U kan klikken op de onderwerpen bovenaan of links van elke bladzijde,
op onderlijnde woorden of op de top-vakken - terugkeren met Back- (of Vorige-)toets

Wil je inschrijven op de (wekelijkse) nieuwsbrief, dan volstaat een mailtje.

20-10-2013 - Reims

Sinds 2006 liep Carine bijna elk jaar nog minstens een marathon. Vandaag was dat in Reims, ondanks een bronchite enkele weken geleden. Haar tijd: 4u36min28sec. Daarmee was ze 1020ste algemeen en 11de in haar leeftijdsgroep.

2006 New York - "Je moet nog kunnen genieten van wat rond het parcours gebeurt'

Zeker de voorbije weken kon je regelmatig een tengere vrouw met kleine pasjes door de gemeente zien lopen. Wellicht vermoedde je niet dat ze bezig was om een marathon voor te bereiden. En toch is Carine De Rouck (46)  op zondag 5 november 2006 al voor de tweede keer aan de start in New York, liep ze de voorbije jaren ook al die van Rotterdam, halve marathons onder meer in het Indische Bombay, en al verschillende keren de 20km van Brussel. En ook voor de Dodentocht in Bornem schrikt ze niet terug. "Waarom ??", is een logische eerste vraag.

"Ik weet het zelf eerlijk gezegd niet", klinkt het merkwaardige antwoord. "Ook nu nog, terwijl ik aan de langere looptrainingen bezig ben, vraag ik het me soms af. Is het omdat het je toch verplicht je aan een schema te houden ? Je moet er wel veel voor laten. Een nachtje uitgaan als je 's anderendaags 20km moet trainen, kan uiteraard niet. En hoewel ik nu echt geen voedingfreak ben, je moet toch een beetje zien wat je wanneer eet en drinkt, zeker in de opbouw naar een wedstrijd toe. Maar uiteindelijk moet je het ook kunnen relativeren. Voor mij telt niet vooral de eindtijd, maar ook kunnen genieten van wat rondom je gebeurt. "

Vijf maanden voorbereiding

"Van 't een is zowat 't ander gekomen. Zo'n tien jaar terug wou ik terug wat sport gaan doen. Vroeger heb ik heel intensief geturnd, zelfs dagelijks, maar lopen was er niet echt bij. In 1996 sloot ik aan bij de loopclub die hier toen was. Zeer snel kon ik gerust twee keer rond de Nieuwdonk lopen. Ik bleef lopen, ook toen de club ophield. Maar toch was het maar in 2002 dat ik voor het eerst de 20km van Brussel meedeed. Het jaar daarop was het al veel minder. Rugproblemen - die niets te maken hadden met het lopen - maakten dat ik niets meer mocht doen."

"Het jaar daarop nam ik echter de draad weer op. Het Start to run-programma was de aanzet. Onder de middag liep ik met een collega en spoedig ook verschillende keren 's avonds. De 20km werd een nieuw doel. Mijn collega, die de reizen organiseerde voor wie de marathon in New York wil lopen, zei dat ze me ook zou inschrijven. En ik aanvaardde, zonder er bij na te denken. Bleek toen dat ze inderdaad een startnummer had gereserveerd. Op zo'n vijf maanden voor de start begon ik de eigenlijke voorbereiding. Gelukkig kende ik Wilfried Sillon, een Aalstenaar die de zowat 180 leden van de Manager Marathon Club (MMC) begeleidt en van loopschema's voorziet. Na een medische test begon ik aan een toch wel heel moeilijke opdracht. In vele clubs stelt men dat een opbouw van drie à vier jaar nodig is. Je ziet ook in het VRT-programma met Koen Fillet hoe moeilijk het is om het korter te doen. Maar ik deed het dan wel heel serieus: ik miste bijna geen enkele training. Het moet bovendien wel zo  zijn dat mijn lichaamsbouw die taak aankon, want ook nadien heb ik eigenlijk nog geen enkele loopblessure gehad. Wellicht heeft het turnen in mijn jeugd hier een gunstige rol in gespeeld. Ik moet er ook wel bijzeggen dat ik geen toptijd nastreefde."

"Hoe je weet of je er klaar voor bent ? Ook dat is moeilijk te zeggen. Ik was er ook nu enkele weken geleden nog niet gerust op. Maar de langste doorlooptraining, van 34km, veranderde dat. En ook die van 18km, vorige zondag, verliep heel goed. Nu is het alleen nog afwachten wat het zondag wordt."

Het was en is de volgende dagen nog heel druk. Carine, die bij reisbureau BCD Travel werkt, moest er onder meer voor zorgen dat de ploeg en zo'n 500 supporters van Anderlecht woensdag op de juiste chartervliegtuigen naar Milaan zaten. En zoals de media al meldden is de herstvakantie een drukke reisweek geworden voor de reisbureaus. Vanaf woensdagnamiddag staat alles echter in het teken van New York.

