunne, wijde en lange witte (hoofd)doek die hoofd en bovenlichaam bedekt. Bij bruiloft en feestelijke gebeurtenissen gebruikt men henna als kleurstof om handpalmen en voetzolen te versieren. Vroeger werden ook tatoeages op het gezicht aangebracht. Zilveren juwelen, kettingen met hangers, enkelbanden, ringen, gespen en fibula's (kleedspelden) worden niet enkel ter versiering gedragen maar ook om hen te beschermen "tegen het boze oog": hangertjes in de vorm van visjes, halve manen en 'het handje van Fatima' (de vrouw van Mohammed).
		Enkele voorbeelden van vrouwen in traditionele kledij met versieringen: druk op » voor 'volgende' en op « voor 'terug'.

Douz... en kamelen

Begin 20ste eeuw was Douz slechts een gehucht met een paar gebouwen en verder omringd door tenten van de Nomaden met hun vee.
Tijdens de warmste zomermaanden woonden de Nomaden van de Marazig-stam in Douz maar daarna vertrokken ze met hun kuddes vee.
Nu nog is er elke donderdag, vroeg in de ochtend, een weekmarkt in Douz voor de Nomaden... dit is duidelijk het werk voor de mannen.
Ondertussen wisselen de Nomadenvrouwen onderling de laatste nieuwtjes uit.

Huidig is Douz nog steeds een klein stadje aan de rand van de Oostelijke Grote Erg.
In het centrum van Douz bevindt zich een aangenaam pleintje met vele winkeltjes. Nagenoeg alle 'ambachten' bieden er hun, vaak mooie, artikelen aan.
Douz is een bekend toeristisch centrum geworden voor kamelentochten om de ervaring van "Lawrence of Arabia" over te doen. Ten O en ten Z van het stadje staan dan ook vele hotels.
Elk jaar in december is Douz eveneens het centrum van het spectaculaire Nationale Saharafestival met kamelenraces, -gevechten en traditionele huwelijken.

Nomaden met kamelenkuddes		"Lawrence of Arabia" achterna...

Schip van de woestijn

Mag ik u even voorstellen: de Camelus Dromedaris.
Tot de kamelenfamilie horen namelijk twee soorten:

• de Bactrische kameel (Camelus Bactianus). Deze heeft twee bulten en komt uit het hooggelegen woestijngebieden van Centraal Azië. Wegens het daar aanwezige klimaat heeft de kameel langere haren en kortere poten dan de dromedaris.
• de Camelus Dromedaris heeft maar één bult en komt voor in de Arabische woestijnen. Het is deze kameel waar we het hier in Tunesië over hebben!

Van getemde kamelen, meestal gebruikt als 'lastdieren', is al sprake vóór de tijd van Abraham... zo een 1900-1750 jaar v.C.
Kamelen kunnen zo een 25 jaar oud worden en vormen een kostbaar bezit voor de eigenaar.
Hun taak als 'last' dier is dan ook vrij divers: buiten het dragen van zware lasten worden zij ook ingezet bij het ploegen en bij het persen van de olijven.
Op voorwaarde dat ze kunnen grazen kunnen ze twee weken zonder water wel overleven... daarna consumeren ze tot 130 liter water in één keer!
Vrouwtjes kamelen geven tot 20 liter melk per dag en hun vlees is hoger van kwaliteit dan dat van de mannetjes. Het aanbieden van kamelenvlees in hotels is echter verboden.
Kamelen eten erg graag de vlezige cactus bladeren... ze eten die mét stekels en al!

De fiere eigenaar en zijn lastdier		kleine oase tussen de zandduinen

Kamelen rijles...

Last updated 7.4.2006