"Ook al omdat ik het al eens heb meegemaakt, ben ik er nog heel kalm bij. Dat kan nog wel veranderen, eens we ginder zitten. Het is wel een aparte belevenis. New York behoort met London, Berlijn, Boston en Parijs tot de vijf grote. Er mogen telkens maar een beperkt aantal deelnemers uit een bepaald land meedoen. Voor België waren er dat dit jaar 146, plus de echte atleten en enkele plaatsen die aan een hoofdsponsor zijn toegekend. Op de wachtlijst staan nog een veel groter aantal namen. Al die 146 moesten via BCD passeren, dus ook de VRT-ploeg, MMC en enkele anderen die er in clubverband aan meedoen. Nee, goedkoop is het eigenlijk niet. Voor het startnummer en de omkadering betaal je €185. En voor volgend jaar is al een serieuze verhoging vooropgesteld. Daar moet nog de reis en het verblijf bij, in een vakantieperiode, dus niet goedkoop. Gelukkig staat de dollar nog laag, maar toch, alles samen kom je toch aan zo'n €1500 om er vier dagen te zijn. En al is er wel een programma om iets van de stad te zien, om New York echt verkennen moet je er eigenlijk nog eens naar toe."

Perfecte organisatie

Hoe ziet het verblijf er eigenlijk uit ? "We komen vrijdag toe. Dan wordt de omgeving van het hotel verkend om te tonen waar men voor zowat alles terecht kan. Veel deelnemers laten de hotelmaaltijden immers voor wat ze zijn en verkiezen op de kamer zelf iets te eten, en moeten dus weten waar ze het kunnen vinden. Over dat eten, de laatste week laat ik tot woensdag alle koolhydraten, om er dan zoveel mogelijk te eten. Het lichaam neemt die zo beter op. Tijdens de wedstrijd eet ik niet, en drinken eigenlijk ook niet veel. Ik heb ondervonden dat ik me zo het beste voel. Maar dat kan voor iedereen anders zijn."

"Het officiële programma begint op zaterdagmorgen met de Friendship's Run, van zes km. Die is enkel voor de niet-Amerikaanse deelnemers aan de marathon. We worden dan verwacht het eigen land te vertegenwoordigen, met vlag en eventueel aangepaste kledij. Het blijft allemaal rustig, ook het lopen is meer wat loslopen.  Daarna krijgen alle deelnemers een ontbijt, tevens een gelegenheid om truitjes uit te wisselen. In de namiddag is er een boottocht van twee uur gepland. 's Avonds kunnen we naar een grootse pastaparty, met vuurwerk. Dit programma is zeker niet verplicht te volgen. Zo gaat wellicht niet iedereen naar de party, waar men soms wel wat moet aanschuiven om aan pasta te geraken. Men verkiest die dan ook al eens elders te gaan eten. Hoe dan ook zijn vele deelnemers dan al intens bezig met de eigenlijke marathon."

"Zondagmorgen gaan we om 6 uur naar de opstapplaats voor de bus. Alle ongeveer 35.000 deelnemers moeten met de bus naar de startplaats want alle andere verkeer wordt verboden in zowat heel de stad. De bus is ook de eerste controleplaats. Aan de startplaats is echt alles goed georganiseerd. Je staat er een hele tijd - de eersten starten om 8 uur, maar intussen kan je een beroep doen op een kinesist, een koffie vragen die dank zij de vele vrijwilligers ook onmiddellijk wordt aangebracht, je kan er zelfs naar de mis. Vele duizenden vrijwilligers trachten je echt de hele tijd te helpen. De eersten die vertrekken zijn de gehandicapten. Om 9.05 kunnen de rolstoelatleten er aan beginnen, wat later de atleten met een hand-rolstoel, om 9.35 de professionele deelnemers en om 10.10 is het aan ons. Door de massa kan het wel tot 20 minuten duren voor je echt aan de startstreep passeert. Je tijd wordt pas dan gestart, dank zij een chip die aan je schoen is bevestigd."

"Je krijgt maximaal acht uur om het parcours te lopen, maar het is wel aan te raden om het binnen zes uur te doen, want vanaf 18 uur mag het gewone verkeer weer rijden en dan moet je er tussen gaan lopen... Het parcours zelf doet alle districten van de stad aan, ja ook zowat een mijl door de Bronx. Daar ziet het dan echt zwart van het volk want behalve anderskleurige deelnemers aan de marathon zijn er alleen Afro-Amerikanen te zien. Maar wat een ambiance daar ! Eigenlijk langs het hele parcours is van alles te zien, behalve in de wijk waar vooral orthodoxe joden wonen: daar mag blijkbaar zelfs niet worden gejuicht of aangemoedigd. Maar overal elders staan bandjes, wordt gezongen, is er animatie. En vooral veel volk, en dit tot als de laatste is gepasseerd. Ja, ik maak tijdens de wedstrijd tijd om het te bekijken. Wie voor een goede tijd gaat, heeft dat allemaal niet gezien. En eigenlijk is dat wat jammer."

"En dan de aankomst. Opnieuw: perfect georganiseerd. Iedereen die aankomt wordt persoonlijk aangesproken om te zien of hij of zij het goed stelt, je tijdchip los te maken (zo moet je je zelf niet bukken ...) en om je een mooie herinneringsmedaille te geven. Overigens onderweg valt al op hoe men tracht iedereen als een persoon te behandelen. Bij de vele drankposten - vanaf de 3de mijl is er elke mijl een - krijg je een aanmoediging mee. Dank zij de chip weet men ook altijd wie waar is, mocht iemand onderweg stoppen, en kan de begeleider worden verwittigd. En wie geen Engels kent, of te vermoeid is, kan een beroep doen op een tolk. Er zijn er voor meer dan 30 talen. Aan de aankomst is ook een zone voorzien waar je per land familie, supporters of begeleiders kan treffen. Door de vele deelnemers kan die wel een half uur van de aankomstplaats verwijderd zijn, maar zo kan je wat losstappen."

"Ja, en dan is het recupereren en bekomen van de moeite, van de pijn. Veel 'goesting' om nog veel te doen, is er dan niet. Het is wel stilaan traditie dat we gaan eten bij een Antwerpenaar die er een restaurant met Belgische specialiteiten heeft: stoofvlees, mosselen en natuurlijk Belgische bieren. Die zijn vooral bij familie en begeleiders welkom (en gratis). De deelnemers zelf houden het meestal bij niet-alcoholische dranken... Vorige jaren planden we nog een stadsbezoek met journaliste Jaqueline Goossens, die werkelijk bijna alles van de stad weet, maar de meeste deelnemers verlangen vooral naar rust na de wedstrijd. Dinsdag hoop ik voor het vertrek toch ergens nog een museum of iets anders in die bijzondere stad die New York toch is, mee te pakken. Ja en dan is het naar huis, even terug aan het tijdsverschil aanpassen en de volgende dag weer op het werk. Maar er is kort nadien toch al een kort verlof gepland."

"Twee jaar terug was New York mijn eerste marathon. Vijf maand later al was ik er al bij in Rotterdam. Opnieuw, eigenlijk veel te snel, maar de vermoeidheid en de pijn waren weg, dus waagde ik het maar. Nu zal ik dat zeker niet herhalen. Of er nog komen, weet ik niet. Hoewel, Berlijn is ook een hele mooie en mijn heeft me al gevraagd om in 2008 de Coast to Coast te doen."

Een sportrage

"Ja het is wat een rage aan het worden. Er gaan nu al stemmen op om mensen aan te zetten om de grote vijf te doen. Het heeft wat te maken met de tijdsgeest, maar ook de mogelijkheid om zich voor te bereiden is sterk verbeterd. Vond je vroeger geen boek over trainingsschema's, dan zijn er nu tientallen. En uiteraard sporen ook de programma's zoals nu op VRT aan om het eens te wagen. En dat geldt niet alleen voor marathons."

"Het al genoemde MMC is wellicht voor veel managers een compensatie voor hun vele restaurantbezoek. Je vindt ook veel dokters onder de deelnemers. Er zijn ook de velen die aan dergelijke wedstrijden meedoen om een goed doel te steunen. Of om als zieke te bewijzen dat men tot veel in staat is. Maar ook hier zijn er die het tot het extreme drijven. Ook organisatoren. Zo is er een marathon op de Jungfrauberg in Zwitserland, er is er een in Siberië. Dat zijn nog andere uitdagingen ! Je vindt onder de deelnemers ook mensen die er bijna maniakaal mee bezig zijn. Ze praten over niets anders meer dan over schema's, voeding, schoeisel. En ze lopen er bijna als biafraantjes bij, zo afgetraind, geen mm vet meer. Nee, dan is het bij mij uiteindelijk toch nog gemoedelijker. Zoals gezegd, ik neem tijdens de wedstrijd nog de tijd om te kijken wat er rond het parcours gebeurt."

Wie op 5 november Carine wil volgen, kan dit hier. Ze heeft als startnummer 36544. Wel rekening houden met het tijdsverschil (6 uur)

Niet de enige marathonatleet

Carine is niet de eerste uit de Donkgemeenten die in New York liep. In 1992 was René Poppe er, samen met een groep lopers die zo Artsen zonder Grenzen steunden. (zie archiefartikels bij interviews)

En uiteraard moeten hier ook de prestaties van Veerle D'Haese worden vermeld, die er dit jaar voor de tweede keer op rij in slaagde om Belgisch marathonkampioene te worden.

links naar sites van verenigingen over:

cultuur

gemeente

politieke partijen

jeugd

milieu

toerisme

sociaal

(ook socio-cult.verenigingen)

sport

Beoordeel het gemeentebestuur

vergelijk met beleidsplan 07-12

verkiezingen 14/10/12
 

Verkiezingen 7/6/2009

De jeugd
 aan het woord

De politici
aan het woord

Ken je
 (deel)gemeente

Meer themanieuws
uit de Donkgemeenten
(Berlare, Overmere, Uitbergen)
met aankondigingen van activiteiten
(per thema)

Al eens naar
de archiefartikels
gekeken ?

Deze pagina is het laatst gewijzigd (of door ons geopend)  op 29/08/13. 
Zend ons uw reacties, aub !!! web- en emailadres zijn veranderd !!!
© nkb 2002-2011 - Overname is toegelaten mits bronvermelding.